Als een vis in het water

Dinsdag 28 mei 2013

‘Dit zijn de goede dagen...’

Weer naar school!

Vandaag had ik een intake gesprek op school. Ik wist niet wat ik ervan moest verwachten. Ik dacht eerst dat het 1 op 1 was, maar toen ik gister belde om te zeggen dat ik toch vandaag wilde komen begreep ik dat er meerdere mensen zouden komen. Ik was dus op allebei voorbereid. Ik vind het wel apart, dit jaar is het 10 jaar geleden dat ik mijn diploma voor administratief medewerker heb gehaald. Ik hoop dat het deze keer wel goed lukt om me te settelen op de arbeidsmarkt. Ik heb van mijn fouten geleerd. Open en eerlijk zijn dat is de beste manier om begrip te krijgen voor je situatie.

Afijn, ik kwam de school binnen en werd begeleidt naar de klaslokaal waar ik moest zijn. Ik was de 1e. Na een tijdje kwam de mentor en mochten we naar binnen. Uiteindelijk zaten we met een groep van 12 mensen, er waren nog een paar laat komers. Het viel me op dat ze gelukkig niet allemaal 16 jaar waren maar iedereen was al volwassen. De jongste waren 18 jaar. Dat viel me alweer mee.

De kennismaking

We gingen in een kringetje zitten maar we hoefden gelukkig niet over het weekend te vertellen. Er werden associatie kaarten neergelegd. Van deze kaarten mocht je er een of meer uitzoeken en daar een verhaal bij vertellen. Ik had voor een pad omhoog gekozen. Per trede verder jezelf ontwikkelen en groeien. Zoiets heb ik ervan gemaakt. Ach ja, je moet wat bedenken he. Het duurde best lang voordat iedereen geweest was en ieder had z’n eigen verhaal er bij bedacht. Dat vind ik altijd wel grappig om te zien.

Na afloop van deze korte introductie ochtend was er nog een half uur voor 12 leerlingen een kort individueel gesprekje per leerling met de mentor. Toen ik aan de beurt was, was hij erg enthousiast hij zei: ‘Je kan zien dat je het naar je zin hebt, je bent hier goed op je plek.’ Dat is natuurlijk altijd fijn om te horen! En verdomd, het was ook zo: ik voelde me als een vis in het water.

Er werd me aangeraden om eerst niveau 3 (dit wordt dan maatschappelijke zorg) te gaan doen dan kan ik altijd nog switchen naar niveau 4. Ach, dat lijkt me op zich wel een goed idee dan ligt de lat ook net wat minder hoog. Maar eerst moet ik nog een stageplek vinden voordat ik definitief wordt toegelaten!

Een telefoontje

Nu wil het ‘toeval’ dat ik vanmiddag een telefoontje kreeg van iemand van Amerpoort. Ze hadden mijn mail gelezen en vroegen of ik nog op zoek was naar een stageplek. Ze hadden de stageplekken overgenomen van personeelszaken (of iets dergelijks) en namen daarom contact op. Nu heb ik vanmiddag de naam van de opleiding door gemaild waar ik een stage plek voor zoek en nu maar hopen dat ze daar een plekje voor me hebben, dan is alles in kannen en kruiken! Zo komt alles hopelijk nog op zijn pootjes terecht.

Ik heb het gevoel dat dit echt de juiste richting voor me is, tenzij ik verder kan met het schrijven wat ik natuurlijk ook graag doe. Hopelijk zal de opleiding en de stage me dan ook goed afgaan en hoef ik niet weer te rekenen op onbegrip. Ik ga het nu anders aanpakken, ik ben er open en eerlijk over wat ik wel en niet kan. We zullen zien wat het oplevert!

Positieve reacties zijn altijd welkom op deze blog, mijn mail houtsmaanne@hotmail.nl of via twitter @houtsmaanne

Vertrouwen, daar kun je op bouwen!

16 mei 2013

Gister had ik weer een afspraak met mijn jobcoach. Ik had even wat duidelijkheid nodig over wat voor werkplek ik nu nodig heb straks in september. Dit is dus een erkende BBL werkplek voor de richting van activiteiten begeleider. Dus als iemand die dit leest toevallig nog iets weet dan hoor ik het graag! Zelf ga ik nu gericht op zoek naar een leuke werkplek. Ik wil wat terug doen voor de maatschappij na de 7 jaar rust die ik heb gehad. Ok, ik heb natuurlijk niet stil gezeten de afgelopen jaren. Ik heb veel vrijwilligers werk gedaan en ik ben bezig geweest voor de mensen met vcfs. (www.vcfs.nl) Toch kan ik nu door zelf mensen te begeleiden bij activiteiten me nog intensiever inzetten juist omdat ik zelf die ervaring heb gehad.(dat ik zelf in de dagbesteding heb gezeten toen ik nog geen werk had) Lees ook: http://eenandereroute.blogspot.nl/2012/11/dagbesteding-moet-blijven-er-moet.html (dagbesteding moet blijven)

Toen ik in 2005 begon aan het traject dat me werd aangeboden door de UWV kreeg ik een trajectbegeleider die me achteraf gezien geholpen heeft mijn leven weer op de rit te krijgen. op het moment zelf vond ik het alleen maar erg moeilijk om het traject van de Wajong en de WSW in te gaan, maar ik had het nodig om weer steviger in mijn schoenen te staan en mezelf te ontwikkelen op mijn eigen tempo.

Het heeft lang geduurd voordat ik mijn trajectbegeleider durfde te vertrouwen. Toen ik in een dip zat omdat ik wéér een negatieve ervaring had opgelopen liet ik het ook niet aan haar merken. Het was mijn moeder die toen contact opgenomen heeft met haar om te vertellen dat het helemaal niet goed ging met me.

Ik had veel moeite met het vertrouwen van de juiste mensen. Eindelijk kreeg ik na 2 jaar het inzicht dat ze het beste met me voor had door me in de Wajong en wsw te helpen. Net toen ik haar begon te vertrouwen vertelde ze me dat ze wat anders ging doen. Ik zou weer een ander traject ingaan met de wsw indicatie die ik inmiddels had gekregen. Dan zou ik dus een nieuwe trajectbegeleider krijgen...tranen met tuiten heb ik gehuild. Eindelijk zag ik in dat ik haar kon vertrouwen kreeg ik een nieuwe trajectbegeleider...! Dat was wel een harde dobber. Het heeft me leren inzien om sneller de juiste mensen te vertrouwen. Dit was een belangrijk inzicht voor me die ik nog niet had geleerd.

Nu heb ik al diverse trajectbegeleiders en jobcoaches gehad, de 1 beter en aardiger dan de ander. het moet ook maar net klikken met degene die je krijgt. De jobcoach die ik nu heb weet me op waarde in te schatten. Daar ben ik erg blij om. Na de rust en ontwikkel periode ben ik er klaar voor om me weer op een nieuw traject te storten. Ik kan de maatschappij eindelijk terug geven waar ik de tijd voor heb gehad dankzij de Wajong. Ik ben hier dan ook zeer dankbaar voor. Ik hoop dat mijn nieuwe dromen en plannen gaan lukken. Aan mijn inzet zal het in ieder geval niet liggen!

Positieve reacties zijn altijd welkom via twitter @houtsmaanne of email houtsmaanne@hotmail.nl

Een beer op de weg of...

Een beer op de weg of...

Van de week tweette Maartje Koppen (loopbaancoach) Wees eens eerlijk: wil jij wel dat die beer op de weg verdwijnt? Ik reageerde toen met: nah tis een lief eekhoorntje :).waarop ze zei: Kijk, die staat niet echt in de weg toch? Maar: als je te voorzichtig bent, blijft ie wel zitten en moet je dus omlopen..

Dit gesprek zette me wel even aan het denken. Dat vind ik altijd zo leuk van twitter je leert weer inspirerende mensen kennen die je nieuwe inzichten geven. Ik reageer altijd spontaan op dit soort berichten. Ik flap er uit wat er in me op komt. En dan is het leuk om te merken dat zo’n gesprek je toch weer aan het denken zet over je toekomst en wat je belemmeringen zouden kunnen zijn.

Zo wil ik bijvoorbeeld in september weer heel graag naar school. Het zal best een pittig avontuur worden. Een stage van 32 uur in de week en daarnaast nog school... Of misschien minder uren werken als dat mogelijk is. Ik moet het nog allemaal afwachten hoe het gaat lopen. Eind mei heb ik een intakegesprek op school hopelijk geeft dat meer duidelijk wat en te hoe en of ik toegelaten wordt...Ik hoop het zo! Ik wil het zo graag!

Mijn vriend denkt dat ik het te veel voor anderen wil doen, anderen iets wil bewijzen. Misschien is dat voor een deel ook wel zo maar ik doe het uiteraard óók voor mezelf. Ik wil kijken of ik het aankan of niet. Kijk, ik heb mijn hele leven te horen gekregen je kunt dit niet, je kunt dat niet mensen die me niet begrepen of me weg pestte op de werkvloer. Nu denk ik: ik zal jullie wel eens wat laten zien, maar ook: ik wil het voor mezelf bewijzen dat ik het wél kan! Ik heb altijd geweten dat ik wel meer kon dan me gegeven werd. Nu is alleen de vraag of mijn energie mee werkt.

Ik zal echt op moeten letten met voeding zodat ik voldoende energie binnen krijg. Ook zal ik niet meer met jan en alleman kunnen afspreken en zoveel losse dingen tegelijk kunnen doen. Ik wil hier voor de volle 100 % voor gaan zodat ik als ik straks klaar ben trots kan zwaaien met mijn diploma niveau 4!

Maar toch, op dagen zoals vandaag dat ik moe en zonder energie wakker wordt terwijl ik niet eens een drukke week heb gehad dan denk ik oei oei wat haal ik me op de hals. Onzekerheid, twijfels. Een eekhoorntje of toch een beer? Ik wil dit avontuur aangaan en lukt het niet dan weet ik dat gewoon. Hopelijk kan ik het dan accepteren dat ik toch met minder genoegen zal moeten nemen dan ik misschien kan...

Positieve reacties mogen naar houtsmaanne@hotmail.nl of via twitter @houtsmaanne, reageren kan ook op dit blog maar dat gaat niet altijd goed geloof ik.


 

De impact van een onbekend syndroom

Gister had ik een skype video interview met de Amerikaanse Quinn Bradlee. Ik vond het zo gaaf om hem eindelijk eens te spreken. Hij heeft namelijk ook vcfs, een boek geschreven en de website www.friendsofquinn.com opgezet. Dit is een website voor mensen in Amerika met een leer probleem. Hij is een soort voorbeeld voor mij. Ik probeer in Nederland namelijk meer bekendheid te krijgen voor het syndroom vcfs. Het blijft lastig uit te leggen aan mensen wat voor impact zo’n onbekend syndroom op je heeft.

Allereerst het uitleggen wat je precies hebt. ‘Ja maar, wat heb je dan?’ Is een vraag die ik veel hoor. ‘je ziet of merkt niks aan jou.’ Nee dat klopt. Daar ben ik ook heel blij om. Ik kan ‘gewoon’ over straat lopen zonder dat mensen raar naar me kijken. Toch voel ik me in mijn hoofd sowieso altijd ‘anders’. Gelukkig ziet niemand dat en is het alleen maar in mijn eigen hoofd. Het heeft ook niet veel zin om te zeggen wat ik precies heb want als ik zeg VCFs kijken de meeste mensen alsof ze het zien vliegen.

Mijn familie heeft me altijd gesteund en geaccepteerd zoals ik ben en dat is natuurlijk een zegen. Van jongs af aan heeft mijn moeder me begeleidt en me geduldig geholpen met alles aanleren. Bij mij duurde het wel even voordat ik het goed doorhad hoe je bijvoorbeeld een hempje goed aan moest trekken of dat je links boven aan moest beginnen met lezen en niet in het midden.

Toen ik in de puberteit kwam heb ik mijn ouders heel wat grijze haren bezorgd. Ik was niet de makkelijkste met mijn woedeaanvallen. Ik vond het allemaal niet eerlijk dat ik het zo moeilijk had in dit leven. Mijn zussen leek alles zo veel makkelijker te gaan. Het zat me dwars dat zij wel een hoog niveau hadden en ik niet. Ik wist zeker dat ik wél meer kon.

Nu ik volwassen ben en ik samen woon met mijn vriend gaat het allemaal een stuk makkelijker. Toch moet ik per dag weer kijken hoeveel energie ik voor deze dag heb. Ik probeer in mijn blogs uit te leggen wat voor impact het voor jezelf en je omgeving heeft als je het vcfs hebt ook al zie je het niet en heb ik er maar in ‘lichte mate’ last van. Je loopt toch altijd tegen vooroordelen aan. Mensen begrijpen je vaak niet.

Gelukkig heb ik lieve vrienden om me heen die me accepteren zoals ik ben. Ook kan ik altijd terecht bij mijn ouders en 2 oudere zussen.

Kortom ook al heb ik het niet altijd makkelijk ik probeer te genieten van het leven zoals het komt. Ik pluk de dag en ben blij met de mensen om me heen. En ik hoop dat andere mensen mijn boodschap snappen en er wat van leren. Dan is wat mij betreft mijn doel gehaald!

(Positieve) reacties vind ik altijd leuk en kun je sturen naar Houtsmaanne@hotmail.nl of volg me op twitter @houtsmaanne