Stilstaan bij jezelf

Afgelopen woensdag werd ik bevangen door mijn oude vertrouwde angst. Is het allemaal niet te veel voor me? Verwacht ik niet veel te veel van mezelf? Waarom wil ik dit eigenlijk? Doe ik dit voor mezelf of doe ik dit omdat ik mezelf wil bewijzen voor een ander?

Overzicht

Ik raakte woensdag van slag omdat ik een afspraak in het UMC gemist had. Het ging helemaal verkeerd met reizen. Op zo’n moment overzie ik het allemaal niet meer. Als het niet gaat zoals het moet gaan raak ik de grip kwijt. Dit is iets wat ik nog moet leren om beter mee om te gaan. Er is nog heel veel wat ik moet/wil leren. Daarom ben ik ook blij dat ik deze opleiding doe anders was ik daarin niet zo ver gekomen als nu.

Angst

Er zijn nog zoveel oude angsten die ik moet loslaten. Zo is er de angst die stiekem mee kijkt of ik het allemaal wel aan kan. Over het algemeen gaat de opleiding best goed. Aan de ene kant denk ik: och ik kan het allemaal makkelijk aan ik snap wat er gevraagd wordt en ik leer ontzettend veel. Ook lever ik netjes mijn opdrachten op tijd in en haal ik goede cijfers voor Engels, Nederlands en rekenen. Ik kom prima mee in de klas.

Balans

Aan de andere kant als het allemaal niet loopt zoals het lopen moet raak ik snel van slag en verlies ik het overzicht. Op zo’n moment denk ik: laat me toch allemaal met rust! Waarom wil ik toch altijd zo veel? Waarom kan ik niet gewoon gelukkig zijn zoals ik ben zonder zo veel van mezelf te verwachten? Omdat ik tegelijk ook weet dat ik wél meer kan. De sleutel is balans vinden hier in. Ik heb uitdaging nodig ik kan niet goed stil zitten dus ik moet en wil gewoon veel doen. Toch heb ik ook mijn rust nodig.

leerdoelen

Op school begint nu mijn laatste periode van dit jaar. Hierna zal besloten worden door de docenten of ik door mag naar het 2e jaar. Ik wil de komende zomer door werken op mijn stage om mijn gemiste uren in te halen. Ik kan dan ook zien hoe het werken gaat zonder de druk van school en me richten op mijn leerdoelen zodat ik na de zomer klaar ben voor het 2e jaar! Ik ga ervoor!

Los laten..

Ik ben alweer bijna 2 maanden aan het werk bij Beweging 3.0. Tot nu toe gaat het boven verwachting goed. Ik werk samen met verschillende activiteiten begeleiders en met allemaal kan ik prettig werken   (en zij met mij ). Dat was met mijn stage voor de opleiding secretarieel medewerker wel heel anders…

Ik herinner mij goed dat ik een vervolg opleiding koos na mijn middelbare school opleiding. Ik dacht: ik kies voor administratie, dan hoef ik niet zo hard te lopen en wordt ik niet zo snel moe. Ik vind het leuk om met computers te werken en dan kan ik lekker veilig op kantoor aan de slag gaan. Hoe had ik ooit kunnen denken dat kantoor werk mijn ding zou zijn. Mijn eerste echte stage als secretarieel medewerker op een zorgkantoor verliep alles behalve soepel. Ik lag regelmatig in de clinch met de directie secretaresse die mij moest begeleiden. Uiteindelijk heeft mijn vader mij toen moeten redden door in een openhartig gesprek de directeur te vertellen over dat ik vcfs had. Ik zal nooit vergeten hoe ik me op dat moment voelde...ik wilde het toen nog helemáál niet weten. Gelukkig reageerde ze positief en heeft ze vanaf toen mij heel goed door mijn stage heen geholpen.

Helaas lukte het niet om een baan vast te houden toen ik mijn diploma gehaald had. Toen ik aan deze opleiding begon hield ik mijn negatieve werk verleden angstvallig in mijn achterhoofd. Stel nou dat ik mijn diploma haal dacht ik, dan lukt het straks wéér niet op de arbeidsmarkt en wat moet ik dan? Mijn eerste stage bij een verzorgingshuis in Voorthuizen verliep eigenlijk best wel goed. Het mensen wassen vond ik alleen niet zo leuk en het werk in de zorg was lichamelijk vrij zwaar. Ik besloot voor de dagbesteding te gaan. Ik ben nu blij dat ik deze keuze gemaakt heb.

Ik verwonder mij er over hoe leuk ik deze stage vind en hoe goed het gaat. Ik had vroeger nooit kunnen denken dat ik de zorg in zou gaan en het ook nog leuk zou vinden! Maar het is een feit voor mensen zorgen en dagelijks contact hebben met mensen zorgt er voor dat ik mij ook goed voel. En als ik deze stage vergelijk met de stage bij het zorgkantoor in Utrecht dan denk ik: wat een wereld van verschil! Dit zorgt er voor dat mijn zelfvertrouwen hier over groeit en dat ik de stap durf te zetten om verder te groeien in mijn leer proces.

Op school werd het nog maar eens benadrukt: ze laten je echt niet over gaan als ze geen groei proces bij je zien. En als ik mezelf vergelijk met een half jaar geleden dan zie ik al een hele grote vooruitgang! Ik ben er klaar voor om verder te gaan en het verleden te laten voor wat het is. Ik ga er op vertrouwen dat het mij gaat lukken om een echte activiteiten begeleidster te worden met hart en ziel. 

Supermarkt stress

Sinds ik weer alleen ben heb ik een boel ruimte voor mezelf gekregen. Helaas hoort bij alleen zijn ook dat je alles weer zelf moet regelen. Zo ook de boodschappen. Nu heb ik altijd een hekel aan boodschappen doen dus ik vond het heel fijn dat mijn (ex)partner dat op zich nam. Helemaal na een incident vorig jaar in de plaatselijke buurtsupermarkt.

Een cassiere zei tegen mij: ‘Wat is er met je gezicht gebeurd?’ Ik heb bij tijd en wijle als ik last heb van spanning of stress helaas last van pukkels op mijn gezicht. Die opmerking kwam hard aan. Op het moment zelf wist ik niet wat ik moest zeggen maar achteraf kwam de boosheid. Voor het eerst kwam ik voor mezelf op door dit incident te melden bij de manager van de winkel. Huilend deed ik mijn beklag bij hem. Hij vroeg wanneer ik weer bij de winkel zou zijn en ik zei: ‘Nou voorlopig in ieder geval niet.’ De volgende dag toen mijn ex boodschappen deed kwam de casiere naar hem toe met een bloemetje en verontschuldigingen. Ze had behoorlijk op haar donder gekregen van haar baas. Ik was blij te horen dat er wat was gedaan met mijn telefoontje, nu durfde ik echter niet meer naar die winkel toe.

Vanaf dat moment deed mijn ex dus de boodschappen voor mij. Ik had toch altijd al een hekel aan boodschappen doen: het lawaai in de winkel van schreeuwende kinderen tot gestreste moeders en het lawaai van de kassa’s….nu durfde ik al helemaal niet meer. Het duurde al met al een jaar voordat ik weer een stap in die bewuste winkel durfde te zetten. Kun je nagaan hoezeer je je leven laat beïnvloeden door zo’n opmerking.

Nu doe ik met enige tegenzin weer zelf mijn boodschappen bij die winkel en als het even kan negeer ik de bewuste cassiere die daar nog steeds werkt. Als ik bij haar aan de kassa kom kan er geen vriendelijk woord meer vanaf ze zwijgt in alle talen. Ik vind dit absoluut geen klantvriendelijkheid en kan hier ook zeer boos om worden. Maar omdat ik geen auto heb en lopend boodschappen moet doen is deze winkel het dichts bijzijnde voor mij.

Ik baal verschrikkelijk van deze situatie en ik vraag me af of ik weer contact op moet nemen met de manager over haar gedrag. Ik vind het rond uit belachelijk dat zo iemand daar nog steeds werkt en op zo’n manier de sfeer van de winkel beïnvloed. Tegen andere klanten kan ze wel gewoon gezellig kletsen maar dat vind ik ook vaak te ver gaan. Als cassiere dien je een zekere vorm van terug terughoudendheid te hanteren naar de klant toe vind ik. Het is een supermarkt, geen vismarkt…!

Ik ben benieuwd wat jullie mening over deze kwestie is, ik hoor het graag!

Uit de comfortzone!

Sinds ik weer naar school ga zit ik in een enorme groei en leer proces. Ik ben erg aan het veranderen. Mijn blik wordt verruimd. Ik ben heel blij dat ik de keuze heb gemaakt om deze opleiding te gaan doen. Ik ben ook blij dat ik de keuze heb gemaakt om van stage plek te veranderen. Ik werk nu op een nieuwe stage plek en dit bevalt me uitstekend.

Verandering

Op school werken we met verschillende periode boeken. Deze periode gaat over verandering. Sinds vorig jaar is mijn leven 180 graden veranderd. Dat is gelukkig vooral positief. Het is zo anders als je echt doelgericht bezig bent met een beroep te leren.

Niet alleen mijn daginvulling is veranderd ook mijn thuis situatie is anders. Sinds 24 april zijn mijn vriend en ik namelijk na een relatie van 5 jaar uit elkaar. We hebben bijna 5 jaar samen gewoond maar we waren het er allebei mee eens dat het beter is om goed uit elkaar te gaan dan met knallende ruzie. We kunnen nu ook gelukkig normaal met elkaar omgaan en dat is fijn. Ik merk dat er een enorme spanning van me af glijdt. Het is wel heel raar om alles weer alleen te doen.

Verleden, heden toekomst

De laatste tijd denk ik ook terug aan toen mijn vorige relatie uit ging dat was toevallig rond dezelfde periode in april maar dan in 2006. Kennelijk is dit een belangrijke week voor mij. Een week voorafgaand aan een nieuwe periode van groei. Toen die relatie uit ging kreeg ik veel ruimte voor mezelf om me te ontwikkelen en ik ben echt volwassen geworden. Ik ben benieuwd wat de komende periode gaat doen. Ik heb het gevoel dat er weer een nieuwe fase aanbreekt van ontwikkelen maar vooral meer zelfstandig doen en uit de comfort zone stappen.

Onafhankelijkheid

Ik wil leren minder afhankelijk te zijn van anderen en vaker dingen alleen te ondernemen hoe eng ik dat ook vind. Dat kan om iets simpels gaan zoals brood en boodschappen halen maar ook bijvoorbeeld alleen gaan zwemmen. Je kunt je niet voorstellen hoe vergroeid je raakt met een situatie als je al zo lang samen bent geweest. Nu ga ik er voor om alles weer zelfstandig aan te pakken. Ik ben er klaar voor en jij?