Back to school!

Zaterdag 20 april

Ik heb lang zitten twijfelen wat voor beroep nou bij mij paste. Toch lijk ik een richting te hebben gevonden die mij met alles aanspreekt. Dat is sociaal cultureel werker De meeste aspecten in deze opleiding spreken mij erg aan.

Na een verhelderend gesprek met mijn Jobcoach afgelopen woensdag heb ik de knoop doorgehakt en me aangemeld voor deze opleiding. Ik zat nog even te twijfelen of ik niet beter gastvrouw zou kunnen zijn, maar dat vond ze te min voor me! Ik kan veel meer dan dat.

Dat vind ik erg fijn om te horen. Zelf denken dat je het wel kan is iets heel anders dan het ook bevestigd krijgen natuurlijk!

Nu moet ik nog afwachten of het UWV het goed keurt dat ik deze opleiding ga volgen en of ik een test moet doen om te kijken of ik dit inderdaad op niveau 4 aan kan of niet. Ook  hoop ik dat ik op tijd een stage baan kan vinden maar daar helpt Jobstap me gelukkig bij.

Het is eindelijk tijd om een nieuwe weg in te slaan!

Ze zeggen wel eens dat je na 7 jaar een andere periode in gaat. Dat kan bij mij wel kloppen. Het is namelijk 7 jaar geleden dat ik de Wajong uitkering aanvroeg. In die tijd ben ik enorm gegroeid en ontwikkeld. Ik heb mijn leven onder controle en mezelf geaccepteerd zoals ik ben.

Daarom heb ik nu ruimte om weer een nieuwe opleiding te leren.

Ik heb altijd wel de ambitie gehad om verder te leren, maar nog niet eerder de kansen gehad die ik nu krijg! Ik ben er klaar voor om het verleden te laten en mijn nieuwe weg in te slaan!

Wereld, ik kom er aan!

Reacties vind ik altijd leuk en zijn welkom op dit blog, op twitter of via email houtsmaanne@hotmail.nl

Lees ook:
http://eenandereroute.blogspot.nl/2013/04/een-vrije-vogel.html
 

Een vrije vogel

17 april

Vrijheid

Sinds februari 2013 ben ik officieel werkzoekende. Ik vind het op zich niet vervelend om werkzoekende te zijn. Wel is de moordende concurrentie erg lastig. Als je solliciteert op een gemiddelde vacature zijn er al gauw 200 sollicitanten. Zie daar maar eens doorheen te komen als je niet veel ervaring hebt.

Als je werkzoekende bent zijn de dagen over het algemeen het zelfde tenzij je er zelf kleur in brengt. ik ben geen type om de hele dag doelloos in huis te zitten ik doe graag nieuwe ervaringen op!

Vastigheid doormiddel van een betaalde baan is een stuk overzichtelijker. Dan weet je wat je de volgende dag gaat doen. Aan de andere kant is dat ook weer een stuk saaier! Zo heeft ieder voordeel zijn nadeel.

Begin dit jaar ben ik begonnen met activiteiten organiseren voor de Broekriem (een platform voor en door werkzoekenden) wat ik erg leuk vond om te doen. Je ontmoet veel nieuwe mensen en daar houdt ik van. 
Ik heb van deze ervaring geleerd dat organiseren en plannen niet mijn sterkste punten zijn. Wel vind ik het erg leuk om gastvrouw te zijn en mensen op hun gemak te laten voelen. Wie weet kan ik daar wel iets in betekenen in de toekomst!

Ik ben uiteindelijk met de Broekriem gestopt omdat ik weer meer ging doen voor Hoezo Anders waar ik ook erg veel leer. Ik probeer mezelf altijd te blijven ontwikkelen en ervaring op te doen zodat de afstand tot de arbeidsmarkt zo gering mogelijk blijft.

Prioriteiten stellen.

Vanmiddag heb ik weer een gesprek met mijn job coach dan ga ik haar mijn probleem eens voor leggen. Ik wil namelijk in mijn enthousiastme te veel doen, ik zeg te gauw ja. In deze periode moet ik eigenlijk eens goed gaan zitten en nadenken over wat ik nu echt wil en wat echt belangrijk is voor mijn toekomst.

Ik vind vaak gesprekken met andere mensen erg verhelderend. Als je zelf het overzicht bijster bent kan een ander je goede raad geven. Nu is het voor mij belangrijk om niet te veel hooi op mijn vork te willen nemen. Niet te veel dingen te gelijk. Ik moet dus keuzes gaan maken.

Zo zie je maar, ook als je werkzoekende bent en zo vrij als een vogeltje kun je genoeg leer punten ontdekken om mee aan de slag te gaan. Maak gerichte keuzes voor de toekomst en zorg dat je jezelf blijft ontwikkelen!

Je kunt me bereiken via Houtsmaanne@hotmail.nl of volgen op twitter @houtsmaanne (Positieve) reacties vind ik altijd leuk!

De weg kwijt deel 2

Donderdag 11 april

Gister had ik een afspraak bij de organisatie van LSR. dit is een organisatie voor cliënten belangen behartiging. Ik mag voor hun een column schrijven. Dit vind ik natuurlijk een hele eer en ik ben er ook heel blij mee.

Een beetje zenuwachtig stapte ik gister op de bus en de trein om naar Utrecht te reizen waar de locatie gevestigd is. Ik vind het altijd spannend als ik ergens voor de 1e keer naar toe moet. Ik weet dan nooit zo goed welke kant ik op moet etc. Ik had op ov 9292.nl gekeken hoe ik ongeveer moest lopen en ik hoopte dat ik er dan een beetje uit kon komen.

Ik ging er vanuit dat ik, aangezien ik redelijk bekend ben in Utrecht niet zo’n moeite zou moeten hebben met het vinden van de organisatie. Ik stapte uit bij de graad van Roggenweg waar het al meteen mis ging. Ik had geen flauw idee aan welke kant van de straat ik moest zijn en of ik naar links of naar rechts moest.

Op goed geluk ging ik naar de overkant om te kijken welke straat dat was. Ik had geluk het was de straat die op ov informatie stond aangegeven.

Ik liep de straat in maar na een aantal straten begon ik toch zenuwachtig te worden. Ik was vergeten welke straat ik af moest slaan. Ik voelde de paniek alweer omhoog komen. Ik besloot mijn vriend te bellen en te vragen of hij wilde kijken op ov informatie bij welke straat ik ook alweer af moest slaan. Ik bleek een hele andere kant op te moeten. Wat een doolhof! En ik dacht dat ik de weg redelijk wist in Utrecht...

Via de telefoon gaf mijn vriend aanwijzingen hoe ik bij de kanaalweg moest komen. Enigzins gestrest liep ik erheen want het was al tegen 14:00 en ik wilde niet te laat komen. Ik heb er een grote hekel aan als ik te laat op een afspraak kom.

Eindelijk was ik dan op de Kanaalweg. maar nu zag ik nergens huizen met duidelijke nummers er op. Even verderop was een school waar nummer 84 op stond.

Op dat moment zonk de moed in mijn schoenen. Ik was al behoorlijk moe van al het stressen en verkeerd lopen. Ik had geen energie meer om vanaf nr 84 helemaal naar nummer 17 te lopen en ik had geen flauw idee of ik links of rechts moest...

Ik besloot maar te bellen om de afspraak te verzetten. Gelukkig was dat geen probleem. Moe en teleurgesteld ging ik weer naar huis. Later bleek dat ov informatie mij niet de juiste weg had gewezen want ik had vanaf dat punt nog zeker 20 minuten moeten lopen..zet mij ergens neer en ik verdwaal geheid! Ik heb echt een gloeiende hekel aan de weg kwijtraken en ik vind het zo moeilijk om in zo’n situatie rustig en kalm te blijven. Dat is echt nog een leerpunt.

Nu is het zo dat meer mensen met vcfs moeite hebben met het vinden van de weg. Mijn ruimtelijk inzicht is waardeloos. Ik denk dat dit ook weer met het vcfs te maken heeft. Kunnen ze niet gewoon een tomtom voor voetgangers zoals ik uitvinden? Ik denk sowieso dat het tijd is voor mij om mijn rijbewijs eens te gaan halen! Dat zal het al een stuk makkelijker maken denk ik!

Lees hier de weg kwijt deel 1

http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/11/de-weg-kwijt_2.html

VCFs, een onbekend syndroom

5 april

Ik heb tot nu toe vooral geschreven over mijn ervaringen met de sociale werkplaats en de Wajong maar ik realiseerde me gister dat ik nog niet echt heb uitgelegd wat vcfs nu precies is.

Het vcfs,(velo cardiaal faciaal syndroom) ook wel 22q11 genoemd, is pas sinds de jaren 80 ontdekt. Veel mensen komen er pas op latere leeftijd achter dat ze vcfs hebben. Soms omdat een kind vcfs heeft, en na onderzoek ze erachter komen dat ze het zelf ook hebben. Vcfs is erfelijk, je hebt 50 % kans dat je kind het kan krijgen. Bij mij is het (helaas?) spontaan ontstaan. Helaas, weet ik eigenlijk niet omdat ik tot nu toe toch best een interessant leven heb mede dankzij deze aandoening. Maar ook is het niet altijd makkelijk.

Hoe ontstaat het eigenlijk?

VCFs ontstaat doordat er op de 22e chromosoom een stukje informatie ontbreekt. Dit is maar heel klein, maar kan grote gevolgen hebben. het vcfs heeft 180 verschillende kenmerken. De grootste kenmerken zijn open gehemelte, hart problemen en gezichtskenmerken. Mensen met vcfs kunnen licht verstandelijk beperkt zijn tot zwaarder. Dit is heel verschillend. Er kunnen veel psychische problemen ontstaan door het vcfs. Dit komt mede doordat het stofje dopamine in de hersenen niet genoeg aanmaakt waardoor mensen met vcfs informatie en prikkels niet goed kunnen verwerken.

Onzichtbaar

Ik ben wat dat betreft altijd blij dat het zich bij mij vrij licht uit. Ik heb zelf het idee dat het ook ligt aan wat je van thuis uit mee krijgt aan steun en hoe je ermee om gaat hoe goed je leven kan verlopen. Toch zijn er wel degelijk problemen waar ik last van heb en wordt ik mede daarom vaak overschat, omdat je het eigenlijk bijna niet aan me merkt.

Ik vind dat over het algemeen fijn dat ik buiten kan lopen zonder dat mensen zien dat er iets met me is.

Hoe uit het zich  nu bij mij dan?

Ik ben erg gevoelig. Ik ben makkelijk van slag. Als er moeilijke of negatieve situaties in mijn leven zijn kan ik daar een paar dagen flink door van slag zijn. Ik kan me dan ook niet op ‘t’ werk concentreren. Ik ga dan fouten maken. Mensen begrijpen dit vaak niet.

Ook merk ik steeds weer dat mijn geheugen niet altijd goed werkt. vroeger durfde ik daarom nooit op mezelf te vertrouwen omdat ik wel doorhad dat ik niet alles goed onthield. Ik vroeg aan collega’s een paar keer hetzelfde en dan ontstonden er irritaties. Ik vergat dan hoe ik het precies moest doen. Op de 1 of andere manier wil mijn geheugen dat niet onthouden. Nu ben ik van nature ook nog eens verstrooid dus dat helpt ook niet erg.

Ook is niet alles vanzelfsprekend voor mij. Wat voor een ander vanzelfsprekend is moet ik vaak eerst goed doorhebben voordat ik het snap. Nu heb ik er minder last van dan vroeger, maar vroeger heeft mijn moeder eindeloos geduld met me gehad om me bijvoorbeeld te leren aan kleden ik snapte niet hoe ik mijn hempje goed aan moest doen.

'Sommige mensen zullen nooit iets leren, omdat ze alles te vlug begrijpen' - Alexander Pope (1688-1744)

Nu kom ik uit een zeer sterke communicatieve familie waar ik natuurlijk veel van heb meegekregen hoe ik mezelf goed moet presenteren. Aan de ene kant vind ik dat een zege omdat ik zo goed kan uitleggen wat ik moeilijk vind. Aan de andere kant is het lastig door dat overschatten. Mensen kunnen mij vaak niet plaatsen.

Gelukkig zijn dit vrij lichte belemmeringen. Ik kan hiernaast namelijk ook heel veel. Soms heb ik alleen hierin een zetje nodig omdat ik blijf steken. met de juiste begeleiding kan ik bergen verzetten!

De laatste jaren heb ik mede dankzij de vcfs ontmoetingsdagen veel mensen met vcfs leren kennen. De 1 kan zich beter redden dan de ander. Sommige wonen begeleid en hebben gewoon een betaalde baan. Anderen hebben meer of minder hulp nodig.

Onbekend

Het lastigste van deze aandoening vind ik zelf dat het zo onbekend is. Je kent het alleen als je er mee geconfronteerd wordt dat iemand in je omgeving het heeft of als je het leert in je opleiding.

Daarom vind ik het heel belangrijk dat er meer aandacht komt voor deze onbekende aandoening. Er zijn namelijk heel veel mensen die dit hebben en die het ook moeilijk vinden om uit te leggen wat het nu precies is!

Ik ben dan ook heel blij dat ik goed kan schrijven en uitleggen wat het nu ongeveer betekend om met deze aandoening te leven. Het is belangrijk dat dit bekender wordt onder het grote publiek en dat is mijn doel!

U kunt me mailen op houtsmaanne@hotmail.nl

Zeg je het wel of niet?

Ik was 20 jaar toen ik begon met stage lopen voor mijn opleiding secretarieel medewerker. ik werkte 28 uur als receptioniste bij een zorgkantoor in Utrecht en ik ging 1 dag in de week naar school. Omdat ik zelf niet goed wist hoe ik moest uitleggen wat het vcfs precies was of hoe het zich bij mij uitte besloot ik net te doen alsof er niks met mij aan de hand was. Dit lukte vrij aardig.

Ik weet nog goed dat ik het altijd heel irritant vond als mijn ouders aan andere mensen gingen vertellen wat ik had. Ik dacht dan: als ik het alleen had geweten dan had ik het voor mezelf gehouden en het nooit aan iemand verteld! Ik schaamde me er voor. Ik wilde niet anders zijn. En ik wilde ook niet dat andere mensen dat wisten.

Op het kantoor werkte ik samen met een directiesecretaresse. Zij moest mij alles leren. De samenwerking met haar liep erg moeizaam. Ze was behoorlijk kritisch. ik weet nog goed dat ik regelmatig mijn ouders belde als ik het niet meer goed wist. Zij sleepten me er dan doorheen door me  zo goed mogelijk met de situatie om te laten gaan.

Omdat ik in die tijd stagiaire was, had ik vrijbrief om op mijn tempo alles te leren. Ik maakte me toen al zorgen hoe het moest als ik straks geen stagiaire meer was en er van mij verwacht werd dat ik alles meteen zou kunnen.

Ik had het toen fijn gevonden als er een stichting was zoals Hoezo Anders die me had kunnen vertellen hoe ik dat het beste aan kon pakken.

Er kwam een moment dat de directiesecretaresse overspannen raakte, (niet mijn schuld trouwens) ik werd toen begeleidt door de directeur. Dat ging een stuk beter. Ze toonde begrip en geduld en hielp mij zelfs hoe ik mijn rapportage goed moest schrijven. Ik kreeg hele hoge cijfers voor secretariaatspraktijk dankzij haar begeleiding. Op een gegeven moment zette zij echter vraagtekens bij waarom het zo lang duurde voordat ik bepaalde werkzaamheden goed oppakte of zo onzeker was terwijl ik daar toch al enige tijd in dienst was. Zij zag dat ik meer tijd nodig had dan een ander.

Ik besprak de situatie met mijn ouders en mijn vader besloot te gaan praten met haar en open kaart te spelen. Ik weet het nog zo goed. Het was een vrijdagmiddag en we zaten met zijn drieeën in haar kantoor toen het hoge woord er uit kwam.

De directeur zij dat ze niet snapte waarom sommige dingen met mij zo moeizaam gingen en mijn vader dacht bij zichzelf ze moet weten wat er met Anne aan de hand is. Ik dacht op dat moment nog echter: tralala niks aan de hand kop in het zand...ik wilde het niet weten.

Mijn vader vertelde ‘Anne heeft een syndroom, het vcfs waardoor ze wat langzamer is met nieuwe dingen aan leren.’ Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken. Ik keek hem geschrokken aan...waarom zei hij dat nou?! De directeur reageerde echter heel lief en begripvol.

Ze zij dat ze me nu beter kon begrijpen en plaatsen.

Na afloop voelde ik me enorm opgelucht. Er waren dus tóch mensen dit het wel konden begrijpen!

Of je het wel of niet verteld hangt mijn inziens af van de situatie. denk je dat ze er begrip voor tonen? Of sta je onder begeleiding van een jobcoach? Dan kan het wel. Begin je ergens nieuw dan zou ik eerst kijken wat voor bedrijf het is, wat de sfeer is en of je denkt dat ze er begrip voor zullen hebben of niet.

De ene keer pakt het wel goed uit en de andere keer niet. De weg is langer en moeilijker als je ‘anders’ bent maar daarom niet minder waard!