Horror bij de Tandarts

De tandarts is voor mij als een goede horrorfilm. Het begon allemaal eind 2009. Ik had in oktober mijn been gebroken met een 3 dubbele botbreuk en in december had ik een afspraak bij de tandarts. Ik weet het nog als de dag van gister. Mijn vader was zo lief om me te brengen. Ik hobbelde met mijn gipsbeen de behandelkamer in en ging zitten. ‘Zo’ zei de tandarts, ‘we zullen eens even naar je gebit gaan kijken. Tut tut tut’ zei die hoofdschuddend. ‘Dat ziet er niet best uit mevrouw. Ik heb in 30 jaar niet meer zo’n slecht gebit gezien. Je mag niet meer snoepen en geen cola meer drinken!’ Ik keek hem geschokt aan. Pardon? Weet hij wel wat hij zegt zo vlak voor de feestdagen...ik was blij toen ik weer weg kon. Totaal van slag reed ik met mijn vader terug naar huis. Ik voelde me ontzettend kwetsbaar doordat ik niet goed kon lopen op dat moment. Maar dit soort boodschappen komen bij mij sowieso vrij hard binnen.

Ik verhuisde naar Amersfoort en zocht een andere tandarts. Ik ging op zoek naar een speciale angst tandarts want ik had inmiddels al een aardige dosis angst ontwikkeld.
Ik moest behandeld worden voor een paar gaatjes. Ik heb er een grote hekel aan als die akelige tandarts apparaten in mijn mond worden geperst. Mijn tanden zijn nogal gevoelig en dan voelt het erg vervelend aan al dat gewroet in mijn mond.
De behandeling duurde ongeveer een uur, braaf hield ik al die tijd mijn mond open. Aan het eind van de behandeling merkte ik dat mijn kaak een aardige opdonder had gekregen ervan.

2 dagen later zat mijn kaak vrijwel dicht. Ik kreeg hem nauwelijks open! Je kan je voorstellen hoe frustrerend dat is. Ik belde de tandarts en kon meteen langskomen. Joepie! Binnen een week tijd weer naar de tandarts, wat een feest! Even later zat ik weer in de tandartsstoel. Ja dit was toch best wel een ernstige situatie. Ze zouden een ambulance bellen zodat ik naar het ziekenhuis kon. Ik raakte compleet in de stress. Wát? Een ambulance? Ik was toch geen traumapatient? Nou ja, inmiddels was ik dat wel aardig aan het ontwikkelen maar dat was wat anders!
Ze belden het ziekenhuis en overlegden wat er moest gebeuren. Oh, u hoeft toch niet naar het ziekenhuis. U moet bij de apotheek medicijnen halen die de ontsteking hopelijk verhelpen...

Enigzins van slag en gestressed verliet ik de tandartspraktijk... overstuur belde ik mijn ouders. Die wisten ook niet goed wat ze met de situatie aanmoesten. Uiteindelijk ben ik na een heel traject bij een speciale arts in het ziekenhuis terecht gekomen die me trucjes mee gaf om mijn kaak weer in beweging te krijgen. Na 3 maanden! Kon ik mijn kaak weer enigzins openen.
Aan het eind van het liedje werd ik doorgestuurd naar een bijzondere tandarts in Bussum want ze wisten niet meer wat ze met me aanmoesten. Nou, ik kan je vertellen dat dat er aardig inhakt...

Nu moest ik dus voortaan van Amersfoort helemaal  naar Bussum reizen. En iedere 3 maanden moest ik terug komen want ze wilden mijn gebit goed in de gaten houden. Ja dat is heel fijn hoor dat ze zo goed voor me zorgden maar het kostte kapitalen aan geld, bloed zweet en tranen.
En mijn trauma is er niet minder op geworden...enfin, nu mocht ik pas geleden weer naar de tandarts, nu moest ik helemaal naar Nieuwegein want meneer waar ik in behandeling was, was verhuisd van praktijk. Erg fijn. Allemaal zenuwen voor de reis en spanning omdat het weer een nieuwe locatie was waar ik aan moest wennen.
Er werd weer met hoofden geschud en me verteld dat ik toch echt beter moest gaan poetsen anders moest ik over een paar jaar een kunstgebit. Ik keek hem enigzins dankbaar aan. Misschien moet ik dat maar gewoon doen! Dan heb ik niet meer al die ellende van de tandarts stress! Oh de zege van een kunstgebit!
Ja, het is een helse behandeling, duur en een lange herstelperiode. Maar, wat is nu een half jaar hersteltijd als daar tig jaar tandarts ellende tegenover staat? Nou, ik weet het wel hoor.

Kortom, ik ben me er op aan het voorbereiden. Tuurlijk doe ik heus nog wel mijn best om goed te poetsen, maar....een kunstgebit lijkt voor mij toch wel de ideale oplossing te zijn op dit moment...

Acceptatie van mezelf

Het heeft lang geduurd voordat ik kon accepteren wat ik had. Dat ik ‘anders’ was. Ik vóelde me ook anders. En dat maakte me kwetsbaar want ik wilde juist zo graag ‘gewoon’ zijn.

2007 was een belangrijk jaar voor mij. Het was het jaar waar ik eindelijk rust vond. De rust om de dingen op mijn manier aan te pakken. Ik ging vrijwilligerswerk doen bij de bibliotheek. dit gaf mij weer ritme in mijn week. Tot dan toe had ik veel en lang thuis gezeten. Ik kwam op deze manier weer onder de mensen wat ik erg fijn vond. De mensen in de bibliotheek waren erg aardig en lief dus ik voelde me er welkom. Ze waren blij met het werk dat ik deed.

In maart ging ik voor het eerst kijken bij de toneelgroep van Altrecht. Ik had geen toneelervaring maar het leek me wel leuk dus ik dacht waarom niet en ging op pad. Ik weet het nog goed: het regende keihard toen ik ernaar toe ging en ik had zoals gewoonlijk geen paraplu bij me. Ik kwam dus totaal verzopen aan. Ze waren juist bezig met een warming up. Ik werd hartelijk verwelkomt door de toneel juffrouw Christie wat maakte dat ik me erg welkom voelde. Ik zei: ‘Ik zie er niet altijd zo verzopen uit hoor!’ met een lach wat maakte dat de groep in de lach schoot. Het ijs was direct gebroken. Een vrolijke tijd brak aan. We speelden iedere dinsdag middag improvisatie toneel met allemaal leuke spel situaties. Het was iedere keer weer hilarisch waar je al niet op komt als je zo samen aan het spelen bent. Ik was blij dat ik de stap had genomen om hier heen te gaan. Ik voelde me erg thuis bij deze groep.

En wat heb ik hier veel geleerd! Ik had van te voren nooit gedacht dat ik zoveel plezier zou hebben in toneel. Ik leerde mezelf te zijn. Tot dan toe had ik voor mijn gevoel altijd toneel gespeeld en een masker op gezet. Hier zag ik: je bent goed zoals je bent! Ik durfde mezelf onder ogen te zien. En dat was de eerste stap van acceptatie.
Een belangrijke stap want ik kreeg mede hierdoor het inzicht dat mijn leven is zoals het is. Dit is mijn leven en ik moet hier wat mee doen. Het heeft geen zin om in een donker hoekje in een donker gat mezelf te blijven verstoppen, ik mag er ook zijn! Ik heb nooit iemand kwaad gedaan, ik heb nooit criminele dingen gedaan: ik ben een goed mens! Eindelijk zag ik het einde van die eindeloos lange donkere tunnel. natuurlijk was ik hiermee nog lang niet waar ik wilde zijn: ik had nog een lange weg te gaan. Ik zag in dat ik door weg te vluchten voor mezelf in de depressie dat ik een deel ontwikkeling en groei in mezelf had gemist. Ik keek naar mezelf en dacht: wat moet jij nog veel leren! Ik verstopte me niet meer voor mezelf, maar besloot in cognitieve therapie te gaan. Hier kreeg ik handvatten om anders te leren en te blijven denken.
Ik kreeg vertrouwen om voor mezelf te kiezen en dat te blijven doen.

Dankzij toneel en de veiligheid van de bibliotheek kreeg ik langzamerhand weer vertrouwen in mezelf en in het leven. Ik wist dat ik me nooit meer zo donker en eenzaam wilde voelen. Ik besloot weer mensen toe te laten in mijn hart. Ik kreeg weer vriendinnen die me accepteerden zoals ik was. Daar had ik tot dan toe weinig ruimte voor gehad, voor vriendschap.
Met de toneelgroep deden we ook optredens, hier kreeg ik een echte boost van. Het voorbereiden en het improviseren van de toneelstukjes gaf me echt een positief gevoel waar ik me aan kon vasthouden en aan kon optrekken. Ik heb nooit zoveel plezier gehad als in die tijd.

Het werd 2008 een jaar waar ik verder bouwde aan mijn zelfvertrouwen. In 2009 mocht ik dan beginnen op de sociale werkplaats...tsja eigenlijk had ik liever begeleiding gehad buiten de sociale werkplaats, maar het uwv had besloten dat het goed voor mij zou zijn om een veilige en beschermde werkplek te hebben. En ze wilden wel eens zien waar het toch steeds mis ging en wat ik dan wel goed kon. Goed dan ik ging aan de slag bij de werkplaats en stopte met toneel en de bibliotheek. Het was tijd voor het volgende leerproces...

http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/11/werken-op-de-sociale-werkplaats-hoe-is.html

Een andere wereld

M’n gevoelens waren donker en negatief,
Ik was 12 jaren lang depressief
Ik had een leeg en koud hart
ik voelde me eenzaam en zwart

tot ik op een dag bedacht
ik doe niet meer wat iedereen verwacht
ik doe het op mijn eigen manier
dat doet mij meer plezier!

Ik stopte mijn verdriet in een doosje
en staarde er naar voor een poosje
ik wist: zo wil ik me nooit meer voelen
En ik stelde me open voor nieuwe doelen

Oordeel niet voor je iemands situatie weet
pas dan weet je wat diegene beweegt
Want achter mijn vrolijke spontane lach
school vroeger verdriet en onmacht

Respecteer mensen zoals ze zijn
dat vind iedereen toch fijn?