dinsdag 24 december 2013

Spannend!

Eerste periode
De eerste periode op school en stage zitten er op, en wat heb ik een boel geleerd. Ik had nooit durven vermoeden dat de zorg zo goed bij mij zou passen! Ik dacht altijd dat de zorg niks voor mij is omdat je veel moet lopen. Je moet snel kunnen werken en handelen. Ook is het geestelijk best zwaar. Maar tot nu toe breng ik het er best goed van af. Al zeg ik het zelf. Ik ben al zeker 3 maanden lekker bezig en ik heb mijn ritme goed onder de knie. De basis van het werk en de routine lopen ook beter. Het zit beter in mijn systeem.

Achtergrond
Collega’s merken tot nog toe niks aan mij. Als ik ze niks over me zelf vertel schatten ze me rustig in de 20 terwijl ik toch al bijna 32 ben. Ik heb ook niemand iets verteld over mijn achtergrond. Ze hoeven er ook niet van te weten tenzij ze merken aan mij dat er ‘iets is.’
De enige aan wie ik het verteld heb zijn mijn praktijkbegeleiders. Zij hebben ook mijn socialisatie verslag gelezen over hoe je geworden bent zoals je bent. Zij moeten natuurlijk ook snappen dat sommige dingen bij mij even wat langer duren met nieuwe technieken aanleren bijvoorbeeld.
Je hebt bij mij net wat meer geduld en begrip nodig.

Enorme vooruitgang
Als ik mezelf vergelijk met 3 maanden geleden dan ben ik al enorm gegroeid. In het begin vond ik alle nieuwe situaties die ik tegen kwam op mijn werk eng of spannend. ‘Zomaar’ even bij iemand naar binnen gaan bijvoorbeeld ik moest toch even slikken voordat ik dat durfde.(Nu ja, we gaan natuurlijk niet zomaar naar binnen, je zet bijvoorbeeld een glaasje sap neer of iets dergelijks) Of toen ik net begon met mensen wassen. Ik moest de routine en vaardigheden helemaal onder de knie krijgen. Dat gaat al een stuk beter gelukkig. Wat ik nog erg spannend vind is dat ik in januari weer gecontroleerd wordt hoe ik het nu doe. Mijn praktijk begeleidster gaat dan mee kijken dan krijg ik altijd een beetje de zenuwen. Ik wordt wat krampachtiger. Ik moet nu gaan laten zien dat ik het allemaal goed kan. Dan mag ik ook nieuwe mensen op mijn lijstje zetten. Daar ben ik al wel aan toe. Ook al vind ik deze nieuwe stap ook weer eng. Je moet iemand weer leren kennen en de routine daar van leren.

Omgang
Ook moet ik straks met mijn praktijkbegeleidster van de dagbesteding gaan babbelen. Ik merk dat zij mij iets te veel beschermd of mijn handje wilt vasthouden. Ik wil gewoon losgelaten worden daar leer ik het meeste van. Ik weet dat zij dit goed bedoeld, maar zo wil ik dat niet. Ik vind het best moeilijk om dit aan te geven. Toch moet ik dit wel doen zodat zij mij op de juiste manier kan begeleiden. Zulke situaties en gesprekken blijven spannend en leerzaam.
Ik ben benieuwd wat 2014 mij gaat brengen. 2013 is een mooi en leerzaam jaar geweest. Ik ben er in ieder geval weer helemaal klaar voor!

vrijdag 20 december 2013

Afscheid van een fase

Vandaag kwam mijn persoonlijke begeleidster Marion afscheid nemen. Sinds 2008 begeleid zij mij. Ze heeft me o.a geholpen met de administratie, als er bijvoorbeeld iets geregeld moest worden of als ik mijn verhaal kwijt moest dan kon ik bij haar terecht. Ik vond het fijn dat ik altijd bij haar terecht kon als er wat was. Bij mijn ouders en vriendinnen kan ik natuurlijk ook altijd terecht, maar dat is toch anders. Mijn ouders zijn vaak snel erg bezorgd om hun kinderen en bij vriendinnen kan ik mijn verhaal wel kwijt maar dan willen zij hun verhaal natuurlijk ook  kwijt. Het was dan juist fijn dat ik kon spuien bij Marion zonder daar wat voor terug te moeten doen.

Ik heb veel van marion geleerd. In de periode dat ik het moeilijk had op mijn werk bij de sw kon ik altijd mijn ei bij haar kwijt. Ik heb ook een fase gehad dat ik dacht dat ik de enige was die het moeilijk had. Ik zag niet dat andere mensen ook hun problemen hebben. Nu kan ik dat beter relativeren. Op zo’n moment floot zij me altijd terug. Van haar kon ik dat goed hebben. We konden altijd goed grapjes maken. Zij snapte me goed. Zij had ook wel eens dagen dat ze last had van prikkels net als ik. Of dat ze een beetje warrig was en niet goed wist wat verstandig was wel of niet de afspraak verzetten. Ik zei toen een keer tegen haar: ‘Je hebt gewoon vcfs light.’ Daar moest ze erg om lachen.

We blikten ook nog even terug hoe ik was toen ik begon met begeleiding in 2007. Ik had toen 2 a 3 keer in de week begeleiding nodig. Ik werkte toen 2 dagdelen bij de bibliotheek en deed nog aan toneel. Ik was net uit mijn depressie gekomen en volop in ontwikkeling. In 2009 ging ik 16 uur werken op de sociale werkplaats. Een klein stapje vooruit. Het was een moeilijke en lange weg die ik nodig heb gehad om te komen waar ik nu ben. Je merkt nu niet meer aan mij dat ‘er iets met me is.’ Ik wil ook gewoon ‘normaal’ behandeld worden. Zo presenteer ik me ook. Ik leer het meeste als ik niet te veel aan het handje wordt vast gehouden.

Ik ben er aan toe om weer ‘alleen’ verder te gaan. Om me heen heb ik een mooi netwerk opgebouwd van lieve vrienden en familie en natuurlijk mijn vriend die van me houden zoals ik ben. Ik ben hard aan de weg aan het timmeren om  mee  te blijven draaien in deze maatschappij. Marion nam afscheid met de woorden: ‘Ik laat je met een onbezorgd gevoel achter.’ En dat is fijn om te horen natuurlijk!

woensdag 18 december 2013

Een leven om te presenteren.


De zenuwen
Afgelopen maandag was het dan zover. De dag van mijn presentatie voor de Leidse studenten. Uiteraard was ik erg zenuwachtig. Het  begon zondagavond al behoorlijk te kriebelen. Gelukkig heb ik wel goed kunnen slapen. Ik moest al vroeg op staan want om 10:30 begon het college en ik wilde er graag op tijd zijn.
Het was nog even spannend of ik de trein zou halen. Ik stond op het verkeerde spoor kwam ik al gauw achter dus ik moest rennen om de juiste trein te halen. Ik kon net instappen voordat hij weg reed. Gelukkig maar want toen was ik toch nog op tijd.


Indrukwekkend
Eenmaal aangekomen liep ik meteen door naar de collegezaal. Marleen, de huisarts die mij zou gaan interviewen stond voor de college zaal al op mij te wachten. We liepen naar binnen en voor mij zat een zee van studenten. De zaal liep van boven naar beneden. Ik wist al wat ik kon verwachten qua zaal grootte en aantal studenten dus ik schrok al minder hard als vorig jaar, maar toch vond ik het nog erg indrukwekkend. Met enigzins knikkende knietjes liep ik naar een stoel en ging zitten. Eerst liet Marleen een filmpje zien gemaakt op een ontmoetingsdag in 2011. Hierin kreeg je een duidelijk beeld hoe belangrijk ontmoeting met lotgenoten is. Je vindt herkenning en erkenning. Ik vond het wel fijn dat ik even tijd had om me rustig voor te bereiden op het interview.


Het interview
Na de film was het tijd om naar voren te gaan. Met knikkende knietjes liep ik naar de stoel. Ik kreeg een microfoon en we gingen van start. Ik voelde 280 paar ogen op me gericht. Ik begon met mezelf voor te stellen, dat was makkelijk. Doormiddel van de juiste vragen kon ik goed vertellen hoe mijn leven tot nu toe is verlopen. Welke moeilijke wegen ik bewandeld heb om te zijn waar ik nu ben. Je ziet het niet aan me maar ik heb genoeg meegemaakt. Na afloop werden er vragen gesteld. één student zei dat ik nu heel zelfverzekerd op dat podium zat dat vond ik mooi om te horen! Je weet toch niet hoe je overkomt als je zenuwachtig op dat podium zit.
Na mij kwamen Ilse en haar man met hun zoontje Sep het podium op. Ze vertelde hoe het hele proces was geweest om te horen dat als je zwanger bent er iets is met je kindje en in wat voor medische molen je dan terecht komt. Sep is nu 1.5 jaar en een hartstikke levendig en blij kindje. Hij steelde de show.


Anders
Je beseft niet half hoe anders je leven is als je een kindje krijgt dat niet helemaal gezond is. Dit geldt voor alle betrokkenen. Ook als je zelf een beperking hebt en je weet dit heel goed kan dit best pijnlijk zijn. Lotte Klene zei op twitter: ‘Je hebt een mooi verhaal om te vertellen. Mensen hebben geen idee wat een handicap voor grote impact op je leven kan hebben.’ En zo is het. Daarom vind ik het belangrijk dat deze blog zo veel mogelijk gelezen wordt en dat ik er over kan en mag vertellen. Dit is mijn missie.

zaterdag 14 december 2013

Een zinvol leven?

Zaterdag 14 december

Het gaat goed met mij de laatste tijd. Ik heb werk waar ik veel kan leren en wat ik erg leuk vind om te doen. Ook op school gaat het erg goed. Ik ben blij met mijn leven zoals het momenteel is.
Dat is vroeger wel anders geweest. Ik heb 12 jaar in een depressie gezeten en gedacht dat ik niks van waarde kon toevoegen aan deze samenleving.
Nu denk ik daar heel anders over. Juist omdat ik deze onbekende en onzichtbare aandoening heb kan ik wat betekenen voor andere mensen. Door mijn ervaring te vertellen en te delen met andere mensen!

Zo ga ik a.s maandag een college geven op de Leidse Universiteit aan studenten die studeren voor arts. Ik ga mijn ervaring vertellen over hoe het nu is om VCFs te hebben. Hoe anders is je leven als je een beperking hebt. Wat zijn dingen waar je tegen aan loopt wat je niet weet als je geen beperking hebt?
Ik zou best meer presentaties willen geven aan studenten. Ik vind het leuk om informatie te delen en anderen meer over dit syndroom te leren.

Toch maak ik me ook zorgen over de toekomst. Er wordt steeds meer bezuinigd op mensen die het al moeilijk hebben. Mensen die op de sociale werkplaats werken bijvoorbeeld. Op allerlei voorzieningen word bezuinigd. Ik heb zelf ambulante hulp gehad vanaf 2007 zodat mijn administratie op de rit kwam en mijn leven goed op de rails. Ik vind het fijn om af en toe mijn verhaal kwijt te kunnen bij iemand die alleen maar luistert en er gewoon voor mij is. Als je bij vriendinnen je verhaal kwijt wilt krijg je vaak ook hun ervaring en mening erbij. Logisch natuurlijk maar als mijn hoofd vol zit is het juist prettig om iemand te hebben die er vanuit professioneel oogpunt naar kijkt. Helaas valt ook deze hulp nu weg. Ik sta er straks helemaal alleen voor. En als ik mijn Wajong kwijt raak heb ik niks meer om op terug te vallen.

Ik heb inmiddels Jetta Klijnsma ontmoet, maar helaas was er te weinig tijd om echt op de verhalen en ervaringen in te gaan. Deze week al wordt de participatiewet behandeld in de tweede kamer. Wat zal hier uit komen? Hoeveel mensen worden de dupe van deze wet? Hoeveel mensen zullen tussen wal en schip vallen? Ik wil na al mijn moeite die ik in mijn leven heb gestoken niet weer tussen wal en schip vallen. Wie kan mij garanderen dat mijn leven goed op de rit blijft?

De maatschappij is hard tegenwoordig. Ik ben bang dat ik wordt afgerekend op mijn achtergrond als ik straks ga solliciteren. Ik wil zo graag mijzelf inzetten en mijn waarde laten meetellen!
Ik wil mij ook graag blijven inzetten voor de mensen die het minder hebben dan ik. Ik wil op komen voor de rechten van gehandicapten, mensen met een beperking e.d. Zo blijft ook mijn leven zinvol en heb ik niet alles voor niks mee gemaakt.

dinsdag 3 december 2013

Een keuze maken


Ik doe op dit moment de opleiding maatschappelijke zorg. Dit is een MBO 3 opleiding. Ik werk twee dagen in de zorg en één dag op de dagbesteding. Volgend jaar moet ik een keus maken welke richting ik op wil gaan. Wil ik de zorg in of wil ik activiteiten begeleidster worden?

Het is natuurlijk belangrijk te weten wat je het leukst vind om te doen. Ik vind allebei de richtingen leuk. Werken met mensen spreekt mij erg aan. Ik krijg een goed gevoel als ik een ander kan helpen, of als ik zie dat mensen het fijn vinden als ik er ben.

Wat ik lastig vind bij de dagbesteding is dat je steeds nieuwe activiteiten moet bedenken. Je moet creagief en orgineel zijn en elke dag iets nieuws bedenken. Wel is de dagbesteding vooral overdag en altijd op dezelfde dagen en uren. Het werk aanbod is echter niet breed, er wordt helaas flink bezuinigd op dit beroep.

De zorg is wat dat betreft makkelijker, maar als ik hier voor ga worden me meer moeilijker werkzaamheden aangeleerd. Ik zal dan medicijnen gaan uitdelen en insuline spuiten. Dit lijkt me best moeilijk. Ook draai je in de zorg wisselende diensten.\k ben wel flexibel maar gezien ik veel rust nodig heb weet ik niet of ik dat aan kan. Ook weet ik niet of mijn tempo snel genoeg is.

Van te voren weet je natuurlijk niet of je iets wel of niet kan. Zo had ik een paar maanden geleden nooit gedacht dat ik nu mensen zou wassen. Of dat ik 4 hele dagen aan het werk zou kunnen zijn. Voorheen heb ik heel lang 16 uur gewerkt of maar 2 dagdelen. Dan is dit wel een heel verschil. Het is lastig te beslissen welke richting het verstandigst is en welke het beste bij mij past. OF zou ik toch iets anders moeten doen? Ik wil gewoon niet weer negatieve ervaringen omdat ik straks toch niet snel genoeg ben met inwerken omdat je dan alles moet weten. Ik probeer er niet te veel bij stil te staan, een mens lijd het meest van het lijden dat hij vreest!


zaterdag 9 november 2013

Afrondingsperiode

Zaterdag 9 november
Het is een drukke tijd geweest. We hebben net een verbouwing bij ons thuis achter de rug en tussendoor loopt alles ook gewoon verder. Met regelmaat vraag ik me af of ik het allemaal wel aan kan. Het is behoorlijk veel wat er op me af komt. De dagen gaan snel en zitten voller. Ik moet alles goed plannen en zorgen dat ik het overzicht behoudt.

Een chaotische week
Afgelopen week heb ik een behoorlijk chaotische week achter de rug. Maandag naar school, dinsdag was ik vrij maar toen gingen de ramen er in de woonkamer en achterkamer uit. Het was behoorlijk koud in huis en erg lawaaiig. Daarna kon ik eindelijk alle verbouwingsstof schoonmaken dus had ik weinig rust. De rest van de week moest ik gewoon werken. Gister had ik erg veel last van mijn kies dus moest ik savonds na mijn werk nog gauw naar de tandarts. Helaas moet er weer een kies uit maar dat is weer een ander verhaal.

Stuiterig
Vandaag was het ook weer een drukke dag. We gingen op weg naar Zeewolde, daar woont Rianne op een zorgboerderij. Het is leuk om te filmen daar. Er zijn koeien en paarden en veel andere dieren zoals honden, katten en konijnen. Afgelopen week was ik wel even bang dat ik niet voldoende energie zou hebben om alles aan te kunnen maar het is me toch gelukt! Vandaag stond ik zelfs op met een stuiterig gevoel. dan weet ik al dat ik erg druk zal zijn. Het is natuurlijk spannend allemaal.

Prikkels
Ik probeer wel mijn rust te bewaren om het vol te kunnen houden, want er gaat natuurlijk veel energie in zitten in al dat gestuiter. Maar omdat ik het tegelijk heel leuk vindt allemaal en veel prikkels krijg is het voor mij erg moeilijk. We hebben de laatste opnames gemaakt voor ons project. Ik ga er niet te veel over vertellen wel dat het erg leuk was om het te doen. Het is veel werk, maar je krijgt er een hoop voor terug!

Trots
Ik ben heel benieuwd hoe iedereen het zal vinden op 22 november. Vorig jaar kregen we voor onze informatieve film een staande ovatie. Dat was ook erg leuk om te maken.
Ik zal hier de link nog even geven van de film dan kunnen de mensen die deze blog volgen de
film van vorig jaar nog een keer zien. Ik ben trots op wat we allemaal doen en hebben bereikt met elkaar!

https://vimeo.com/54368566

zondag 3 november 2013

Waarom wordt ik blij van mijn werk?

Werken in de zorg is best pittig. Er wordt lichamelijk en geestelijk veel van je gevraagd. Toch krijg ik ook energie van de sociale contacten met bewoners. Bijvoorbeeld als ik ze met kleine dingen gelukkig kan maken.

Smiddags wordt er tussen twaalf en half één eten gedeeld. Dit gaat altijd snel want je moet op 2 afdelingen met de etenskar langs de bewoners. En de mensen hebben natuurlijk zin om te eten. Sommigen staan al op de gang te wachten als ze de etenskar horen of ruiken aankomen. De bewoners mogen altijd kiezen tussen aardappels of puree, twee soorten groenten en twee soorten vlees. Vaak weet de persoon achter de etenskar al wat de bewoner zal kiezen. Ik kan dat nog niet van iedereen onthouden. Je moet bij sommige mensen ook gaan vragen wat ze willen eten en dan moet je opnoemen wat er op het menu staat. Ik vindt dat nog best lastig om dat te onthouden. Ik voel me dan net een halve ober.

De mensen mogen altijd kiezen tussen 3 verschillende toetjes en krijgen dan één toetje. Nu kwamen we pas bij een mevrouw waar ik ging vragen wat ze wilde eten. Ik kwam met het eten en één toetje. Ze vroeg of ze ook twee toetjes mocht, want die moest ze samen met haar medicijnen innemen. Ik wist niet zeker of dat mocht dus ik ging het navragen aan de persoon achter de kar. In dit geval mocht het omdat mevrouw altijd twee toetjes krijgt.

Ik kwam dus terug met een tweede toetje en mevrouw was helemaal gelukkig. Ze zei: ‘Oh wat lief dat je me een tweede toetje komt brengen!’ En schudde mijn hand uit dankbaarheid. Ik voelde me helemaal warm en blij worden van binnen dat ik een bewoner gelukkig heb kunnen maken met zoiets simpels. Dat zoiets kleins een mens zo blij kan maken, dat maakt mijn werk meer dan de moeite waard!


zaterdag 2 november 2013

Een bijzondere ontmoeting met Jetta Klijnsma!

Een bijzondere ontmoeting met Jetta Klijnsma!

Wat vooraf ging
Ik wilde al heel lang graag eens met Jetta Klijnsma zelf praten. Ik erger me er op tv altijd over dat ze over de doelgroep Wajongers praat en niet mét. Het tegendeel is dus waar, is gister gebleken.
Het begon allemaal toen ik in Augustus dit jaar geïnterviewd werd door Sippy van Akker.
http://bit.ly/19YEOiC (lees hier het interview over de Wajong en VCFS)
Zij zei op het einde: 'Waarom stuur je haar niet gewoon een brief? Wie weet waar het op uit draait. Nee heb je, ja kun je krijgen!’ Ik dacht bij mezelf: Waarom ook niet? Ik trok de stoute schoenen aan en na het idee lang te hebben laten sudderen schreef ik een brief.

Gelukt!
Ik kreeg al best snel antwoord. Ik weet niet meer hoeveel tijd er precies is over heen gegaan voordat ik reactie kreeg, maar ik was erg verheugd, want mijn doel was bereikt: Ik mocht naar een bijeenkomst komen voor Wajongers om te praten over onze situatie en zorgen voor de toekomst. Ik was door het dolle heen, mijn grootste wens ging in vervulling. Ik mocht met Jetta Klijnsma zelf praten!

De reis
Het leek eindeloos lang te duren voordat het zo ver was, maar gister was dan eindelijk de dag gekomen dat ik naar Den Haag kon reizen. Ik had na lang twijfelen besloten om samen met mijn vader te gaan. Hij zou mee reizen, maar ik zou het gesprek alleen doen. Ik ben blij dat ik hiervoor heb gekozen, anders was het reizen nog fout gegaan. Het was namelijk op het ministerie van sociale zaken en werkgelegenheid. Dat was net ergens anders dan ik had gedacht.

Gelukkig waren we ruim op tijd voor het gesprek aanwezig.
We werden om 14:15 opgehaald. De groep bestond uit totaal 12 personen. Er waren 2 wajongers ik en een andere jongen, de anderen waren ouders die hun zorgen uitten over hun zoon of dochter. Er was 1 jongen die kwam uit de Wsw. En een vrouw uit de Bijstand.
Om vijf over half drie kwam Jetta binnen. Ze gaf iedereen netjes een hand en iedereen stelde zich zelf voor. Even later opende ze de bijeenkomst en mochten we allemaal onze eigen situatie en zorgen vertellen.

Het gesprek
Ik heb kort en bondig verteld wat mijn situatie betreffende de Wajong is. De meeste mensen die mijn blog lezen, kennen het verhaal ondertussen wel. Ik heb gezegd dat ik me zorgen maak als ik mijn opleiding af heb, dat ik dan weer niet aan de slag kom, simpel omdat ik een Wsw- en Wajong-achtergrond heb. Daar wordt je toch op afgerekend. Ze kon er helaas niet op in gaan omdat we maar een uur de tijd hadden. Sommige ouders vertelden het schrijnende verhaal van hun kind en hun zorgen. Had hun zoon of dochter nog wel een toekomst als de Wajong weg zou vallen?

Indruk?
Ik vond het wel jammer dat ik niet veel met Jetta zelf heb kunnen praten, maar ik besefte dat de tijd hier niet naar was. Ik hoop wel dat ik een goede positieve en sterke indruk op haar heb kunnen maken. Wat ik wel leuk vond, was dat ze me herkende van Nieuwsuur. Ik was samen met haar op 6 juli in een uitzending geweest van Nieuwsuur over de Wajong. Een aantal ouders herkende mij ook van deze uitzending.
Hoop voor de toekomst

Hoop voor de toekomst
Ik merkte dat de ouders van Wajongers  het fijn vonden dat ik zelfstandig bij deze bijeenkomst was en dat ik het zo goed kon verwoorden. Het geeft toch een soort van hoop en houvast als iemand uit de Wajong het gewoon zelf kan.
Ik hoop eigenlijk dus dat ik dit soort dingen vaker mag doen, dat zou ik erg bijzonder vinden. Het geeft een fijn gevoel als je mensen hoop kunt geven. Natuurlijk ben ik nu druk met mijn opleiding en stage. Maar een diepe wens van mij is toch iets kunnen betekenen voor Wajongers en hun ouders. Dat heb ik gister maar weer duidelijk gezien, hoe belangrijk het is dat deze mensen hoop en houvast in hun leven hebben. Zou het niet mooi en bijzonder zijn als ik daar een rol in zou kunnen spelen? Dat geeft mij zelf ook weer houvast en hoop voor de toekomst!

Een tweede bijeenkomst
Tot slot zijn we uitgenodigd voor nog een bijeenkomst met Jetta Klijnsma als de participatiewet wat verder gevorderd is. Ze vind het belangrijk om de wet zo goed mogelijk samen te stellen gericht op wat de doelgroep nodig heeft. Helaas is iedere situatie natuurlijk uniek en is het moeilijk of onmogelijk om de wet daar precies op af te stemmen. Ze doet echter wel degelijk haar best. Dat merkte ik aan alles. Ze is oprecht en luisterde aandachtig naar onze situaties. Ik vind het heel fijn dat ik haar heb mogen ontmoeten en dat ik nog een keer een bijeenkomst mag bijwonen!

vrijdag 25 oktober 2013

Plannen en overzicht

Plannen is iets wat iedereen denk ik wel moeilijk vind. De Eén kan het net wat beter dan de ander. Vooral als je vcfs hebt is overzicht houden heel belangrijk. Als ik mijn overzicht verlies ben ik de draad helemaal kwijt. Dan ben ik een tijdje van slag en kan ik mijn dagelijkse dingen niet goed meer doen. Mijn grenzen aangeven is voor mij dus belangrijk.

Wanneer doe je wat?
Sinds ik weer naar school ga heb ik het een stuk drukker dan voorheen. Ik moet meer ballen in de lucht houden. Het is een hele uitdaging voor mij om alles goed te blijven volhouden. Toch geeft het werken me ook veel rust en energie. Nu ik eenmaal het ritme weer te pakken heb vind ik dat heel prettig. School is een grote stress gever. Ik moet zorgen dat ik het huiswerk op tijd maak en niet alles uitstel tot het laatste moment. Dit vind ik best lastig want als ik gewerkt heb dan ben ik savonds gewoon moe. Ik doe dan thuis de dingen die gedaan moeten worden, ik kook, doe wat huishouden en zorg voor de beesten. Daarna wil ik rust aan mijn hoofd.

Vrienden
Ook mijn vrienden kring probeer ik zo goed mogelijk bij te houden. Toch moet ik helaas wel vaker afzeggen dan voorheen. Ik heb meer rust nodig. Gelukkig weten en begrijpen de meeste vrienden die ik heb dat ik dit nodig heb. Je hebt niks aan mensen die je alleen maar energie kosten. Ik heb daar op dit moment geen ruimte voor. Ik moet duidelijker mijn grenzen aangeven. Gelukkig heb ik dit in de afgelopen paar jaar goed geoefend. Nu kan ik het in de praktijk uitvoeren. Zo zie je maar, iedere periode is een periode om te leren. De ene keer leer je wat anders wat je nodig hebt voor een volgende periode dan de andere keer. 

Energie
Soms vind ik het wel jammer dat ik niet alles kan doen wat ik wil. Ik moet nu eenmaal keuzes maken. Ik wil mezelf niet voorbij rennen. Ze zijn sinds gister bezig met de verbouwing bij ons. Ze willen de flats renoveren. De kozijnen worden vervangen, we krijgen nieuwe ramen en een verwarmingsketel. Al met al een boel lawaai en chaos. Ik merk dat ik savonds helemaal op ben van alle herrie. Helaas heb ik de laatste tijd weer wat vaker last van hoofdpijn.
Ook nu moet ik dus goed mijn rust nemen en mijn grenzen aan geven. Dit is een hele uitdaging voor me. Ik laat me niet kennen. Ik doe wat ik moet doen en neem rust wanneer ik dat nodig heb. Dat zou iedereen moeten doen!



zondag 20 oktober 2013

The making off!

Zaterdag 19 oktober
Vandaag was een bijzondere dag. Ik ging met de trein naar Harderwijk en vanaf daar naar Zeewolde. We gingen met het clubje mensen die allemaal vcfs hebben naar Zeewolde. 
Maud helpt ons bij de uitvoering van het project zij heeft zelf geen vcfs.
Hier woont Rianne op een zorgboerderij/manege. Het is best afgelegen maar er is genoeg te doen op de manege. Er zijn paarden, schapen, koeien er is een bakkerij en een melkfabriek.


Hoop en duidelijkheid
Het is fijn om bij een groep te horen waar iedereen gemotiveerd is en grote inzet toont om er iets moois van te maken. We willen allemaal hetzelfde: zorgen dat duidelijker wordt hoe we hebben moeten vechten om te zijn waar we nu zijn. Nu het goed gaat zie je niets aan ons, maar we hebben er meer moeite voor moeten doen dan een ander. We willen graag hoop geven aan ouders met kleine kinderen die vcfs hebben en mensen met vcfs zelf. Wat zou het mooi zijn als de wereld om ons heen ons beter begrijpt. Meer begrip van werkgevers, collega’s en klasgenoten.


Film
Vorig jaar hebben we een film gemaakt met ons groepje. Toen zat Rianne er nog niet bij maar Astrid. Carolijn Eline en ik zitten erbij vanaf 2006 toen hebben we het opgericht, Sannemeike is er bij gekomen vanaf 2009 en Rianne is er sinds begin dit jaar bij gekomen. We hebben nu een mooie dynamiek met ons vijfen. We hebben nog wel eens problemen gehad dat er niks gebeurde maar nu zijn we lekker bezig. Het voelt fijn om dit te doen want het helpt voor je zelf om het weer te accepteren en verwerken. Je hebt steun en houvast aan elkaar.


Inspiratie!
We zijn gister met veel enthousiastme aan de slag gegaan met ons project voor 22 november. Het is leuk om te zien dat we op 1 lijn zitten. Samen komen we tot inspirerende ideeën en Maud helpt ons met de uitvoering ervan. Feitelijk ben je op je vrije zaterdag hard aan het werk zonder er geld voor te krijgen, maar het eindresultaat is de energie meer dan waard. Toen ik weer thuis kwam was ik erg moe en een beetje emotioneel. Het is behoorlijk intens om zo om te gaan met vcfs. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat en wat de mensen er van zullen vinden!





Onzekerheid

Afgelopen donderdag ging ik weer aan de slag in de zorg. Ik vind het leuk maar best zwaar. Er wordt al meer van me verwacht dan in het begin. Soms vraag ik me af of ik mezelf niet voorbij ren. Ik moet leren goed mijn dagen in te delen en mijn rust te nemen wanneer ik dat nodig heb anders gaat het fout.

Kies 
Dinsdags moest ik helaas naar de  kaakchirurg om een kies te laten trekken. Hier ben ik de hele week al niet lekker van, maar ik ga toch naar mijn werk. Éen omdat ik mijn werk leuk vindt en twee omdat ik niet te veel stage uren wil missen en mijn ritme wil behouden. Dat is 1 ding dat ik van het RWA (de Sociale werkplaats in Amersfoort) heb geleerd om me niet te snel ziek te melden! Donderdag begon ik weer om 7 uur in de zorg. Je maakt dan de mensen wakker en gaat ze vervolgens helpen met douchen/wassen en aankleden. Ik doe steeds 4 dezelfde mensen en dat vind ik erg fijn. Je krijgt zo een band met de bewoners. Gelukkig vinden ze het fijn als ik kom! Ik kan goed aanvoelen wat ze prettig vinden en hoe ik met ze moet omgaan.


Zenuwachtig
Bij één bewoner ging mijn praktijkbegeleidster kijken hoe ik mijn werk uitvoer. Na afloop hadden we een evaluatie. Ik merkte dat ik toch weer zenuwachtig was ook al had ik me voorgenomen om er niet te veel bij stil te staan dat ze staat toe te kijken. Dat uit zich in onzekerheid en onhandigheid. Mijn praktijkbegeleidster ziet dat en denkt dat ik de handelingen nog niet goed kan, terwijl ik de routine al wel weet maar door de zenuwen vergeet ik het gewoon!
Ze was dan ook niet heel tevreden over mijn handelingen. Hier moet ik aan gaan werken de komende tijd. Ik wordt er erg onzeker van want ik ben dan bang dat ik er dan straks op wordt afgerekend. Dat ze zeggen: je bent toch niet geschikt voor de zorg. Nu ben ik stagiaire dan wordt je minder afgerekend op je tempo en hoe snel je dingen op pikt dan wanneer je echt aan de slag gaat. Ik maak me er dan zorgen over hoe het in de toekomst zal gaan. Of ik dan niet weer tegen dezelfde werkdruk zal aan lopen als voorheen. En wat moet ik dan?


Zorgen over de toekomst
Ik maak me ook zorgen over de planning op school. Doordeweeks heb ik niet veel puf meer om huiswerk te maken. 18 november moet ik 9 verslagen inleveren en op 11 november heb ik een presentatie voor de klas. Ik wil dan een film laten zien dat ik vorig jaar met mijn groep vcfs dames heb gemaakt. Ik hoop dat ze dan begrijpen dat ik niet zomaar ben gekomen waar ik nu ben. Ik heb er voor moeten vechten! Meer dan de gemiddelde persoon zonder beperking. Als ik mezelf vergelijk met 2 jaar terug dan ben ik alweer enorm gegroeid. Dankzij mijn negatieve ervaringen op de sociale werkplaats ben ik toch sterker in mijn schoenen gaan staan. Daarom kan ik nu weer verder groeien, maar wel op mijn eigen tempo! Zal dat mogelijk zijn in deze veeleisende maatschappij?

Leerproces
 Ik heb mijn praktijkbegeleidster wel verteld dat ik een Wa-jonger ben en dat ik vcfs heb. Ik heb haar ook door verwezen naar www.vcfs.nl op 22 november is er een jaardag waar ik weer wat moois voor in elkaar aan het zetten ben met het vcfs groepje. Ik zit te twijfelen of ik haar hiervoor zal uitnodigen! Het blijft confronterend en moeilijk als alles niet altijd gaat zoals je wilt. Je moet iedere keer weer accepteren als je ergens tegen aan loopt. Dit blijft een leerproces. Maar uiteindelijk komen we er wel!    


vrijdag 11 oktober 2013

Een pittige week

Deze week heb ik weer veel nieuwe situaties ervaren. De ene week maak je minder mee dan de andere. Werken met bejaarde mensen is in ieder geval nooit saai.

Ik ben nu alweer een maand bezig met mijn opleiding en tot nu toe gaat het goed. Wel moet ik goed opletten op mijn planning, wanneer doe ik wat. Mijn huishouding en mijn huiswerk is niet altijd makkelijk in te plannen als je 4 volle dagen hebt en een week is dan snel voorbij. Dan is het alweer maandag en denk ik: oeps ik heb mijn huiswerk voor Engels nog niet gedaan..!
De opleiding is nu echt begonnen de opstart weken zijn voorbij. De lessen zijn interessant en uitdagend. Tijdens het eerste uur wordt er vaak gesproken over een onderwerp wat behandeld moet worden. Deze week ging het over presentatie. Best een pittig onderwerp.

We kregen een opdracht om met klasgenoten een opstelling maken van je studiegroepje wie de meeste ruimte in nam en wie niet. Ik vond het erg confronterend. Op school stel ik me namelijk wat rustiger en serieuzer op dan doorgaans het geval is. Dit kwam ook terug bij deze opdracht. Ik werd neergezet als de wat rustigere persoon. Grappig want veel mensen zouden mij juist als druk, sociaal en aanwezig omschrijven. Ik merkte dat ik enigzins van slag was door deze opdracht. Ik vind het lastig dat ik op school nog niet zo goed uit de verf kom in de klas en daardoor meer als ‘de rustige’ wordt ervaren. Ze moesten eens weten!

Ook op mijn werk was het pittig afgelopen week. Ik begeleid smiddags vaak mensen naar de koffie zaal of de dagbesteding. Zo is er een meneer die ik smiddags altijd naar zijn dagbesteding breng. Hij is erg negatief. Hij vindt dat hij erg achteruit gaat en het allemaal niet meer kan. Terwijl hij nog wel achter een rollator kan lopen. Hij zegt bijvoorbeeld steeds: ‘Ik kan niet meer. Ik ben op.’ Hij vroeg dit keer zelfs om een rolstoel. Er was echter geen rolstoel in de buurt en er waren ook geen mensen aan wie ik het kon vragen. Ik besloot dus gewoon een stukje verder te lopen met hem.

Ik heb van collega’s begrepen dat ik er niet altijd op moet ingaan omdat hij vaak toch nog een stuk kan lopen. Nu zakte hij echter door zijn knieën. Ik heb hem instinctief goed opgevangen zodat hij zich niet te erg bezeerd heeft. Ik schrok hier best wel van natuurlijk. Dit was echt een ‘help! moment.’ Gelukkig kwamen er al gauw collega’s bij die hem in een rolstoel hielpen. Ze zeiden dat ik het goed had gedaan, ik heb er voor gezorgd dat hij zich niet bezeerd heeft door bij hem te blijven en hem te ondersteunen toen hij viel.

Zo zie je maar, werken met bejaarde mensen geeft altijd onverwachtte situaties waar je op moet inspringen. Je moet ermee leren omgaan dat er ineens zoiets kan gebeuren. Je weet het wel, maar ik sta er niet te veel bij stil. Pluk de dag zoals ze dan zeggen. Iedere dag is weer anders.
Ach, zo maak ik ook eens wat dingen mee die niet alleen direct met mezelf te maken hebben!