woensdag 19 december 2012

Geen slechte wereld!

De wereld is niet ‘alleen maar slecht.’

Het is wat je er zelf van maakt. Hoe kijk jij naar de wereld om je heen? Wat leer je van de situaties die je tegen komt? Mijn motto is altijd: Wat je geeft krijg je terug, dus ga met mensen om zoals je zelf ook behandeld zou willen worden.

Geloof mij maar, of als je mijn andere blogs gelezen hebt dan weet je het wel, mijn leven is echt geen rozengeur en maneschijn. Het is maar net hoe je er tegen aan kijkt of hoe je het leven ervaart. Ik heb 12 jaar in een depressie gezeten dus ik weet wel waar ik over praat.
Op een dag bedacht ik me: dit is mijn leven en het is goed zoals het is. Als andere mensen mij niet kunnen accepteren zoals ik ben dan is dat hun probleem niet het mijne...dat is weer 1 zorg minder. Goed dit klinkt best wel hoogdravend maar dit is mijn manier om met de samenleving om te gaan.

Soms vind ik het zonde dat ik zo lang de wereld alleen maar donker en zwart zag. Ik vond het zo moeilijk mezelf staande te houden. Toch geeft juist de gedachte dat ik nooit meer zo diep in de put wil zitten mij kracht om positief en sterk te blijven, wat er ook gebeurd!
Zo is de situatie waar mijn vriend en ik nu in zitten niet bepaald positief. We zitten beiden thuis, pas ontslagen van het werk en allebei op zoek naar een nieuwe baan. Toch heeft het naar onze mening geen zin om bij de pakken neer te gaan zitten. Wij blijven vertrouwen houden in de toekomst en ik zie voornamelijk alleen maar kansen in het nieuwe jaar. Als god ergens een deur dicht doet wordt er ergens anders een raam open gezet. is ook een mooie uitspraak. Het is goed om op zijn tijd  nieuwe uitdagingen aan te gaan en vertrouwde routines de deur uit te gooien.

Laten we met zijn allen een nieuwe uitdaging aangaan: meer respect en compassie voor elkaar! Ik geloof in de mensheid, geloof jij het ook?

vrijdag 7 december 2012

Een EVC Cursus op de SW

Begin dit jaar kreeg ik een brief thuisgestuurd van de wsw. Er werd een EVC Cursus gegeven en ik was verplicht om hier aan deel te nemen. Deze cursus zou gericht zijn op wat je kunt. In april begon de cursus na een eerste kennismaking. Het leek mij wel goed om deze cursus te doen, want ik wilde zelf ook wel nu eens zwart op wit hebben wat mijn kwaliteiten zijn.

De cursus zou in totaal zo’n 6 keer plaatsvinden. Steeds met dezelfde groep mensen. Je moest bewijs kopiëren van alles wat je tot nu toe in je leven had bereikt en had gedaan. Op die manier hadden ze een goede graadmeter welk niveau je had. je zou dan ook nog twee persoonlijke gesprekken krijgen. Het leek mij wel interessant om te weten te komen welk niveau ik nu uiteindelijk zou hebben dus vol enthousiasme zocht ik alle benodigde papieren bij elkaar. Zo haalde ik ook mijn MBO niveau 2 diploma te voorschijn en wat stukjes die ik geschreven had voor de nieuwsbrief van VCFs. Ook voegde ik papieren bij van de UWV zodat ze een compleet beeld van me zouden hebben, ik wilde immers niet weer te hoog worden ingeschat!
Ik wilde een eerlijk en duidelijk beeld over zowel mijn kwaliteiten als mijn valkuilen.

De cursus leider was een aardige sympathieke man. Ik zat in een groep met ongeveer 7 andere deelnemers. De 1e keer was het natuurlijk kennismaken met elkaar. Er zaten een aantal allochtone mensen in de groep die aangaven dat ze de Nederlandse taal niet heel goed beheersten. Voor hun was deze cursus dus vrij lastig te begrijpen. Hier zouden ze echter bij geholpen worden, beloofde onze cursusleider.

Na een aantal groepsbijeenkomsten volgde er een persoonlijk gesprek met een coach van het EVC. Zij zou met de documenten, die inmiddels gekopieerd en gescand waren,  door middel van een interview toetsen wat de graadmeter was. Hierna zou dan een certificaat worden opgesteld en we zouden ook een rapportage krijgen. Tijdens de groepsbijeenkomsten werd er in een persoonlijke map gewerkt waar je allerlei vragen moest beantwoorden. Ook werd er een toets afgenomen op MBO-niveau om te kijken hoe hoog je niveau lag.

Tijdens het persoonlijke gesprek werd me verteld dat mijn toets niveau score lag op ruim MBO niveau 4! Mijn hart maakte een sprongetje van plezier, zouden dan nu éindelijk mijn kwaliteiten naar boven komen? Zou ik dan nu éindelijk op het juist niveau beoordeeld worden? Tijdens het gesprek werd verteld dat er ook met de leidinggevende van mijn afdeling zou worden gesproken. Zo zou het beeld over mij compleet worden. Ik voelde de bui al enigzins hangen, dus ik gaf aan dat het beeld dat over mij bestond niet klopte. Ze zou hiermee rekening houden zei ze.

Met een zweverig gevoel ging ik naar huis: zie je wel, ik was niet gek! Ik had altijd wel geweten dat ik wél een hoger niveau had dan me gegeven was! En nu kwam het er dan eindelijk uit! Wat zou ik nu met deze wetenschap kunnen? Ik droomde verder: voor mijn gevoel lag de wereld eindelijk aan mijn voeten: 30 jaar was ik en nu pas kwam ik tot bloei. Ach ja, laatkomers mogen er ook zijn, dacht ik grinnikend.
Ik kon niet wachten tot dat ik het EVC-certificaat had, dan zou ik namelijk ook de rapportage erbij krijgen en wie weet wat voor mogelijkheden ik nu zou hebben nu er eindelijk zwart op wit stond dat ik theoretisch gezien niveau 4 had?

In juni 2012 was het dan zover: de EVC uitreiking vond plaats. Nu ben ik persoonlijk niet dol op dit soort gelegenheden. Ik houd er niet van om te doen alsof ik het vreselijk naar mijn zin heb, maar ik was erg benieuwd naar mijn rapportage dus toog ik vol goede moed erheen samen met mijn vriend. Er werd een toespraak gehouden waarin nog eens werd benadrukt dat we trots mochten zijn dat we dit certificaat behaald hadden en het rapport thuis nog maar eens goed door moesten lezen, er stonden immers belangrijke dingen in.

Na de uitreiking gingen we gauw weer naar huis want ik wilde het rapport eens rustig en op mijn gemak doorlezen. Ik liet het eens goed tot me doordringen wat er nu eigenlijk stond. Naar mijn idee werd ik namelijk heel klein gehouden. Allereerst klopte het al niet mijn inziens dat het beeld over mij op de afdeling van de wsw werd geschept, terwijl ik tijdens de cursus al stage was gaan lopen. Ten tweede werd er in dit rapport wel heel erg benadrukt wat ik allemaal níet kon. Zo werd bijvoorbeeld omschreven wat je werkzaamheden waren op de afdeling en hoe je je plek weer netjes achterliet. Ten tijde van de cursus was ik nog maar net begonnen op mijn stage dus had ik in mijn map maar één werkdag op de sw omschreven. Nu stond er in het rapport: Anne weet heel goed hoe ze papier en plastic moet scheiden en in de juiste afvalbakken moet gooien. Ik dacht bij mezelf: ze zetten me neer alsof ik een kleuter ben!

Ook stond er in het rapport dat ik theoretisch scoorde op MBO-niveau 4 wat zeer hoog was, maar dat bij problemen ik erg leunde op mijn persoonlijke begeleider. Dit is ten eerste helemaal niet waar, er is maar 1 situatie geweest waar ik mijn begeleidster wel bij moest halen omdat er niet naar mij geluisterd werd. Als er niet naar mij geluisterd wil worden dan heb ik hulp nodig van derden maar verder kan ik veel dingen prima zelf!
Er stond ook niks in over goede begeleiding voor mij, of wat mijn toekomstmogelijkheden waren. Op alle fronten viel dit rapport ontzettend tegen. Ik was dan ook behoorlijk teleurgesteld. Ik had zoveel verwacht van deze cursus en dit rapport, en nu werd ik neergezet als een klein kind... Totaal respectloos vond ik het!

Ik besprak het rapport uitgebreid met mijn ouders en mijn vriend. Mijn ouders waren het ermee eens dat dit rapport geen eerlijk en helder beeld van mij gaf. Veel punten waren volgens mijn vader niet goed onderbouwd, wat hij ze erg kwalijk nam. Hoe kun je zwart op wit een beeld over iemand geven als er niet onderbouwd wordt op welke gronden dit gebeurd is?
We besloten in verweer te gaan. Mijn vader hielp me hierbij, want dit is een probleem wat je niet zomaar even aanpakt. Mijn vader is gelukkig erg goed in deze situaties. Hij weet welke instanties hij moet benaderen en kan op een duidelijke manier goed omschrijven wat het probleem is. Tsja, ik heb het niet van een vreemde zullen we maar zeggen...

Na wat over en weer gemail met de betrokken instanties, de sw buiten gelaten, werd erkend dat dit rapport niet aan de standaard eisen van een evc certificaat voldeed. Het was fijn dat ik gesteund werd in mijn gevoel. Nu werd er een afspraak gemaakt om een nieuw rapport te schrijven. De mensen van het EVC vonden het namelijk verschrikkelijk vervelend dat dit zo was gelopen. Ik moet zeggen dat ze het ook snel en nauwkeurig hebben opgepakt.
Ik kreeg ook in korte tijd een nieuw gesprek, want het vorige gesprek was niet goed weergegeven. Ze hadden erg veel waarde gehecht aan de mening van mijn afdelingschef terwijl die dus totaal geen goed beeld van me heeft. Ik vind het zeer kwalijk dat leidinggevenden op sw bedrijven in zoverre zo’n invloed hebben op deze rapportages dat er een totaal verkeerd beeld over een werknemer de wereld ingestuurd wordt. Nu ben ik gelukkig iemand die me niet zomaar in een hoek laat drijven, ik heb ouders, 2 zussen, een begeleider en een lieve vriend die me steunen.

Het tweede gesprek vond plaats op mijn nieuwe stage en ook dit was een fijn gesprek. Gelukkig kan ik goed situaties en problemen uitleggen, en vertellen hoe ik het ervaar, dat is een voordeel van mijn communicatieve vaardigheden. Ook werd er in het gesprek toegeven dat ze erg veel waarde hadden gehecht aan de mening van mijn leidinggevende op de sw. Wisten zij veel dat hun beeld over mij niet klopt. Er werd een tweede rapport opgesteld en dit was een veel prettiger rapport dan het andere. Er werd op een goede manier omschreven wat mijn kwaliteiten waren en wat mijn leerpunten zijn. Ook werd er omschreven dat het voor mij belangrijk is dat ik in een rustige omgeving met een goede sfeer mijn werk kan doen.

Helaas is mijn werkhouding niet toegekend omdat dit op mijn stageplek lastig te beoordelen was. Ik vind het lastig om nieuwe dingen te leren. Zo werd mij gevraagd om iemand in te werken. Dat heb ik niet gedaan omdat ik het niet goed durfde. Mede hierdoor is mijn doelstelling niet officieel gehaald, wat mijn niveau niet ten goede komt. Ik vind dit erg jammer. Mijn consulent heeft geprobeerd mij de doelstellingen te laten behalen, maar zij pakte dit niet op een goede manier op. Maar dat is weer een ander verhaal.

Tijdens de sollicitatietraining  die ik dit jaar volgde, sprak ik een docent van de wsw. Zij had mijn vraag over de leerdoelen die ik moest behalen voor het certificaat gekregen van mijn consulent. Ik gaf aan dat ik een diploma niveau 2 heb. Waarop zij toen zei dat het dan raar was dat ik een cursus moest volgen op niveau 1... Het is verwijtbaar dat het sw bedrijf hun huiswerk niet goed heeft gedaan over welk niveau ik heb, en dat ze me een cursus onder mijn niveau laten doen. Zo zie je maar, er moet nog veel gebeuren op het gebied van duidelijkheid in de sw-wereld. Ik vind dat iedereen moet worden behandeld op waarde en niet alleen op wat hij of zij niet kan. Ik hoop dat mijn ervaringen het beeld over de sw veranderen en dat er wordt gekeken naar oplossingen. 


Volg me ook op twitter: @houtsmaanne

donderdag 6 december 2012

Het jaar 2012

Het is alweer begin december, iedereen is bezig met sinterklaas en de aankomende drukke periode met de feestdagen. Tijd voor mij om eens terug te kijken naar het afgelopen jaar. Het was best een enerverend jaar voor mij. Er zijn veel mooie dingen gebeurd.
Zo mocht ik in februari voor het eerst een presentatie houden over mijn leven met vcfs. Dit deed ik voor studenten in Nijmegen. Gelukkig hoefde ik hier niet alleen heen, Ingrid ging ook mee om over haar dochter Yara te vertellen. Ik kende Ingrid al wel omdat ik meegewerkt heb aan een boekje met foto’s van kinderen en volwassenen met vcfs. Het was een leuke ervaring. Er waren niet heel veel studenten een stuk of 8 hooguit, maar ik vond het toch leuk om te doen.

In april  mocht ik voor de 1e keer gaan stage lopen buiten de wsw. Ik heb inmiddels 3 jaar in de sw gewerkt. Ik had gehoopt dat ik met behulp van de sw wel aan een betaalde baan (met begeleiding) kon komen. Die hulp lijkt inmiddels vervlogen, ze hebben me geen steek verder geholpen.
Ik ging stage lopen bij World Vision een christelijke organisatie die zich inzet voor kinderen in arme landen. Erg liefdevol werk en lieve mensen. Dit was voor mij een goede opstap om door te groeien buiten de sociale werkplaats. Ik kreeg een consulent die mij hierin moest begeleiden. Maar helaas klikte het niet en heeft ze niks concreets gedaan om mij verder te helpen. Ik neem haar dit behoorlijk kwalijk. Ik heb hier erg mee geworsteld het afgelopen jaar.
Ik kan best veel zelf, maar voor sommige zaken is het fijn als ik wat duidelijkheid en overzicht krijg. Die kon zij mij niet bieden wat erg jammer is. Ik werd op mezelf terug geworpen. Toch is dit uiteindelijk alleen maar goed voor mij geweest want ik ben nu veel zelfstandiger.

Mijn stage bij Hoezo Anders heb ik bijvoorbeeld ook helemaal zelf geregeld. Ik kende Daniëlla al een tijd en ik wist dat zij een stichting had opgericht. Ik zag dat Hoezo Anders in vrij korte tijd al behoorlijk gegroeid was en ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en haar te vragen of ze hulp kon  gebruiken in de vorm van een stagiaire. En ja, dat kon ze!
Na overleg met mijn consulent kon ik aan de slag voor Hoezo Anders. En dat bleek hartstikke goed uit te pakken! Ik heb helemaal mijn plekje gevonden. Omdat ik zelf uit ervaring kan spreken waar je tegen aan kunt lopen al opgroeiende als je een niet-zichtbare beperking hebt, kan ik veel informatie geven en delen. Ook vind ik het heel fijn om anderen te kunnen helpen. Dit is dus wat je noemt een win-win situatie!

Ook heb ik met het netwerk groepje waar ik in zit een film mogen maken over wonen en werken met vcfs. Dit was een unieke en bijzondere ervaring. Het is erg mooi dat we dit mogen doen en meer informatie en beeld over dit onbekende syndroom mogen geven! Op 29 november jl. hebben we de film gepresenteerd in het WKZ in Utrecht. We kregen een staande ovatie van de zaal (ongeveer 100man) wat dus een groot compliment was. Aan komende jaar wil ik nog veel meer gaan doen en bereiken met ons  groepje. We zijn met in totaal 5 meiden en ik heb het gevoel dat we nu de juiste formatie hebben om veel te kunnen bereiken. Ook krijgen we nu hulp van Gerdeke die ons helpt met de dingen waar we moeite mee hebben zoals de uitvoer van ideeën en planning. Ideetjes hebben we immers genoeg alleen missen we soms het overzicht hierin. Het is fijn dat zij ons hiermee helpt!

Op 16 oktober had ik een gesprek met mijn consulent waarbij Daniëlla ook aanwezig was. Zonder mij van te voren op de hoogte te stellen zat er ineens ook iemand van personeelszaken bij. Ik voelde de bui dus al wel hangen op dat moment. Er werd mij verteld dat ik me niet snel genoeg ontwikkeld had en nog steeds een afstand had voor de arbeidsmarkt. Ik vind dit een erg vreemde conclusie gezien het feit dat ze me nauwelijks gezien hebben het afgelopen half jaar, me nergens bij geholpen hebben en dan ook geen mening daarover kunnen hebben als je het mij vraagt! Nu is het wel zo dat ik nog steeds erg kwetsbaar ben en snel van slag. Na dit gesprek had ik een aantal dagen het gevoel alsof ik een hersenschudding had. Ik had namelijk de keus gekregen om terug de Wajong in te gaan of beschermd te blijven werken op de wsw. Nu was mijn keuze niet zo moeilijk, op de wsw kon ik niet leren wat ik moest leren op de werkvloer. Het werk wat ze daar aanbieden is gewoon te simpel om mezelf te kunnen ontwikkelen. Ook heb ik me nooit prettig gevoeld op deze locatie van de wsw. Ik was dus blij dat ik eindelijk de keuze kreeg om weg te gaan. Nu is het alleen de vraag of ik van mijn wsw-indicatie label af kan komen. Dat is dus nog even afwachten en nog even spannend.

Gelukkig kan ik gewoon bij Hoezo Anders mijn werk blijven doen en dat geeft me een nuttig en veilig gevoel. Ik vind het fijn om andere mensen te helpen. Het is mijn doel ervoor te zorgen dat jonge mensen met een niet-zichtbare beperking sneller de juiste hulp kunnen vinden en tegen minder problemen hoeven aan te lopen dan ik. Ook wil ik graag dat VCFs bekendheid krijgt bij het grote publiek zodat je niet eeuwig hoeft uit te leggen wat het is. Ik schrijf dit ook op voor ouders van jonge kinderen met vcfs zodat ze wat handvatten krijgen in hun zoektocht naar informatie.
Op deze manier kan ik wat betekenen voor anderen en nuttig zijn. Want is dat niet wat ieder mens wilt, een nuttige bijdrage kunnen leveren?


volg me ook op twitter: @houtsmaanne

woensdag 28 november 2012

Spannende Tijden!

Terwijl heel Nederland zich druk maakt om de rare regeer fratsen en beloftes die verbroken worden van het kabinet heb ik zo mijn eigen problemen die ik overwin.

Spannende tijden..

Nee dit is niet de titel van een nieuwe soap, dit is voor mij de aankondiging van de komende periode. Er staan een aantal spannende dingen op stapel. Morgen ga ik naar een informatie dag over het 22q11 syndroom in Utrecht. Dit is sowieso altijd al spannend (daar heb je dat woord weer) en confronterend. Dit gaat namelijk over wat ik heb. het is alweer 6 jaar geleden dat we voor het eerst iets organiseerden voor de mensen die zelf vcfs hebben. En nu zijn we al zo ver gegroeid, we mogen nu een film presenteren over wonen en werken met vcfs! We willen graag een positieve bijdrage leveren voor ouders met jonge kindjes die vcfs hebben.

Ik weet het nog zo goed die 1e bijeenkomst: ik kon er een week niet van slapen zo gespannen was ik er van. Gelukkig was Carolijn toen zo lief om me een hart onder de riem te steken. Nadat we er met elkaar over hadden gepraat voelde ik me al een stuk beter! Het helpt om je zenuwen met elkaar te delen! Inmiddels zijn we 6 jaar verder en ben ik al weer een heel stuk gegroeid. ik heb geleerd om beter met dit soort situaties om te gaan. Nu gaat het nog met vallen en opstaan maar dat hoort erbij. Ik omarm het zoals het komt en ik vecht er niet tegen.

Nu merk ik bijvoorbeeld aan de afgelopen week dat iedere dag bij mij weer verschillend komt. Zo had ik dinsdag een futloos gevoel. De moeheid drukte als een zware deken op me. Ik kon de dagelijkse dingen nauwelijks voor elkaar breien. Ik was dan ook blij dat ik niet naar de kapper hoefde te gaan maar dat de kapper bij mij aan huis komt. Dat scheelt weer gedoe met reizen. Nu zit mijn haar toch weer fris en fruitig voor de informatiedag morgen en daar ben ik blij mee!

Vandaag voel ik me weer het tegenovergestelde van gister. Als een pingpongballetje schiet mijn gevoel door de kamer heen. Ik stuiter alle kanten op. Concentreren is op deze manier een hele uitdaging. Ik probeer me wel op mijn werkzaamheden voor Hoezo Anders te richten maar het gaat moeizaam. Ik ben al blij als ik de chaos die in mijn hoofd stuitert kan overzien op dit moment. Gelukkig heeft mijn stagebegeleidster hier alle begrip voor. dat is voor mij erg fijn want dan hoef ik me hier niet ook nog eens druk over te maken... Ik zal dan ook weer blij zijn als het morgen er weer op zit. Dan kan ik weer verder met de volgende spannende uitdaging wat er op stapel ligt.

Volgende week heb ik namelijk het afsluitende evaluatie gesprek van mijn stage bij de wsw. Ik ben zeer benieuwd waar ze dit keer weer mee zullen komen want ieder gesprek is weer anders. Ik weet nooit waar ik aan toe ben met hun. Mijn laatste gesprek is me niet bepaald in de koude kleren gaan zitten. Toch laat ik me hierdoor niet op mijn kop zitten want ik ben niet iemand die zomaar opgeeft. Ik vind mijn eigen weg wel en daar heb ik deze instantie niet voor nodig. Ze hebben me op alle mogelijke manieren die je maar verzinnen kan teleurgesteld, maar ik ben er uiteindelijk alleen maar sterker van geworden dus ik denk: kom maar op! Toch geeft ook dit spanning en onzekerheden met zich mee. Ik heb behoefte aan duidelijkheid en ik ben er aan toe om dit hoofdstuk op een zo fatsoenlijk mogelijke manier af te sluiten. Op naar de volgende stap!

10 december heb ik weer een hele andere uitdaging voor me liggen! Ik mag dan een presentatie geven over 22q11 aan studenten van het LUMC. Dit zijn artsen in opleiding en ik ga wat vertellen over wat vcfs in mijn leven betekend en hoe ik ermee omga. Ik weet niet precies hoeveel mensen er gaan komen ik weet wel dat dit een volle zaal zal zijn. Ik heb al wel eerder presentaties gegeven maar nog niet eerder voor zo’n volle zaal. Knikkende knietjes, gierende zenuwen: wat heb ik me nu weer op de hals gehaald? Waarom doe ik dit soort dingen toch altijd? Desondanks vind ik het ook heel leuk om te mogen doen! Het is wel een unieke kans! Ik laat hiermee weer zien, dat ik niet zomaar voor 1 gat te vangen ben ondanks al mijn dagelijkse gedoetjes. Ik heb genoeg in huis en ik ben enthousiast en gedreven genoeg om iedere keer weer een nieuwe uitdaging aan te gaan! Daar kan de wsw met hun mening over mij wat mij betreft de boom in! Hoezo ik ben niet sociaal? Hoezo ik ben te langzaam met solliciteren/ontwikkelen? Ik kom er wel op mijn eigen unieke manier!

zondag 25 november 2012

Steun Hoezo Anders!


Hoezo Anders heeft mijn leven op zo veel manieren verrijkt, ik kan mezelf verder ontwikkelen op mijn tempo en op mijn manier precies zoals het goed werkt voor mij!
Ik had nooit durven dromen (of stiekem toch wel);) dat ik mijn plekje zou vinden zoals het goed werkt voor mij! De Stichting Hoezo Anders maakt dat mogelijk!

Ook is het mijn droom en wens om zoveel mogelijk andere jongeren met een beperking te mogen helpen om te voorkomen dat het wiel opnieuw moet worden uitgevonden! Ik vind het niet erg om dit vrijwillig te doen (dus niet betaald) maar het is mijn droom om dit wel betaald te kunnen doen.
Het heeft lang geduurd voordat ik wist wat ik wilde doen met mijn leven, in dit leven maar bij Hoezo Anders heb ik mijn plekje eindelijk gevonden!

Daarom alleen al is het zo belangrijk dat Hoezo Anders ook voor anderen veel kan betekenen en Wonderen kan verrichten voor de toekomst! Steun ons daarom, gewoon omdat het kan!:)
We hebben alle steun hard nodig!:)


www.hoezoanders.nl

Deborah de Poorter schreef:
Ook al ben ik er nog maar kort bij, met alles in mij vind ik dat Hoezo Anders de wildcard verdient! In deze korte tijd heb ik van dichtbij mogen zien waar de stichting voor staat en wat we allemaal willen betekenen voor jongeren met een niet-zichtbare beperking en/of chronische ziekte. Daar is (helaas) vaak geld voor nodig, en dat kan de stichting wel gebruiken. Vind jij ook dat Hoezo Anders moet winnen? Schrijf een berichtje op de website van Skyradio!

http://www.skyradio.nl/special/christmas-tree-for-charity/


Plse kopy en paste dit stukje zo veel mogelijk op Sky Radio, iedereen mag weten dat we er zijn! We kunnen alle steun gebruiken!:)

donderdag 22 november 2012

Wajongers geven de moed Niet op!





Naar aanleiding van dit negatieve artikel over Wajongers besloot ik om het verhaal vanuit een wajonger  (ik dus) zelf te laten zien...
http://www.dvhn.nl/nieuws/groningen/article9556911.ece/Wajongers-geven-moed-snel-op


In april 2006 vroeg ik samen met mijn toenmalige trajectbegeleider een Wajong uitkering aan. Ik zat inmiddels al een jaar in een re-integratie traject en het was wel duidelijk dat ik het op de gewone manier op de arbeidsmarkt niet ging redden.
Hier was al een heel traject van vallen en nog vaker vallen aan vooraf gegaan.

In 2003 behaalde ik mijn MBO niveau 2 diploma secretarieel medewerker. Vol goede moed ging ik op zoek naar een betaalde baan. Ik kreeg een aantal leuke kansen maar het lukte me niet om de baan te behouden. Waar liep het toch mis? Ik begreep het zelf niet goed. Ik was jong en ik wilde wat, en wat ik wilde was zelfstandig zijn: mijn eigen geld verdienen en mijn steentje bijdragen aan deze maatschappij. Een baan krijgen was toen nog niet zo heel moeilijk als je goed kon solliciteren. Een baan behouden was echter wat anders. Ik kwam sterker over dan ik was. Ik ben communicatief vrij sterk en kan situaties goed inschatten. Mensen snapten het dan niet als ik op het werk meer tijd nodig had om me zelf dingen aan te leren. Ik was onzeker en had veel bevestiging nodig. Met collega’s botste het hierdoor regelmatig. Ze snapten niet waarom ik dingen na 2 of 3 keer vragen nog niet snapte...Uiteindelijk volgde na vele irritaties over en weer mijn zoveelste ontslag en weer een deuk in mijn zelfvertrouwen...

Je hebt maar een paar negatieve ervaringen nodig om het op een gegeven moment niet meer te zien zitten. Ik wilde zo graag zelfstandig zijn, maar kennelijk lukte het me niet. Met veel moeite moest ik erkennen dat ik meer hulp nodig had. Ik klopte voor de zoveelste keer bij het UWV aan, zij zagen ook wel dat het via de ‘normale route’ niet ging lukken. Ik rolde in het wereldje van de re-integratie trajecten...Ik gaf aan dat ik moeite had om zelfstandig een baan te behouden en dat ik meer begeleiding hierin nodig had. Ik wilde niet meer mijn neus stoten. Ik had genoeg negatieve ervaringen gehad...

Er ging wat tijd over heen en uiteindelijk vroeg ik in 2006 een Wajong uitkering aan. Wat een berg papieren en formulieren moest je hiervoor verzamelen...Ik werd er zenuwachtig van! Gelukkig had ik hulp van iemand die me hier mee kon helpen. Ik kwam op gesprek bij een arboarts van de UWV, ik kreeg een psychologisch onderzoek om te kijken waar mijn problemen lagen en ik moest mijn verhaal uitleggen aan een commissie die bepaalde of ik recht had op een Wajong uitkering...Ik was blij dat ik mijn verhaal goed kon uitleggen. Maar ook hier viel ik daardoor weer op mijn neus.  Ik werd bijna afgewezen voor de Wajong onder het mom van: je bent prima in staat om ‘gewoon’ 32 uur te gaan werken!
De moed zonk in mijn schoenen. Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom snapten ze mijn probleem/situatie niet? Ik vond het al heel moeilijk dat ik hulp nodig had in de vorm van een uitkering terwijl ik altijd zo graag zelfstandig had willen zijn, en nu kreeg ik dit!

Mijn traject begeleidster moest praten als brugman om te zorgen dat ik de uitkering toch toegewezen kreeg. Ook is een psychiater die gespecialiseerd is in VCFs nog mijn situatie gaan uitleggen bij het UWV. Ik mocht niet in een gat vallen! Ik had rust en tijd nodig om mijn leven weer op orde te krijgen.

Uit eindelijk kreeg ik dan toch de uitkering toegewezen. Er werd bedacht dat het goed zou zijn als ik werd aangemeld voor de Sociale Werkplaats. Dan konden ze onder de loep nemen waar mijn problemen lagen en waar het mis ging. Hier kreeg ik ook weer allerlei onderzoeken en werd ik in een rapportage als zeer kwetsbaar en onzeker omschreven zodat ik in de doelgroep paste. Ik kan je vertellen dat geen van beide benaderingen goed is voor je zelfvertrouwen. Voor de Wajong werd ik (bijna) overschat en voor de SW werd ik onderschat...Waar moest ik dan zelf die balans vinden?

Ik wil hier niet zielig gaan lopen doen, maar ik wil gewoon aangeven dat het voor mij een hele stap was om die hulp op te zoeken en dat het een heel proces was om hier mee om te leren gaan. Want waar in dit hele plaatje stond ik zelf? Wie was ik zelf? Verdween ik niet onder al die etiketten en vooroordelen die ik opgeplakt kreeg? Ik moest goed mijn best doen om mijn leerdoelen in het oog te blijven houden en te blijven zien waar ik het voor deed. Ik wilde immers niet meer gekwetst worden,dus moest ik deze bescherming accepteren.

Ja ik ben blij dat ik deze hulp gekregen heb, ik ben nu sterker geworden en ik sta steviger in mijn schoenen. Mensen kunnen proberen me in een hokje te duwen maar dat lukt niet! Ik ben ik, en ik ben goed zoals ik ben. Ik heb het etiket Wajonger, ik heb het etiket WSW'er, maar daarnaast ben ik nog zoveel meer, ik heb genoeg talenten en ik blijf mezelf ontwikkelen!

Ik probeer op mijn manier mijn weg in deze maatschappij te vinden ook al lijkt het steeds moeilijker te worden. Via de stages die ik het afgelopen jaar gelopen heb, heb ik alweer veel geleerd over mijn mogelijkheden.
Ik weet zeker dat er ergens een plekje ook voor mij is. Waar ik met de tijd die ik nodig heb mijn talenten kan gebruiken om andere mensen te helpen. Bij Stichting Hoezo Anders lijk ik dat plekje aardig  te hebben gevonden. Ze geven me de tijd en de ruimte om te leren. Er is dat begrip en geduld dat ik eerder niet kreeg. De stichting is hard aan het werk om funding te krijgen en wie weet kan ik dan wel blijven als volwaardige werknemer met een echt salaris...!

Dit geeft me voldoende vertrouwen om verder te groeien. En ik blijf dromen, ik blijf hoop houden en moed dat ooit de maatschappij zo verandert dat mensen zoals ik OOK een kans krijgen. Dat we op onze manier ook mogen groeien en opstaan en mogen laten zien: kijk wij zijn er ook, wij mogen er ook zijn! En je kunt niet meer om ons heen! Ik geef de moed in ieder geval niet op. Ik zal blijven vechten voor ons recht op een plek in deze maatschappij!

zondag 11 november 2012

Dagbesteding moet blijven!

Er moet bezuinigd worden. Sinds het regeerakkoord bekend is lees ik overal verontrustende berichten over de chronische zorg en o.a. de dagbesteding. Wordt de dagbesteding werkelijk afgeschaft? Maar dat kán echt niet goed zijn. waar moeten dan al die mensen heen die niet ‘gewoon’ kunnen werken maar die het wel fijn vinden om onder de mensen te zijn?

Ik spring terug in de tijd naar 2005. Ik ging in een re-integratieproject en omdat ik niks om handen had (ik zat al 2 jaar werkloos thuis gek te worden) werd ik op de dagbesteding geplaatst. Ik ging creativiteit en tekenen volgen op het Kluster in Nieuwegein. Ik was blij dat ik ergens naar toe kon. Als ik nergens naar toe hoef blijf ik namelijk binnen zitten. Ik houdt er niet van om zonder doel naar buiten te gaan. Dan voel ik me doelloos. kortom ik kwam weer onder de mensen. Nu voelde ik me ook hier niet helemaal op mijn plek, de mensen die hier kwamen hadden namelijk veelal een psychiatrische achtergrond of waren veel oudere mensen. Velen waren opgenomen geweest en nog steeds herstellende.

Ikzelf had wel therapie gehad maar ik was (gelukkig) nooit opgenomen geweest. Ik voelde me dus ook hier niet helemaal thuis wat de mensen betreft. maar goed, ik was blij dat ik even wat te doen had die halve dagen in de week. Dat breekt je week en dan gaat de tijd net sneller dan wanneer je maar altijd thuis zit. Alleen daarom al is dagbesteding heel belangrijk voor veel mensen. Het zorgt ervoor dat je niet zo geïsoleerd raakt van de samenleving. Willen we immers niet liever dat iedereen goed in zijn vel zit en zijn steentje kan bijdragen aan deze samenleving of willen we dat velen de boot missen en achter de geraniums blijven zitten? Dan krijg je uiteindelijk alleen maar meer kosten...

Cirkels zijn er om te doorbreken. De maatschappij heeft het moeilijk. Wat eens een tolerant land was lijkt nu alleen maar om je eigen hachje redden te gaan. Is dit wat we willen dan? Willen we dat de maatschappij keihard en gevoelloos wordt? Dat de mensen om wie we geven de minder validen, de ouderen, de werklozen, de chronisch zieken, de psychiatrische patiënten, de sociale werkplaatsen de nieuwe generatie en noem het maar op allemaal buiten het bootje gaan vallen? Dat wordt wel erg druk daar in het water dan. En wie gaat er in hun levensonderhoud voorzien? Er is zoveel talent wat op deze manier verspilt wordt. Zonde!
 

Ook wordt de druk op de (nog) werkende mens enorm veel hoger omdat er zoveel meer geëist wordt van de werkende mens. We zijn toch geen robots? We kunnen niet allemaal op onze tandvlees blijven lopen! Als er nu meer tijd en aandacht zou zijn voor de mensen die dat nodig hebben en die ook veel potentie hebben dán zou de nu werkende mens minder druk voelen en dus minder ziekmeldingen. Vele handen maken licht werk.

Goed ik ben maar één persoon in deze maatschappij  maar ik kan met sommige dingen uit ervaring spreken. Ik weet hoe sommige dingen gaan. Nee ik weet niet veel van politiek maar dat hoeft ook niet. Ik volg niet elke avond het nieuws ik spreek liever de mensen zelf wel. Dan hoor je ook wat je moet weten om te zien dat het zo niet de goede kant op gaat. Ja bezuinigingen zijn nodig. maar hoeveel bloed moet er vloeien, hoeveel levens moeten er achter de geraniums terecht komen voordat dit veranderd?

donderdag 8 november 2012

Hokjes denken

Mensen denken graag in hokjes. Dit geeft namelijk duidelijkheid in een onduidelijke chaotische wereld. Op zich is er niks mis mee met het hokjes denken. Het enige waar je voor moet oppassen zijn vooroordelen. 'Ah zij werkt op de Sociale werkplaats.' Wat zal er mis zijn met haar? Vooroordelen zijn kwetsend. Kijk eerst naar hoe een persoon is en vel dan pas je oordeel.

Toen ik me aanmeldde voor de Wajong werd ik er bijna voor afgewezen. Mijn toenmalige trajectbegeleidster moest praten als Brugman om te zorgen dat ze mijn beperkingen en hulpvraag goed begrepen. Erg vervelend vond ik dat want ik vond het al best moeilijk om de stap te zetten naar deze hulp. Ik wilde dolgraag zelfstandig zijn maar het lukte niet om een baan te behouden. Mensen konden of wilden mij niet de tijd geven die ik nu eenmaal nodig heb om me alles eigen te maken. Ben ik dan zielig? Nee. Wil ik medelijden? Nee. Ik wil gewoon Begrip. Begrip dat je wel eens mensen tegen komt die het net even anders doen dan de gemiddelde massa.

En eigenlijk zijn dat best veel mensen. Kijk eens naar hoe je denkt als je op straat iemand tegen komt die 'afwijkt van de mensenmassa.' Iemand ziet er anders uit, is kleiner, dikker langer of ziet er op een andere manier 'afwijkend' uit. Ik merk het van mezelf ook. Het is kennelijk iets menselijks. Ik vind het zelf fijn dat je niet aan mij ziet dat ik 'iets heb.' Ik kan ongemerkt door de mensenmassa wandelen zonder dat iemand naar mij wijst en zegt: kijk naar haar, zij is anders!

Vorig jaar moest ik me opnieuw laten testen of ik nog wel in aanmerking kwam voor de doelgroep van de Sociale Werkplaats. Ik had een lang gesprek met de mevrouw van het UWV die dit moest beoordelen. Zij twijfelde erg of ik wel of niet in aanmerking kwam, dit omdat ik mezelf erg goed kan uitdrukken. Dat maakt dat mensen mij overschatten. Maar omdat ik door het rapport van de UWV destijds erg klein gemaakt ben om in aanmerking te komen voor de SW wist zij niet goed waar ze me moest plaatsen. Zodoende besloot zij om uit te zoeken of ik nu wel of niet in het hokje van de SW paste. Ik werd aangemeld voor een gesprek met een psychologe en ik kreeg opnieuw een IQ test.

De psycholoog was bang dat ik 'uit het bootje zou vallen' omdat hij zag dat ik qua intelligentie misschien niet in de doelgroep van de SW val. Qua informatieverwerking heb ik echter meer tijd nodig. Dit werd dan ook verwerkt in de rapportage wat naar de UWV werd gezonden en op basis daarvan kreeg ik een verlenging van de indicatie. Hoeveel je ook geleerd hebt, hoe goed je je beperking ook geaccepteerd hebt, het blijft moeilijk om confronterende feiten over jezelf te lezen. Ik moest het accepteren: ik viel nog in de doelgroep van de SW.

Nu werd mij een aantal weken geleden in een gesprek met de SW duidelijk gemaakt dat ik ondanks mijn goed volbrachte stages nog steeds een afstand tot de arbeidsmarkt heb. Ik kon niet op de snelheid die van mij gevraagd werd solliciteren of een betaalde werkplek vinden. De keuze was dus aan mij: of ik ging terug de SW op (wat ik liever niet wil want hier is niet voldoende uitdaging voor mij) of ik ging terug de Wajong in. Nu mijn keuze is duidelijk: via de Wajong wordt er mijn inziens meer rekening gehouden met het tempo van de persoon met afstand tot de arbeidsmarkt.
Nu is het alleen afwachten wat het UWV hierover zegt. Een spannende tijd ga ik dus tegemoet. Weer wordt ik beoordeeld in welk hokje ik pas. Ik laat het maar over me heen komen, dit is blijkbaar de weg die ik gaan moet om mijn plekje te vinden. En uiteindelijk zal ik hier alleen maar van leren en hier weer mijn voordeel uit kunnen halen.

woensdag 7 november 2012

Met het openbaar vervoer!

Net als ieder ander reis ik regelmatig met het openbaar vervoer. En net als ieder ander wil ik dit zo zelfstandig mogelijk doen. Toen ik op de middelbare school zat werd ik vaak met groepsvervoer naar school gebracht. Ik zat op een school voor langdurig zieke kinderen in Bilthoven. Destijds woonde ik in Nieuwegein en dat was te ver om met de fiets te gaan natuurlijk.

Zodoende werd ik aangemeld voor groepsvervoer. Totdat ik op een dag het busje uit werd getrapt. Ik had me onfatsoenlijk gedragen.
En ja, ik geef toe in die tijd vloekte ik nogal veel en ik besefte niet wat voor invloed dit had op de andere kinderen in het busje.
Na dit incident was ik echter verplicht om vanaf dat moment zelfstandig te reizen. De 1e keer ging mijn vader gelukkig mee om me te leren hoe ik de route van huis naar school moest reizen, want ik vond het doodeng. Desondanks was het achteraf maar goed ook want dat heeft me meer zelfstandigheid geleerd. Op deze manier leerde ik met het openbaar vervoer te reizen. En gelukkig hoefde ik nog maar een jaar heen en weer te reizen en dan was ik van de middelbare af.

Enfin terug naar het heden. Ik ben inmiddels 30 jaar en ik heb tot op de dag van vandaag mijn auto rijbewijs nog niet gehaald. Ik heb voor mijn gevoel nog niet voldoende zekerheid opgebouwd om de weg op te durven. Ik ben dan ook blij dat mijn vriend wel auto rijdt zodat hij me af en toe weg kan brengen. Toch doe ik natuurlijk het liefst zo veel mogelijk zelfstandig.

Toen ik nog bij mijn ouders woonden stimuleerden zij mij tot vervelends toe om zoveel mogelijk op de fiets te doen. Eigenwijs als ik was deed ik toch waar ik op dat moment het meeste behoefte aan had en nam toch meestal de tram of de bus. Ook  nu nog neem ik vaker de bus dan de fiets. Ook al heb je op de fiets geen last van het lawaai van je medepassagiers, maar dat moet je dan voor lief nemen dat is de keuze waar je voor kiest.

Als ik op een dag minder energie heb en toch van A naar B moet vind ik het fijner om met de bus te gaan. Toch komen op zulke dagen ‘prikkels’ soms ook weer harder binnen. Een huilend kind in de bus is natuurlijk voor iedereen vervelend. Maar ook bijvoorbeeld een passagier die een lang gesprek heeft aan de telefoon en niet door heeft hoe hard hij of zij praat kan hard binnenkomen. Hinderlijk gelach en druk geklets van middelbare scholieren of studenten is nog zo’n voorbeeld. En tot slot een drukke of stampvolle bus en mensen die dicht op elkaar gepakt zitten, allemaal doemscenario's waarvoor de gemiddelde mens geleerd heeft zich enigzins af te sluiten.

Pas was ik met mijn vriend bij zijn vader op visite. Hij had een stel nieuwe vogels in huis. Dit stel kwetterde de hele tijd hinderlijk in mijn oor. Alhoewel ze in de andere kamer stonden bleef ik ze horen. Ik vroeg aan mijn vriend: ‘Heb jij er geen last van?” waarop hij zei: ‘Nee ik filter dat gewoon.’ Op dat moment ging er een lichtje bij me branden.
Dus dat is mijn probleem. Niet alleen heb ik meer last van prikkels dan andere mensen, ik kan me er kennelijk ook niet goed voor afsluiten. Weer wat geleerd. Zo zie je maar, van gewone situaties kun je ook veel leren als je het maar ziet.


Racties zijn altijd leuk : houtsmaanne@hotmail.nl of volg me op twitter @houtsmaanne

maandag 5 november 2012

Pesten het zou verboden moeten worden!

Wat kunnen we leren van het drama wat onlangs gebeurde met Tim Ribberink? Het is enerzijds goed dat het eindelijk breed in de aandacht komt. Op deze manier kun je er niet langer omheen en doen alsof er niks aan de hand is. Pesten is verschrikkelijk. Het blijft bestaan als we er niet met zijn allen tegen opstaan.  Ja het is vreselijk dat het op zo'n manier in de aandacht komt. Het erge is dat Tim niet het enige slachtoffer is. Pesten heeft al meer dan één mensenleven geëist en familie en nabestaanden dragen de rest van hun leven dit gemis met zich mee.
  Woorden doen geen pijn, zeggen ze. Maar je leven kan er door getekend worden. En wat als het pesten maar door blijft gaan? En Je geen rust meer vindt? En wat is de rol van de sociale media hierbij? Veel mensen zijn geschrokken doordat de ouders van Tim in de rouwadvertentie een deel van de afscheidsbrief van Tim publiceerden. Door de heftige discussies die hier op maandag 5 november op o.a. Twitter over oplaaiden dachten velen weer terug aan hun eigen ervaringen met pesten. Oude wonden gingen weer open. Ook bij mij. Ik ben zelf helaas 2 jaar gepest op de middelbare school. dit heeft me gelukkig niet kapot gemaakt maar heeft me tot de persoon veranderd die ik nu ben. het is veelal ook wat je met de ervaringen doet en wat je ervan kunt leren. Ja natuurlijk doet het pijn en is het moeilijk. Maar als je erboven staat maakt dit jou sterker dan je pestkoppen.

De journalist Chris Klomp schreef op http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/16894_wij_zijn_de_pesters/ 'Wij zijn de pesters' Op dit mooie artikel wil ik hier graag op reageren.


Pesten is een massacultuur. Schijnheiligheid van mensen die dol zijn op sensatie. Want wie loopt zich niet te verkneukelen om programma's als Idols en the Xfactor enkele jaren geleden? Vooral als in het begin de mensen zo afgezeikt worden. Wie loopt niet stiekem te genieten van de schattige Britt en Ymke met hun 'Britt en Ymke stellen vragen show'. Op Twitter zie ik iedere dinsdag avond vele reacties over dit programma. Dit gaat van 'die twee zijn echt dom' tot 'mijn IQ zakt naar beneden tijdens het kijken van dit programma.'
Dan wordt je ook niet echt serieus genomen. En het ergste is dat ze dat zelf niet door hebben...

RTL 5 springt hier mooi op in door Britt en Ymke naar voren te zetten als nieuw talent. Zij zien ook wel dat de Nederlandse massa dit vooral erg grappig en schattig vindt en niet te vergeten hier massaal op reageert.Goedschiks of kwaadschiks dat maakt hun niet uit. Zij krijgen de aandacht en de kijkcijfers toch wel en daar gaat het immers om?

Dus wat is op dit punt vooral belangrijk? Is Nederland echt wakker geschud? En wat gaan we met deze boodschap doen? Gaan we weer verder met massaal pesten en schijnheilig zijn of gaan we er echt wat aan doen?

Kamervragen: Wat gaat het nieuwe kabinet met dit gegeven doen? Pesten eist te veel levens. De hedendaagse maatschappij kan er niet meer omheen er moet meer respect komen voor elkaar! Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden! Voorkom meer slachtoffers en zorg voor elkaar!

R.I.P. Tim, je hebt ons land wakker geschud.


Reacties kunnen naar houtsmaanne@hotmail.nl

zondag 4 november 2012

Joepie ik heb een onbekend syndroom!



Hoi, ik ben Anne en ik heb VCFs....huh watte? Ja, VCFs. Waar staat dat voor? Dat staat voor Velo Cardiaal Faciaal dat is latijn...ik zie je kijken: ik ben nog geen steek verder. En dat is het moeilijkste van dit syndroom: het uitleggen.
sinds mijn 13e weet ik dat ik het VCFs heb. Eerst was ik opgelucht: zie je wel, ik was niet gek ik had iets waardoor ik inderdaad 'anders'  was. Mijn onverklaarbare gevoel had eindelijk een naam. Maar hoe nu verder? De eerste jaren besloot ik het te verstoppen. Ik wilde het niet weten. Ik begreep  het zelf immers niet? Het was zo ongrijpbaar wat ik had.  In je puberjaren wil je sowieso niet anders zijn dan ‘de rest’. Je wilt ‘gewoon zijn’.  Ik voelde me hierdoor erg kwetsbaar.
Ik werd ouder, Je ontmoet nieuwe mensen, je moet een keuze maken: vertel ik het wel of vertel ik het niet? Soms kom je er niet onderuit, dan moet je uitleggen waarom bij jou de dingen net even anders gaan dan bij een ander. Dan krijg je weer dat verhaal: hoe leg ik dit ongrijpbare syndroom uit? Het heeft 186 verschillende kenmerken en uit zich bij iedereen die het heeft weer anders. Dus is het in dit geval belangrijk, hoe uit het zich bij mij? Langzamerhand begreep ik steeds beter mijn plaatje.
Het werd pas echt duidelijk nadat Therese mij had uitgelegd (hoe het voor sommigen) ongeveer werkt.  In je hersenen zit een stofje. Dit stofje heet Dopamine. Het stofje Dopamine regelt de emoties. Onderzoek hiernaar heeft uitgewezen dat bij mensen met VCFs dit stofje minder goed werkt dan bij anderen. Dit houdt in dat ik gevoeliger ben voor prikkels. Sommige situaties komen harder bij mij binnen omdat het bij mij langer duurt voordat ik dit verwerkt heb. Het was net alsof er een lampje aanging: Eindelijk snapte ik een beetje waarom ik altijd zo reageerde als ik deed. Mijn stofje deed ‘gewoon’ zijn werk niet goed!
Helemaal blij ging ik een taart bakken voor mijn zussen en deelde met hun mijn grote nieuws. Mijn ouders waren op dat moment op vakantie en ik wilde het wel van de daken afschreeuwen! Mijn taart mislukte helaas, maar dat maakte het nieuws niet minder fijn. Ook mijn zussen waren erg opgelucht om meer duidelijkheid te hebben over mij.  Ze begrepen beter waarom ik altijd bij familiegelegenheden boos werd en mezelf terug trok. Ik voelde me dan schuldig omdat ik het voor mijn gevoel verpestte voor de rest, terwijl ik tegelijk niet snapte waarom ik zo emotioneel reageerde. Nu begreep ik het.  Het acceptatie proces kon eindelijk beginnen…
Tegenwoordig weet ik beter mijn grenzen aan te geven dan vroeger. Ik heb geleerd dat het beter is voor anderen als ik mij goed voel. Ik kan meer doen als ik energie heb. Die energie houdt ik alleen als ik mijn grenzen goed afbaken en veel tijd en rust neem voor mezelf.  Dit is niet altijd makkelijk. In mijn enthousiasme wil ik vaak graag veel doen. Dit is een valkuil. Ik kan van te voren ook niet altijd goed inschatten hoe ik me op een dag dat ik afspreek zal voelen. Desalniettemin houdt dit mij niet tegen om op een voor mij zo goed mogelijke manier mijn dromen toch waar te maken. Want ik heb wel geleerd: ik mag er ook zijn!