woensdag 28 november 2012

Spannende Tijden!

Terwijl heel Nederland zich druk maakt om de rare regeer fratsen en beloftes die verbroken worden van het kabinet heb ik zo mijn eigen problemen die ik overwin.

Spannende tijden..

Nee dit is niet de titel van een nieuwe soap, dit is voor mij de aankondiging van de komende periode. Er staan een aantal spannende dingen op stapel. Morgen ga ik naar een informatie dag over het 22q11 syndroom in Utrecht. Dit is sowieso altijd al spannend (daar heb je dat woord weer) en confronterend. Dit gaat namelijk over wat ik heb. het is alweer 6 jaar geleden dat we voor het eerst iets organiseerden voor de mensen die zelf vcfs hebben. En nu zijn we al zo ver gegroeid, we mogen nu een film presenteren over wonen en werken met vcfs! We willen graag een positieve bijdrage leveren voor ouders met jonge kindjes die vcfs hebben.

Ik weet het nog zo goed die 1e bijeenkomst: ik kon er een week niet van slapen zo gespannen was ik er van. Gelukkig was Carolijn toen zo lief om me een hart onder de riem te steken. Nadat we er met elkaar over hadden gepraat voelde ik me al een stuk beter! Het helpt om je zenuwen met elkaar te delen! Inmiddels zijn we 6 jaar verder en ben ik al weer een heel stuk gegroeid. ik heb geleerd om beter met dit soort situaties om te gaan. Nu gaat het nog met vallen en opstaan maar dat hoort erbij. Ik omarm het zoals het komt en ik vecht er niet tegen.

Nu merk ik bijvoorbeeld aan de afgelopen week dat iedere dag bij mij weer verschillend komt. Zo had ik dinsdag een futloos gevoel. De moeheid drukte als een zware deken op me. Ik kon de dagelijkse dingen nauwelijks voor elkaar breien. Ik was dan ook blij dat ik niet naar de kapper hoefde te gaan maar dat de kapper bij mij aan huis komt. Dat scheelt weer gedoe met reizen. Nu zit mijn haar toch weer fris en fruitig voor de informatiedag morgen en daar ben ik blij mee!

Vandaag voel ik me weer het tegenovergestelde van gister. Als een pingpongballetje schiet mijn gevoel door de kamer heen. Ik stuiter alle kanten op. Concentreren is op deze manier een hele uitdaging. Ik probeer me wel op mijn werkzaamheden voor Hoezo Anders te richten maar het gaat moeizaam. Ik ben al blij als ik de chaos die in mijn hoofd stuitert kan overzien op dit moment. Gelukkig heeft mijn stagebegeleidster hier alle begrip voor. dat is voor mij erg fijn want dan hoef ik me hier niet ook nog eens druk over te maken... Ik zal dan ook weer blij zijn als het morgen er weer op zit. Dan kan ik weer verder met de volgende spannende uitdaging wat er op stapel ligt.

Volgende week heb ik namelijk het afsluitende evaluatie gesprek van mijn stage bij de wsw. Ik ben zeer benieuwd waar ze dit keer weer mee zullen komen want ieder gesprek is weer anders. Ik weet nooit waar ik aan toe ben met hun. Mijn laatste gesprek is me niet bepaald in de koude kleren gaan zitten. Toch laat ik me hierdoor niet op mijn kop zitten want ik ben niet iemand die zomaar opgeeft. Ik vind mijn eigen weg wel en daar heb ik deze instantie niet voor nodig. Ze hebben me op alle mogelijke manieren die je maar verzinnen kan teleurgesteld, maar ik ben er uiteindelijk alleen maar sterker van geworden dus ik denk: kom maar op! Toch geeft ook dit spanning en onzekerheden met zich mee. Ik heb behoefte aan duidelijkheid en ik ben er aan toe om dit hoofdstuk op een zo fatsoenlijk mogelijke manier af te sluiten. Op naar de volgende stap!

10 december heb ik weer een hele andere uitdaging voor me liggen! Ik mag dan een presentatie geven over 22q11 aan studenten van het LUMC. Dit zijn artsen in opleiding en ik ga wat vertellen over wat vcfs in mijn leven betekend en hoe ik ermee omga. Ik weet niet precies hoeveel mensen er gaan komen ik weet wel dat dit een volle zaal zal zijn. Ik heb al wel eerder presentaties gegeven maar nog niet eerder voor zo’n volle zaal. Knikkende knietjes, gierende zenuwen: wat heb ik me nu weer op de hals gehaald? Waarom doe ik dit soort dingen toch altijd? Desondanks vind ik het ook heel leuk om te mogen doen! Het is wel een unieke kans! Ik laat hiermee weer zien, dat ik niet zomaar voor 1 gat te vangen ben ondanks al mijn dagelijkse gedoetjes. Ik heb genoeg in huis en ik ben enthousiast en gedreven genoeg om iedere keer weer een nieuwe uitdaging aan te gaan! Daar kan de wsw met hun mening over mij wat mij betreft de boom in! Hoezo ik ben niet sociaal? Hoezo ik ben te langzaam met solliciteren/ontwikkelen? Ik kom er wel op mijn eigen unieke manier!

zondag 25 november 2012

Steun Hoezo Anders!


Hoezo Anders heeft mijn leven op zo veel manieren verrijkt, ik kan mezelf verder ontwikkelen op mijn tempo en op mijn manier precies zoals het goed werkt voor mij!
Ik had nooit durven dromen (of stiekem toch wel);) dat ik mijn plekje zou vinden zoals het goed werkt voor mij! De Stichting Hoezo Anders maakt dat mogelijk!

Ook is het mijn droom en wens om zoveel mogelijk andere jongeren met een beperking te mogen helpen om te voorkomen dat het wiel opnieuw moet worden uitgevonden! Ik vind het niet erg om dit vrijwillig te doen (dus niet betaald) maar het is mijn droom om dit wel betaald te kunnen doen.
Het heeft lang geduurd voordat ik wist wat ik wilde doen met mijn leven, in dit leven maar bij Hoezo Anders heb ik mijn plekje eindelijk gevonden!

Daarom alleen al is het zo belangrijk dat Hoezo Anders ook voor anderen veel kan betekenen en Wonderen kan verrichten voor de toekomst! Steun ons daarom, gewoon omdat het kan!:)
We hebben alle steun hard nodig!:)


www.hoezoanders.nl

Deborah de Poorter schreef:
Ook al ben ik er nog maar kort bij, met alles in mij vind ik dat Hoezo Anders de wildcard verdient! In deze korte tijd heb ik van dichtbij mogen zien waar de stichting voor staat en wat we allemaal willen betekenen voor jongeren met een niet-zichtbare beperking en/of chronische ziekte. Daar is (helaas) vaak geld voor nodig, en dat kan de stichting wel gebruiken. Vind jij ook dat Hoezo Anders moet winnen? Schrijf een berichtje op de website van Skyradio!

http://www.skyradio.nl/special/christmas-tree-for-charity/


Plse kopy en paste dit stukje zo veel mogelijk op Sky Radio, iedereen mag weten dat we er zijn! We kunnen alle steun gebruiken!:)

donderdag 22 november 2012

Wajongers geven de moed Niet op!





Naar aanleiding van dit negatieve artikel over Wajongers besloot ik om het verhaal vanuit een wajonger  (ik dus) zelf te laten zien...
http://www.dvhn.nl/nieuws/groningen/article9556911.ece/Wajongers-geven-moed-snel-op


In april 2006 vroeg ik samen met mijn toenmalige trajectbegeleider een Wajong uitkering aan. Ik zat inmiddels al een jaar in een re-integratie traject en het was wel duidelijk dat ik het op de gewone manier op de arbeidsmarkt niet ging redden.
Hier was al een heel traject van vallen en nog vaker vallen aan vooraf gegaan.

In 2003 behaalde ik mijn MBO niveau 2 diploma secretarieel medewerker. Vol goede moed ging ik op zoek naar een betaalde baan. Ik kreeg een aantal leuke kansen maar het lukte me niet om de baan te behouden. Waar liep het toch mis? Ik begreep het zelf niet goed. Ik was jong en ik wilde wat, en wat ik wilde was zelfstandig zijn: mijn eigen geld verdienen en mijn steentje bijdragen aan deze maatschappij. Een baan krijgen was toen nog niet zo heel moeilijk als je goed kon solliciteren. Een baan behouden was echter wat anders. Ik kwam sterker over dan ik was. Ik ben communicatief vrij sterk en kan situaties goed inschatten. Mensen snapten het dan niet als ik op het werk meer tijd nodig had om me zelf dingen aan te leren. Ik was onzeker en had veel bevestiging nodig. Met collega’s botste het hierdoor regelmatig. Ze snapten niet waarom ik dingen na 2 of 3 keer vragen nog niet snapte...Uiteindelijk volgde na vele irritaties over en weer mijn zoveelste ontslag en weer een deuk in mijn zelfvertrouwen...

Je hebt maar een paar negatieve ervaringen nodig om het op een gegeven moment niet meer te zien zitten. Ik wilde zo graag zelfstandig zijn, maar kennelijk lukte het me niet. Met veel moeite moest ik erkennen dat ik meer hulp nodig had. Ik klopte voor de zoveelste keer bij het UWV aan, zij zagen ook wel dat het via de ‘normale route’ niet ging lukken. Ik rolde in het wereldje van de re-integratie trajecten...Ik gaf aan dat ik moeite had om zelfstandig een baan te behouden en dat ik meer begeleiding hierin nodig had. Ik wilde niet meer mijn neus stoten. Ik had genoeg negatieve ervaringen gehad...

Er ging wat tijd over heen en uiteindelijk vroeg ik in 2006 een Wajong uitkering aan. Wat een berg papieren en formulieren moest je hiervoor verzamelen...Ik werd er zenuwachtig van! Gelukkig had ik hulp van iemand die me hier mee kon helpen. Ik kwam op gesprek bij een arboarts van de UWV, ik kreeg een psychologisch onderzoek om te kijken waar mijn problemen lagen en ik moest mijn verhaal uitleggen aan een commissie die bepaalde of ik recht had op een Wajong uitkering...Ik was blij dat ik mijn verhaal goed kon uitleggen. Maar ook hier viel ik daardoor weer op mijn neus.  Ik werd bijna afgewezen voor de Wajong onder het mom van: je bent prima in staat om ‘gewoon’ 32 uur te gaan werken!
De moed zonk in mijn schoenen. Wat had ik verkeerd gedaan? Waarom snapten ze mijn probleem/situatie niet? Ik vond het al heel moeilijk dat ik hulp nodig had in de vorm van een uitkering terwijl ik altijd zo graag zelfstandig had willen zijn, en nu kreeg ik dit!

Mijn traject begeleidster moest praten als brugman om te zorgen dat ik de uitkering toch toegewezen kreeg. Ook is een psychiater die gespecialiseerd is in VCFs nog mijn situatie gaan uitleggen bij het UWV. Ik mocht niet in een gat vallen! Ik had rust en tijd nodig om mijn leven weer op orde te krijgen.

Uit eindelijk kreeg ik dan toch de uitkering toegewezen. Er werd bedacht dat het goed zou zijn als ik werd aangemeld voor de Sociale Werkplaats. Dan konden ze onder de loep nemen waar mijn problemen lagen en waar het mis ging. Hier kreeg ik ook weer allerlei onderzoeken en werd ik in een rapportage als zeer kwetsbaar en onzeker omschreven zodat ik in de doelgroep paste. Ik kan je vertellen dat geen van beide benaderingen goed is voor je zelfvertrouwen. Voor de Wajong werd ik (bijna) overschat en voor de SW werd ik onderschat...Waar moest ik dan zelf die balans vinden?

Ik wil hier niet zielig gaan lopen doen, maar ik wil gewoon aangeven dat het voor mij een hele stap was om die hulp op te zoeken en dat het een heel proces was om hier mee om te leren gaan. Want waar in dit hele plaatje stond ik zelf? Wie was ik zelf? Verdween ik niet onder al die etiketten en vooroordelen die ik opgeplakt kreeg? Ik moest goed mijn best doen om mijn leerdoelen in het oog te blijven houden en te blijven zien waar ik het voor deed. Ik wilde immers niet meer gekwetst worden,dus moest ik deze bescherming accepteren.

Ja ik ben blij dat ik deze hulp gekregen heb, ik ben nu sterker geworden en ik sta steviger in mijn schoenen. Mensen kunnen proberen me in een hokje te duwen maar dat lukt niet! Ik ben ik, en ik ben goed zoals ik ben. Ik heb het etiket Wajonger, ik heb het etiket WSW'er, maar daarnaast ben ik nog zoveel meer, ik heb genoeg talenten en ik blijf mezelf ontwikkelen!

Ik probeer op mijn manier mijn weg in deze maatschappij te vinden ook al lijkt het steeds moeilijker te worden. Via de stages die ik het afgelopen jaar gelopen heb, heb ik alweer veel geleerd over mijn mogelijkheden.
Ik weet zeker dat er ergens een plekje ook voor mij is. Waar ik met de tijd die ik nodig heb mijn talenten kan gebruiken om andere mensen te helpen. Bij Stichting Hoezo Anders lijk ik dat plekje aardig  te hebben gevonden. Ze geven me de tijd en de ruimte om te leren. Er is dat begrip en geduld dat ik eerder niet kreeg. De stichting is hard aan het werk om funding te krijgen en wie weet kan ik dan wel blijven als volwaardige werknemer met een echt salaris...!

Dit geeft me voldoende vertrouwen om verder te groeien. En ik blijf dromen, ik blijf hoop houden en moed dat ooit de maatschappij zo verandert dat mensen zoals ik OOK een kans krijgen. Dat we op onze manier ook mogen groeien en opstaan en mogen laten zien: kijk wij zijn er ook, wij mogen er ook zijn! En je kunt niet meer om ons heen! Ik geef de moed in ieder geval niet op. Ik zal blijven vechten voor ons recht op een plek in deze maatschappij!

zondag 11 november 2012

Dagbesteding moet blijven!

Er moet bezuinigd worden. Sinds het regeerakkoord bekend is lees ik overal verontrustende berichten over de chronische zorg en o.a. de dagbesteding. Wordt de dagbesteding werkelijk afgeschaft? Maar dat kán echt niet goed zijn. waar moeten dan al die mensen heen die niet ‘gewoon’ kunnen werken maar die het wel fijn vinden om onder de mensen te zijn?

Ik spring terug in de tijd naar 2005. Ik ging in een re-integratieproject en omdat ik niks om handen had (ik zat al 2 jaar werkloos thuis gek te worden) werd ik op de dagbesteding geplaatst. Ik ging creativiteit en tekenen volgen op het Kluster in Nieuwegein. Ik was blij dat ik ergens naar toe kon. Als ik nergens naar toe hoef blijf ik namelijk binnen zitten. Ik houdt er niet van om zonder doel naar buiten te gaan. Dan voel ik me doelloos. kortom ik kwam weer onder de mensen. Nu voelde ik me ook hier niet helemaal op mijn plek, de mensen die hier kwamen hadden namelijk veelal een psychiatrische achtergrond of waren veel oudere mensen. Velen waren opgenomen geweest en nog steeds herstellende.

Ikzelf had wel therapie gehad maar ik was (gelukkig) nooit opgenomen geweest. Ik voelde me dus ook hier niet helemaal thuis wat de mensen betreft. maar goed, ik was blij dat ik even wat te doen had die halve dagen in de week. Dat breekt je week en dan gaat de tijd net sneller dan wanneer je maar altijd thuis zit. Alleen daarom al is dagbesteding heel belangrijk voor veel mensen. Het zorgt ervoor dat je niet zo geïsoleerd raakt van de samenleving. Willen we immers niet liever dat iedereen goed in zijn vel zit en zijn steentje kan bijdragen aan deze samenleving of willen we dat velen de boot missen en achter de geraniums blijven zitten? Dan krijg je uiteindelijk alleen maar meer kosten...

Cirkels zijn er om te doorbreken. De maatschappij heeft het moeilijk. Wat eens een tolerant land was lijkt nu alleen maar om je eigen hachje redden te gaan. Is dit wat we willen dan? Willen we dat de maatschappij keihard en gevoelloos wordt? Dat de mensen om wie we geven de minder validen, de ouderen, de werklozen, de chronisch zieken, de psychiatrische patiënten, de sociale werkplaatsen de nieuwe generatie en noem het maar op allemaal buiten het bootje gaan vallen? Dat wordt wel erg druk daar in het water dan. En wie gaat er in hun levensonderhoud voorzien? Er is zoveel talent wat op deze manier verspilt wordt. Zonde!
 

Ook wordt de druk op de (nog) werkende mens enorm veel hoger omdat er zoveel meer geëist wordt van de werkende mens. We zijn toch geen robots? We kunnen niet allemaal op onze tandvlees blijven lopen! Als er nu meer tijd en aandacht zou zijn voor de mensen die dat nodig hebben en die ook veel potentie hebben dán zou de nu werkende mens minder druk voelen en dus minder ziekmeldingen. Vele handen maken licht werk.

Goed ik ben maar één persoon in deze maatschappij  maar ik kan met sommige dingen uit ervaring spreken. Ik weet hoe sommige dingen gaan. Nee ik weet niet veel van politiek maar dat hoeft ook niet. Ik volg niet elke avond het nieuws ik spreek liever de mensen zelf wel. Dan hoor je ook wat je moet weten om te zien dat het zo niet de goede kant op gaat. Ja bezuinigingen zijn nodig. maar hoeveel bloed moet er vloeien, hoeveel levens moeten er achter de geraniums terecht komen voordat dit veranderd?

donderdag 8 november 2012

Hokjes denken

Mensen denken graag in hokjes. Dit geeft namelijk duidelijkheid in een onduidelijke chaotische wereld. Op zich is er niks mis mee met het hokjes denken. Het enige waar je voor moet oppassen zijn vooroordelen. 'Ah zij werkt op de Sociale werkplaats.' Wat zal er mis zijn met haar? Vooroordelen zijn kwetsend. Kijk eerst naar hoe een persoon is en vel dan pas je oordeel.

Toen ik me aanmeldde voor de Wajong werd ik er bijna voor afgewezen. Mijn toenmalige trajectbegeleidster moest praten als Brugman om te zorgen dat ze mijn beperkingen en hulpvraag goed begrepen. Erg vervelend vond ik dat want ik vond het al best moeilijk om de stap te zetten naar deze hulp. Ik wilde dolgraag zelfstandig zijn maar het lukte niet om een baan te behouden. Mensen konden of wilden mij niet de tijd geven die ik nu eenmaal nodig heb om me alles eigen te maken. Ben ik dan zielig? Nee. Wil ik medelijden? Nee. Ik wil gewoon Begrip. Begrip dat je wel eens mensen tegen komt die het net even anders doen dan de gemiddelde massa.

En eigenlijk zijn dat best veel mensen. Kijk eens naar hoe je denkt als je op straat iemand tegen komt die 'afwijkt van de mensenmassa.' Iemand ziet er anders uit, is kleiner, dikker langer of ziet er op een andere manier 'afwijkend' uit. Ik merk het van mezelf ook. Het is kennelijk iets menselijks. Ik vind het zelf fijn dat je niet aan mij ziet dat ik 'iets heb.' Ik kan ongemerkt door de mensenmassa wandelen zonder dat iemand naar mij wijst en zegt: kijk naar haar, zij is anders!

Vorig jaar moest ik me opnieuw laten testen of ik nog wel in aanmerking kwam voor de doelgroep van de Sociale Werkplaats. Ik had een lang gesprek met de mevrouw van het UWV die dit moest beoordelen. Zij twijfelde erg of ik wel of niet in aanmerking kwam, dit omdat ik mezelf erg goed kan uitdrukken. Dat maakt dat mensen mij overschatten. Maar omdat ik door het rapport van de UWV destijds erg klein gemaakt ben om in aanmerking te komen voor de SW wist zij niet goed waar ze me moest plaatsen. Zodoende besloot zij om uit te zoeken of ik nu wel of niet in het hokje van de SW paste. Ik werd aangemeld voor een gesprek met een psychologe en ik kreeg opnieuw een IQ test.

De psycholoog was bang dat ik 'uit het bootje zou vallen' omdat hij zag dat ik qua intelligentie misschien niet in de doelgroep van de SW val. Qua informatieverwerking heb ik echter meer tijd nodig. Dit werd dan ook verwerkt in de rapportage wat naar de UWV werd gezonden en op basis daarvan kreeg ik een verlenging van de indicatie. Hoeveel je ook geleerd hebt, hoe goed je je beperking ook geaccepteerd hebt, het blijft moeilijk om confronterende feiten over jezelf te lezen. Ik moest het accepteren: ik viel nog in de doelgroep van de SW.

Nu werd mij een aantal weken geleden in een gesprek met de SW duidelijk gemaakt dat ik ondanks mijn goed volbrachte stages nog steeds een afstand tot de arbeidsmarkt heb. Ik kon niet op de snelheid die van mij gevraagd werd solliciteren of een betaalde werkplek vinden. De keuze was dus aan mij: of ik ging terug de SW op (wat ik liever niet wil want hier is niet voldoende uitdaging voor mij) of ik ging terug de Wajong in. Nu mijn keuze is duidelijk: via de Wajong wordt er mijn inziens meer rekening gehouden met het tempo van de persoon met afstand tot de arbeidsmarkt.
Nu is het alleen afwachten wat het UWV hierover zegt. Een spannende tijd ga ik dus tegemoet. Weer wordt ik beoordeeld in welk hokje ik pas. Ik laat het maar over me heen komen, dit is blijkbaar de weg die ik gaan moet om mijn plekje te vinden. En uiteindelijk zal ik hier alleen maar van leren en hier weer mijn voordeel uit kunnen halen.

woensdag 7 november 2012

Met het openbaar vervoer!

Net als ieder ander reis ik regelmatig met het openbaar vervoer. En net als ieder ander wil ik dit zo zelfstandig mogelijk doen. Toen ik op de middelbare school zat werd ik vaak met groepsvervoer naar school gebracht. Ik zat op een school voor langdurig zieke kinderen in Bilthoven. Destijds woonde ik in Nieuwegein en dat was te ver om met de fiets te gaan natuurlijk.

Zodoende werd ik aangemeld voor groepsvervoer. Totdat ik op een dag het busje uit werd getrapt. Ik had me onfatsoenlijk gedragen.
En ja, ik geef toe in die tijd vloekte ik nogal veel en ik besefte niet wat voor invloed dit had op de andere kinderen in het busje.
Na dit incident was ik echter verplicht om vanaf dat moment zelfstandig te reizen. De 1e keer ging mijn vader gelukkig mee om me te leren hoe ik de route van huis naar school moest reizen, want ik vond het doodeng. Desondanks was het achteraf maar goed ook want dat heeft me meer zelfstandigheid geleerd. Op deze manier leerde ik met het openbaar vervoer te reizen. En gelukkig hoefde ik nog maar een jaar heen en weer te reizen en dan was ik van de middelbare af.

Enfin terug naar het heden. Ik ben inmiddels 30 jaar en ik heb tot op de dag van vandaag mijn auto rijbewijs nog niet gehaald. Ik heb voor mijn gevoel nog niet voldoende zekerheid opgebouwd om de weg op te durven. Ik ben dan ook blij dat mijn vriend wel auto rijdt zodat hij me af en toe weg kan brengen. Toch doe ik natuurlijk het liefst zo veel mogelijk zelfstandig.

Toen ik nog bij mijn ouders woonden stimuleerden zij mij tot vervelends toe om zoveel mogelijk op de fiets te doen. Eigenwijs als ik was deed ik toch waar ik op dat moment het meeste behoefte aan had en nam toch meestal de tram of de bus. Ook  nu nog neem ik vaker de bus dan de fiets. Ook al heb je op de fiets geen last van het lawaai van je medepassagiers, maar dat moet je dan voor lief nemen dat is de keuze waar je voor kiest.

Als ik op een dag minder energie heb en toch van A naar B moet vind ik het fijner om met de bus te gaan. Toch komen op zulke dagen ‘prikkels’ soms ook weer harder binnen. Een huilend kind in de bus is natuurlijk voor iedereen vervelend. Maar ook bijvoorbeeld een passagier die een lang gesprek heeft aan de telefoon en niet door heeft hoe hard hij of zij praat kan hard binnenkomen. Hinderlijk gelach en druk geklets van middelbare scholieren of studenten is nog zo’n voorbeeld. En tot slot een drukke of stampvolle bus en mensen die dicht op elkaar gepakt zitten, allemaal doemscenario's waarvoor de gemiddelde mens geleerd heeft zich enigzins af te sluiten.

Pas was ik met mijn vriend bij zijn vader op visite. Hij had een stel nieuwe vogels in huis. Dit stel kwetterde de hele tijd hinderlijk in mijn oor. Alhoewel ze in de andere kamer stonden bleef ik ze horen. Ik vroeg aan mijn vriend: ‘Heb jij er geen last van?” waarop hij zei: ‘Nee ik filter dat gewoon.’ Op dat moment ging er een lichtje bij me branden.
Dus dat is mijn probleem. Niet alleen heb ik meer last van prikkels dan andere mensen, ik kan me er kennelijk ook niet goed voor afsluiten. Weer wat geleerd. Zo zie je maar, van gewone situaties kun je ook veel leren als je het maar ziet.


Racties zijn altijd leuk : houtsmaanne@hotmail.nl of volg me op twitter @houtsmaanne

maandag 5 november 2012

Pesten het zou verboden moeten worden!

Wat kunnen we leren van het drama wat onlangs gebeurde met Tim Ribberink? Het is enerzijds goed dat het eindelijk breed in de aandacht komt. Op deze manier kun je er niet langer omheen en doen alsof er niks aan de hand is. Pesten is verschrikkelijk. Het blijft bestaan als we er niet met zijn allen tegen opstaan.  Ja het is vreselijk dat het op zo'n manier in de aandacht komt. Het erge is dat Tim niet het enige slachtoffer is. Pesten heeft al meer dan één mensenleven geëist en familie en nabestaanden dragen de rest van hun leven dit gemis met zich mee.
  Woorden doen geen pijn, zeggen ze. Maar je leven kan er door getekend worden. En wat als het pesten maar door blijft gaan? En Je geen rust meer vindt? En wat is de rol van de sociale media hierbij? Veel mensen zijn geschrokken doordat de ouders van Tim in de rouwadvertentie een deel van de afscheidsbrief van Tim publiceerden. Door de heftige discussies die hier op maandag 5 november op o.a. Twitter over oplaaiden dachten velen weer terug aan hun eigen ervaringen met pesten. Oude wonden gingen weer open. Ook bij mij. Ik ben zelf helaas 2 jaar gepest op de middelbare school. dit heeft me gelukkig niet kapot gemaakt maar heeft me tot de persoon veranderd die ik nu ben. het is veelal ook wat je met de ervaringen doet en wat je ervan kunt leren. Ja natuurlijk doet het pijn en is het moeilijk. Maar als je erboven staat maakt dit jou sterker dan je pestkoppen.

De journalist Chris Klomp schreef op http://www.joop.nl/opinies/detail/artikel/16894_wij_zijn_de_pesters/ 'Wij zijn de pesters' Op dit mooie artikel wil ik hier graag op reageren.


Pesten is een massacultuur. Schijnheiligheid van mensen die dol zijn op sensatie. Want wie loopt zich niet te verkneukelen om programma's als Idols en the Xfactor enkele jaren geleden? Vooral als in het begin de mensen zo afgezeikt worden. Wie loopt niet stiekem te genieten van de schattige Britt en Ymke met hun 'Britt en Ymke stellen vragen show'. Op Twitter zie ik iedere dinsdag avond vele reacties over dit programma. Dit gaat van 'die twee zijn echt dom' tot 'mijn IQ zakt naar beneden tijdens het kijken van dit programma.'
Dan wordt je ook niet echt serieus genomen. En het ergste is dat ze dat zelf niet door hebben...

RTL 5 springt hier mooi op in door Britt en Ymke naar voren te zetten als nieuw talent. Zij zien ook wel dat de Nederlandse massa dit vooral erg grappig en schattig vindt en niet te vergeten hier massaal op reageert.Goedschiks of kwaadschiks dat maakt hun niet uit. Zij krijgen de aandacht en de kijkcijfers toch wel en daar gaat het immers om?

Dus wat is op dit punt vooral belangrijk? Is Nederland echt wakker geschud? En wat gaan we met deze boodschap doen? Gaan we weer verder met massaal pesten en schijnheilig zijn of gaan we er echt wat aan doen?

Kamervragen: Wat gaat het nieuwe kabinet met dit gegeven doen? Pesten eist te veel levens. De hedendaagse maatschappij kan er niet meer omheen er moet meer respect komen voor elkaar! Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden! Voorkom meer slachtoffers en zorg voor elkaar!

R.I.P. Tim, je hebt ons land wakker geschud.


Reacties kunnen naar houtsmaanne@hotmail.nl

zondag 4 november 2012

Joepie ik heb een onbekend syndroom!



Hoi, ik ben Anne en ik heb VCFs....huh watte? Ja, VCFs. Waar staat dat voor? Dat staat voor Velo Cardiaal Faciaal dat is latijn...ik zie je kijken: ik ben nog geen steek verder. En dat is het moeilijkste van dit syndroom: het uitleggen.
sinds mijn 13e weet ik dat ik het VCFs heb. Eerst was ik opgelucht: zie je wel, ik was niet gek ik had iets waardoor ik inderdaad 'anders'  was. Mijn onverklaarbare gevoel had eindelijk een naam. Maar hoe nu verder? De eerste jaren besloot ik het te verstoppen. Ik wilde het niet weten. Ik begreep  het zelf immers niet? Het was zo ongrijpbaar wat ik had.  In je puberjaren wil je sowieso niet anders zijn dan ‘de rest’. Je wilt ‘gewoon zijn’.  Ik voelde me hierdoor erg kwetsbaar.
Ik werd ouder, Je ontmoet nieuwe mensen, je moet een keuze maken: vertel ik het wel of vertel ik het niet? Soms kom je er niet onderuit, dan moet je uitleggen waarom bij jou de dingen net even anders gaan dan bij een ander. Dan krijg je weer dat verhaal: hoe leg ik dit ongrijpbare syndroom uit? Het heeft 186 verschillende kenmerken en uit zich bij iedereen die het heeft weer anders. Dus is het in dit geval belangrijk, hoe uit het zich bij mij? Langzamerhand begreep ik steeds beter mijn plaatje.
Het werd pas echt duidelijk nadat Therese mij had uitgelegd (hoe het voor sommigen) ongeveer werkt.  In je hersenen zit een stofje. Dit stofje heet Dopamine. Het stofje Dopamine regelt de emoties. Onderzoek hiernaar heeft uitgewezen dat bij mensen met VCFs dit stofje minder goed werkt dan bij anderen. Dit houdt in dat ik gevoeliger ben voor prikkels. Sommige situaties komen harder bij mij binnen omdat het bij mij langer duurt voordat ik dit verwerkt heb. Het was net alsof er een lampje aanging: Eindelijk snapte ik een beetje waarom ik altijd zo reageerde als ik deed. Mijn stofje deed ‘gewoon’ zijn werk niet goed!
Helemaal blij ging ik een taart bakken voor mijn zussen en deelde met hun mijn grote nieuws. Mijn ouders waren op dat moment op vakantie en ik wilde het wel van de daken afschreeuwen! Mijn taart mislukte helaas, maar dat maakte het nieuws niet minder fijn. Ook mijn zussen waren erg opgelucht om meer duidelijkheid te hebben over mij.  Ze begrepen beter waarom ik altijd bij familiegelegenheden boos werd en mezelf terug trok. Ik voelde me dan schuldig omdat ik het voor mijn gevoel verpestte voor de rest, terwijl ik tegelijk niet snapte waarom ik zo emotioneel reageerde. Nu begreep ik het.  Het acceptatie proces kon eindelijk beginnen…
Tegenwoordig weet ik beter mijn grenzen aan te geven dan vroeger. Ik heb geleerd dat het beter is voor anderen als ik mij goed voel. Ik kan meer doen als ik energie heb. Die energie houdt ik alleen als ik mijn grenzen goed afbaken en veel tijd en rust neem voor mezelf.  Dit is niet altijd makkelijk. In mijn enthousiasme wil ik vaak graag veel doen. Dit is een valkuil. Ik kan van te voren ook niet altijd goed inschatten hoe ik me op een dag dat ik afspreek zal voelen. Desalniettemin houdt dit mij niet tegen om op een voor mij zo goed mogelijke manier mijn dromen toch waar te maken. Want ik heb wel geleerd: ik mag er ook zijn!

Niet te filmen!

Niet te filmen!
Op zaterdag 20 oktober kwam er een filmploeg bij ons thuis om mij te interviewen over de beperking die ik heb: Vcfs. Het is namelijk een zeer onbekende aandoening en ik wil samen met 4 andere meiden die dit ook hebben zorgen dat deze aandoening bekender wordt.  We zijn hier al een aardig tijdje mee bezig. In 2006 zijn we officieel begonnen met samen wat betekenen voor andere mensen die ook vcfs hebben.

In 2005 ging ik naar een jaardag over vcfs. Het viel me op dat er vooral veel aandacht is voor ouders met kleine kinderen. Er waren ook mensen die zelf vcfs hadden en die verlangden naar meer informatie. Langzaam begon er een idee bij me te borrelen: ik wilde graag dat er meer aandacht kwam ook voor mensen die zélf vcfs hebben, want het gaat toch immers ook om ons?

Ik kwam in contact met een aantal jonge mensen die ook vcfs hebben. We hadden het er samen over en het idee bestond om een groepje te vormen. We besloten om Mieke te vragen of er ruimte was voor jongeren met vcfs op de jaardag van 2006. Mieke was erg enthousiast en zette bij de uitnodiging dat er een bijeenkomst was speciaal voor mensen die zelf vcfs hebben. Langzaam druppelden de aanmeldingen binnen: ja er was animo voor!

Ik weet het nog goed, de nacht voordat de jaardag was kon ik niet slapen van de zenuwen. Wat vond ik het enorm spannend. Ik lag maar te malen en te stuiteren. Ik zag de uren langzaam voorbij tikken. Wat eng, morgen zou ik meer mensen gaan ontmoeten die ook vcfs hebben. Hoe zou het gaan? Hoeveel mensen zouden er zijn? *stuiter stuiter* Eindelijk was het dan tijd om te gaan, ik reed met mijn ouders er naar toe. Ik was zo zenuwachtig dat ik ervan moest overgeven..

Die eerste bijeenkomst, ik zal het nooit vergeten. We mochten onszelf op het podium voorstellen: wat was ik blij dat ik toneelervaring had, anders had ik dit nooit gedurfd! De zaal was namelijk behoorlijk vol. Hierna gingen we naar een aparte ruimte om met elkaar in een groepsgesprek te praten. Gelukkig was Mieke heel duidelijk: hier mogen geen ouders bij aanwezig zijn... Het was een mooie grote groep. En ik was gelukkig niet de enige die zenuwachtig was.



 





we stelden ons voor en aan de hand van kaarten op de grond maakten we kennis met elkaar. Op die kaarten stonden verschillende foto’s en je mocht er een uitzoeken die je aansprak en daar vertelde je dan wat over. En wat was het fijn. Eindelijk die (h)erkenning die we allemaal al zo lang zochten. We werden er wat emotioneel van maar dat was helemaal niet erg. Het was goed zo. We besloten samen om vaker een ontmoetingsdag te organiseren voor mensen met vcfs...dat dit nog heel wat voeten in de aarde had daar kwamen we gaande weg achter.


 

Inmiddels is het 2012 en hebben we al een aantal leuke ontmoetingsdagen gehad. De ene keer kwamen er meer mensen dan de andere keer. Het was iedere keer weer leuk om nieuwe mensen te leren kennen. Je houdt er toch leuke en inspirerende contacten aan over! 

Door met elkaar samen te werken voor andere mensen zie je dat je er niet alleen voor staat.
Je bent niet de enige die vcfs heeft! Hoewel dit soms wel zo voelt.

Het groepje waar we mee begonnen is in de loop van de jaren inmiddels diverse keren veranderd. Mensen stopten ermee en er kwamen weer nieuwe mensen bij. De ene keer werkte dit beter dan de andere keer. Op het moment hebben we een hartstikke leuk en enthousiast groepje van 5 meiden. Ik voel dat we met dit groepje heel wat gaan bereiken de komende tijd. We hebben al een mooie binnenkomer dit jaar met onze eigen film. Het is fijn om op deze manier mooie dingen te kunnen doen. Ik leer er ook weer veel van.

Zo zie je maar. In het leven krijg je veel ervaringen. De ene keer positiever dan de andere keer. Het gaat er om hoe je er mee om gaat en wat je er mee doet en van leert. Uiteindelijk zul je er alleen maar sterker van worden!


zaterdag 3 november 2012

Werken op de Sociale Werkplaats, hoe is het nu echt?



Werken op de SW, hoe is het nu echt?

Toen ik me aanmeldde voor de Wajong in 2006 werd ik meteen op de wachtlijst voor de Sociale Werkvoorziening geplaatst.  Want zo werd er gezegd, ik had een beschermde werkplek nodig. Dit klopte natuurlijk ook wel, ik was in de voorgaande jaren behoorlijk vaak gekwetst en mijn zelfvertrouwen was flink beschadigd. Zelfvertrouwen? Ik kende dat woord geeneens in die tijd...De wachtlijst voor de SW was 3 jaar en om de tijd te doden ging ik vrijwilligerswerk doen bij de bibliotheek en dagbesteding.

Een leuke en leerzame tijd volgde. Ik leerde mezelf goed kennen. Langzamerhand begon alles een plaatsje te krijgen. Voor ik het wist waren de 3 jaar voorbij en kreeg ik in december 2008 te horen dat ik in januari 2009 kon beginnen op de SW in IJsselstein...  Ik kreeg een keuze ik mocht vrijwilligster blijven bij de bibliotheek of 16 uur gaan werken op de SW.

Nou ik wist het wel. Hoe moeilijk het ook was voor me, want ik had mijn trots. Ik wilde zo graag zelfstandig werken maar de afgelopen jaren hadden me geleerd dat ik het gewoon net niet kon bijbenen op de gewone arbeidsmarkt. Voor mij was dit het verstandigst om te doen op dit moment. Ik had positieve ervaringen nodig na al die jaren van tegenslag. Ik wist ook niet wat ik kon verwachten. De Sociale Werkplaats...iedereen heeft er wel een beeld bij maar je weet pas hoe het werkelijk is als je er zelf gewerkt hebt..

Het werd januari en ik ging voor het eerst aan de slag bij de SW. Ik weet het nog goed, ik vond het doodeng. Hoe moest ik me gedragen? Wat werd er van me verwacht? Ik kende niemand...bijna wilde ik terug kruipen naar de bibliotheek...een veilige werkomgeving waar ik me altijd prettig had gevoeld. Ik wist echter dat dit beter voor me was dus ik zette door. En mijn zus heeft me met een bemoedigende peptalk er door heen gesleept.

Ik kwam terecht op de afdeling inpak. Een vrij grote afdeling met ongeveer 60 mensen in totaal die allemaal op verschillende dagen en tijden werkten. Het werk was vrij simpel. je had bijvoorbeeld een order met lampen. Je zat met een groep mensen naast een lopende band. De een vouwde de doos en de volgende stopte er 2 lampen in, de daarop volgende stopte er weer 2 andere lampen in...ik keek het eens aan en ik dacht bij mezelf...dit is het dan...hier zit ik voor de rest van mijn leven lampen in te pakken...was dit dan het enige dat er voor mij mogelijk was? Simpel werk doen terwijl mijn hersens schreeuwden om meer uitdaging? Ik slikte even...het vergde een flinke portie  doorzettingsvermogen. ik besloot mijn schouders er onder te zetten en het beste ervan te maken. Na verloop van tijd zouden we wel weer verder zien. Op dit moment was dit het beste voor me..

Om 15:00 ging een zoemende bel ten teken dat we pauze mochten gaan houden. Iedereen stroomde naar de kantine. Ik voelde me alsof ik weer op de middelbare school zat...
Een wat oudere dame kwam naar me toe: “Ben jij een nieuwe begeleider?” Euh...euh...”Nee, ik kom gewoon bij jullie op de afdeling werken.” “Oh oke.” Blijkbaar tevreden met dit antwoord wandelde ze weer weg...tsja, aan mij zie je niet echt dat ik ‘iets heb’. Dan krijg je toch al gauw vraagtekens: wat doet zij hier? Zelf voelde ik me ook nogal een vreemde eend in de bijt. Je kon toch wel aan de meeste merken dat ze wat hadden.  

Toen ik die middag bij mijn zus op visite ging uitte ik mijn twijfels. “Ik voel me daar niet thuis...ik weet niet of ik dit wel vol ga houden...” Mijn zus was heel nuchter: “Natuurlijk voel je je daar niet thuis dat is alleen maar goed! Maar het is nu wel beter voor je.” Dat kon ik niet ontkennen.
Na verloop van tijd begon ik langzaam mijn draai te vinden. Ik maakte leuk contact en met de meeste mensen v.d. afdeling kon ik goed overweg. Omdat ik een vrij gevoelig iemand ben heb ik het liefst met al mijn collega's een goed contact zodat ik daar geen prikkels van heb. Gelukkig was de sfeer hier verder goed dus kon dit ook. Dat is 1 van de dingen die ik heel fijn vond op de SW je werd geaccepteerd zoals je bent. De mensen hielden rekening met elkaar en hadden Respect voor elkaar. Iets wat in de hedendaagse maatschappij bijna zeldzaam aan het worden is.

Het was mei 2009. Ik werd  verliefd en ging samenwonen. We woonden een half jaar op mijn 1 kamer woninkje in Nieuwegein toen we uiteindelijk besloten dat het toch beter was om naar Amersfoort te verhuizen. Daar had hij immers een 3 kamer flat. Spannend vond ik het! Een hele nieuwe stad en werkplek. We moesten wel even van te voren uitzoeken of ik wel op de SW in Amersfoort terecht kon, maar dat kon wel volgens hun. Dit heette een naadloze aansluiting. Het ene bedrijf gaf mijn dossiergegevens door aan het volgende.
In december 2010 verhuisden we naar Amersfoort...toch kon ik pas een half jaar later terecht bij de SW in Amersfoort. In de tussentijd moest ik van Amersfoort heen en weer reizen naar IJsselstein. Erg veel gedoe dus. Maar dat is weer stof voor een nieuw blog...

vrijdag 2 november 2012

Bijzondere vriendinnen



Mijn bijzondere vriendinnen

Ik heb een leuk en mooi groepje vriendinnen. Dit is niet altijd zo geweest. Ik heb lang in een depressie gezeten en dan heb je geen ruimte of energie voor vriendschappen. Ik stond er in ieder geval niet voor open. Ik wou wel, maar het lukte niet. Lange tijd heb ik maar 1 vriendschap kunnen onderhouden en dat was ook voornamelijk doordat zij heel trouw is.  Ze liet me niet in de steek toen ik het zwaar had. Hier ben ik haar nog altijd heel dankbaar voor.


Pas op mijn 25e kreeg ik eindelijk de rust en ruimte die ik nodig had. Ik kwam in de Wajong terecht. Dit was voor mij heel fijn. Ik kon nu op mijn eigen tempo mezelf ontwikkelen. Ik ben hier nog altijd heel dankbaar voor. Nu had ik de tijd en kon ik voor andere mensen open staan. Ik voelde me niet meer zo onder druk gezet door de maatschappij. Ik ging dagbesteding en vrijwilligerswerk doen. Op de dagbesteding leerde ik nieuwe mensen kennen die me accepteerden zoals ik was. Voor het eerst voelde ik dat ik er ook mocht zijn.


Langzamerhand bouwde ik zelfs vriendschappen op. Het mooie van mijn vriendschappen is dat iedereen zijn eigen verhaal heeft. Elke vriendin heeft iets waardoor dingen die voor anderen vanzelfsprekend zijn dat voor ons niet is. Dit maakt dat je je verbonden voelt met elkaar. Je begrijpt elkaar. Je hoeft je niet beter voor te doen dan je bent.


Zo heb ik bijvoorbeeld regelmatig dat ik een afspraak op het laatste moment moet afzeggen. Mijn vriendinnen proberen hier zo goed mogelijk rekening mee te houden. Zij hebben er immers ook niets aan als ik geen energie heb om dingen te ondernemen omdat ik hoofdpijn heb of chagrijnig ben. 2 vriendinnen hebben PDD-Nos, voor hun is het moeilijker als ik op het laatste moment moet afzeggen, zij willen graag duidelijkheid en plannen alles zorgvuldig. Hier kan ik helaas niet altijd aan voldoen maar gelukkig kunnen we elkaar hier aardig in tegemoet komen.


Mijn vriendinnen. Lief mooi en bijzonder gewoon omdat ze zijn zoals ze zijn!

Een weekendje weg...

Een weekendje weg...

Gezellig een weekendje weg...mijn ouders zijn zo lief geweest om een huisje te huren voor 4 personen op Texel. Heerlijk, lekker uitwaaien!
De reis er naar toe is altijd een enorm gedoe om te plannen en dan hoef ik nog geeneens auto te rijden...

“De moeder van mijn vriend komt voor de beestenboel zorgen- check.
Is het huis een beetje fatsoenlijk? Check.
Heb ik de laatste mails gelezen en beantwoord, fb en twitter bijgehouden? Check.
Heb ik alles bij me wat ik nodig heb? Check.
Yes, we kunnen!

Eenmaal in de auto komen alle zenuwen en spanningen er voor de reis en het weekendje weg uit. Mijn vriend heeft graag de radio aan in de auto. Hoewel ik het liefst stilte in de auto heb omdat mijn hoofd al overvol zit giet ik van mijn kant water bij de wijn. Dit hoort bij een relatie: geven en nemen. Mijn vriend houdt ook rekening met mij: “Lieffie mag die op een andere zender?” *Zap*. “Oh ik haat dit nummer” *zap*  “Waarom moeten ze altijd zoveel ouwehoeren op de radio?” *zap...*
Je begrijpt dat dit voor de nodige geïrriteerde blikken en discussies zorgt. Ach het hoort erbij denk ik dan maar.

Eindelijk komen we dan aan op Texel. We hebben de rit weer overleeft, hoezee! Mijn ouders zijn ook net aangekomen. Mijn moeder loopt druk te redderen met de boodschappen...en omg! Wat is dit huisje smal! Ik voel de muren letterlijk op me af komen...Van buiten ziet het er zo schattig en klein uit, van binnen is het gewoon klein...Je kan bijna in het midden staan, je armen uitstrekken en de muren aanraken...! Kortom, het duurt wel even voordat ik helemaal gewend ben.

Als mijn ouders even later boodschappen gaan doen, krijg ik een kleine paniek aanval: ga ik dit wel redden? het hele weekend in dit kleine mini-huisje met mijn drukke, chaotische ouders? Ik moet er even bij gaan zitten en laat het op me inwerken. Nee, ik wil niet weer weg gaan voordat ik mijn zus en nichtjes gezien heb. Afgelopen zomer was ik hier ook met vriendinnen toen ben ik na 1 nacht in een caravan van een vriendin weer naar huis gegaan. Te veel prikkels, een nacht niet geslapen vanwege een niet-zo-tactische vriendin: ‘Anne, je snurkt!’ Daar wordt een mens niet blij van...Ik herpak mezelf en besluit er het beste van te maken...

En gelukkig maar, want uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. Soms kun je jezelf gewoon aardig druk maken voor iets wat helemaal niet nodig is. En soms maak je je druk om iets wat nodig is maar komt een oplossing uiteindelijk vanzelf. Of na een nachtje (of 2) goed slapen...:) Kortom minder druk maken en je energie in positieve dingen stoppen!

De weg kwijt

De weg kwijt.

Ik weet het nog goed, toen ik jonger was raakte ik regelmatig de weg kwijt. Ook als ik er al een paar keer geweest was. Op de 1 of andere manier wilde mijn geheugen de weg maar niet onthouden. Ik had bijvoorbeeld wel eens een afspraak in het UMC, dat was altijd een drama omdat ik nooit onthield in welk gebouw ik nu moest wezen. Ik wilde er dan toch zelfstandig heen want ik was immers al volwassen.

het kwam wel een paar keer voor dat ik dan bijna te laat was op een afspraak en dat ik dan dacht: het heeft nu geen zin meer, laat ik maar terug naar huis gaan, ik ben helemaal de weg kwijt. Heel vervelend vond ik dat, het doet je zelfvertrouwen geen goed als je steeds niet goed kunt vinden waar je wezen moet.

Ook moest ik regelmatig naar het AMC in Amsterdam voor een consult want dat was de locatie waar Therese werkte en zij is 1 van de weinige psychiaters die snapt wat VCFs is. Dan ging ik dus helemaal naar Amsterdam. Liever nam ik dan de bus vanaf Utrecht tot Amsterdam want de trein vond ik maar ingewikkeld en onoverzichtelijk. Je moest dan uitstappen bij den Bijlmer en vanaf daar de bus nemen maar ik raakte altijd kwijt bij welk bushokje ik dan moest gaan staan.

Ik kon me daar van te voren al helemaal druk over maken. Zenuwachtig of ik het wel kon vinden terwijl ik het al wel een paar keer had gedaan. Maar de ene keer lukte het wel en de andere keer raakte ik compleet de weg kwijt. Heel verwarrend. het kwam dan ook wel eens voor dat ik helemaal in paniek mijn ouders belde: ik sta bij allemaal universiteitsgebouwen en ik weet niet meer waar ik heen moet Help! Het lijkt ook allemaal zo op elkaar...mijn vader was dan altijd zo lief om me te komen redden...

Tegenwoordig merk ik dat ik er nog steeds moeite mee heb om de weg te vinden. Sowieso als ik ergens voor het eerst heen moet vind ik het altijd erg spannend: waar moet je er uit, hoe moet je er heen lopen etc. Maar ook als ik er al vaker ben geweest zoals bijvoorbeeld bij vriendinnen vraag ik toch iedere keer weer: bij welke halte moest ik er ook alweer uit en wat is de naam van je straat? En een adresboekje kopen? Ho maar. Ik geloof dat ze dit eigenwijs noemen...

Zo was ik laatst bij een vriendin op verjaardags visite. Mijn vriend was zo lief geweest om me erheen te brengen en terug kon ik wel zelf. Toen ik naar huis ging vergat ik waar ik af moest slaan om naar de bushalte te lopen. Ik dacht: ach, ik loop wel tot het einde van de straat. Dus ik maar lopen en lopen en lopen...hey heb ik deze brug niet al eens eerder gezien? Ik snapte de weg totaal niet meer. Ik belde mijn vriend maar op met het bekende zinnetje: help ik kan de weg niet vinden! En dadelijk mis ik mijn bus en moet ik zo lang wachten tot de volgende!
Mijn vriend zuchtte eens vermoeid: je weet toch dat het een half uur duurt voordat ik er ben? Loop maar gewoon naar een bepaald punt dan pik ik je daar wel op. Dus liep ik maar weer verder zoekend naar dat punt. Ik kon het echter niet vinden en bleef maar staan. Gelukkig was mijn vriend er al gauw. Eenmaal in de auto kwam ik erachter dat de straat in een rondte liep....er was helemaal geen uiteinde van de straat....
Wat is het leven af en toe toch ingewikkeld als je vcfs hebt...