Trots overwinnen en schaamte doorbreken

Vandaag ben ik voor het eerst begonnen op mijn nieuwe stage. Ik ben heel blij dat ik op tijd deze stage plek heb gevonden. Ik doe nu alleen dagbesteding dus ik hoop dat ik nu minder moe zal zijn als ik eenmaal gewend ben.

Intensief

Dagbesteding begeleiden is best intensief. Je hoeft minder veel te lopen maar je bent wel de hele dag met je hoofd aan het werk. Je zorgt ervoor dat andere mensen een prettige dag invulling hebben. Vooral op zo’n eerste dag moet je iedereen nog leren kennen en observeer ik veel.

Ik krijg dus veel informatie en prikkels binnen. Gelukkig is het een rustige groep. Er zijn zo’n 7-8 mensen die er op zo’n dag er zijn. Je draagt er zorg voor dat iedere cliënt voldoende aandacht heeft en activiteit de hele dag door.

Verantwoordelijkheidsgevoel

Als je stagiaire bent is de druk op de ketel uiteraard veel minder hoog dan wanneer je daadwerkelijk activiteiten begeleider bent en alle verantwoordelijkheid hebt. Ik ben dus benieuwd hoe het zal gaan als ik straks mijn diploma heb. Ik probeer me er niet te druk over te maken maar stiekem doe ik dat wel.

Eerlijk aangeven wat je nodig hebt

Ik vind het nog steeds lastig om te bepalen wat kan ik wel en wat niet? Ik weet gelukkig beter dan vroeger waar mijn grenzen liggen en hoe ik met mijn energie om moet gaan. Toch blijft dit een uitdaging. Zeker als ik weer aan het werk ga zoals nu en weer in een ritme kom. Ik heb vandaag een gesprekje gehad met de gene die mij vandaag begeleid heeft op de groep. Het was een prettig gesprek. Ik heb verteld dat ik een lichte beperking heb en waar ik hinder er door van ervaar. Ik vind het nog steeds lastig om het aan mensen te vertellen.

Ik merk dat ik het luchtiger maak dan het is en wil doen alsof het niks voorstelt terwijl ik er wel degelijk ‘last’ van heb. Ik ben alleen zo trots dat ik het moeilijk vind om dit goed aan te geven.

Dit is nog een leerpunt voor mij. Ik mag best zeggen wat ik nodig heb om goed door de dag heen te komen.

Schaamte overwinnen

Het is net alsof ik me er nog voor schaam dat ik niet alles voor de 100 % kan die ik zou willen. Aan mijn inzet en enthousiasme ligt het zeker niet en dat zien mensen ook aan me. Dat zeiden ze op mijn vorige stage ook: ‘we zien jou niet als Anne met een beperking maar als Anne die heel graag wil.’ En zo wil ik ook graag behandeld worden. Ik wil niet betutteld worden maar gelijk behandeld als ieder ander. Toch zal ik hier ook voor mezelf een weg in moeten vinden om te beslissen hoe vertel ik het aan collega’s zodat ik niet wordt overschat en niet op mijn tenen hoef te lopen. Dit is voor mij de grootste uitdaging van het omgaan met mijn niet-zichtbare beperking.

Wie geeft mij een kans?

Droom najagen

Het is makkelijker gezegd dan gedaan: Ik ga mijn droom jagen. Want hoe pak je het nu zo aan dat het ook echt lukt? Via twitter heb ik een heleboel leuke reacties en tips gekregen. Dat vind ik natuurlijk super! Eerst wil ik echter zien dat ik mijn opleiding af kan maken voordat ik aan een nieuw project begin. De vraag is alleen of ik op tijd een nieuwe stage ga vinden!

Zorgen voor anderen

De stage bij Sherpa is helaas niet gelukt. Ik ben op zoek naar een BBL leer/werkplek en zij nemen alleen Bol studenten aan momenteel. Ik vind dit erg jammer. Ik heb hier twee dagen gewerkt om te kijken hoe het gaat, werken met mensen met een verstandelijke beperking. Dit beviel mij erg goed. Ik vind het leuk om voor andere mensen te zorgen. Om een voor hun zo’n prettig mogelijke dag in deling te verzorgen. Ik had ook al snel een leuk contact met de mensen op de dagbesteding. Dit geeft mij het gevoel dat dit werk mij toch ligt. Ik zou het jammer vinden als het dan stuk loopt omdat ik niet op tijd een stage plek kan vinden.

Tijds druk

Ik heb al bij de meeste zorg instellingen bij Amersfoort in de buurt gevraagd of ze nog stages hadden openstaan. Ook al verder op in de omgeving. Maar het lijkt er op dat alles al vol zit. Ik begin een beetje in de stress te raken. Ik moet voor 28 maart een stage plek hebben anders moet ik stoppen met deze opleiding. Dit zou ik erg jammer vinden.

Positief!

Mocht het niet lukken om een stage plek te vinden dan wil ik toch op een positieve manier naar deze ervaring kijken. Ik heb immers de afgelopen 5 maanden enorm veel geleerd. Ik heb van mijn vorige praktijkbegeleiders positieve feedback gehad waar ik echt wat mee kan. Ik weet nu beter waar ik tegen aan loop met de beperking die ik heb en dat ik ook echt wel heel veel wel kan. Het gaat er vooral om dat ik de juiste collega’s om me heen heb die me het begrip de ruimte en tijd kunnen geven die ik nodig heb.

Presentaties

Nu is dat in deze hedendaagse maatschappij niet altijd makkelijk. Daarom wil ik ook als ik deze opleiding niet af kan maken me gaan richten op presentaties geven over mijn ervaringen hier in. Ik vind dat ik mensen een heleboel kan leren over wat ik ben tegen gekomen. En als ik dit met andere mensen kan delen zodat zij hier van kunnen leren dan heb ik het niet voor niets meegemaakt! Dan kan ik het voor andere mensen met een ‘beperking’ (ik moet hier nog een ander woord voor verzinnen) hopelijk makkelijker maken.

Kans!

Kortom: het is een onrustige periode voor mij die alle kanten op kan gaan. Ik blijf vooralsnog hard zoeken en ik geef het niet op. Ik wil graag laten zien wat ik in huis heb, wie geeft mij deze kans?