Een eigen huis een plek onder de zon...?

Positieve ontwikkelingen

De afgelopen week zijn er veel positieve dingen gebeurd er is veel in beweging gezet. Dinsdag middag werd ik gebeld door een recruiter van Beweging 3.0 ze hadden mijn open sollicitatie ontvangen en reageerden positief. Ze wilden graag kijken wat de mogelijkheden zijn voor mij binnen Beweging 3.0. Nu ben ik als Wajonger natuurlijk ook enigzins aantrekkelijk doordat ik diverse bonussen meebreng en daarnaast ook nog eens goed mijn kwaliteiten en beperkingen ken. Ik werd gevraagd om een balletje op te gooien in het team of zij er voor open staan om mij als collega een kans te geven.

Confrontatie

Dit had ik tot nu toe nog vermeden omdat ik bang ben voor afwijzing. Ik weet dat ze heel blij zijn met mij als vrijwilliger maar een betaalde kracht vraagt toch weer andere verantwoordelijkheden. Afgelopen vrijdag was het dan zo ver ik polste bij een collega hoe zij er over dacht als ik een volwaardige collega zou worden. Ze stond er op zich best positief tegen over, ze willen me graag houden maar ik kan nog niet als activiteiten coach aan de slag. Ik functioneer het beste als ik als assistent met iemand samenwerk dan draag ik nog niet de volledige verantwoordelijkheid.

Spanning voor afwijzing

Ik vond het best confronterend om deze feedback te krijgen. Ik weet natuurlijk dat ik nog moet groeien en mezelf moet ontwikkelen. Daarom wil ik dit graag op een veilige en vertrouwde plek doen. Als ik ergens opnieuw moet beginnen wordt er meteen te veel van mij verwacht wat ik niet kan waarmaken. Dan begint alle ellende weer opnieuw. Het is nog een hele zoektocht naar de goede balans in werk. Ze zou het met de andere collega’s overleggen en er moet gekeken worden wat de mogelijkheden zijn qua budget. Ik vind dat behoorlijk spannend. Ik had gistermiddag dan ook spontaan de hele middag hoofdpijn.

Re-integratie traject

Op dit soort momenten vind ik het weer heel moeilijk hoezeer ik beperkt wordt door mijn beperking. Ik heb het gevoel dat ik niet overal zomaar aan de slag kan. Gelukkig zit ik nu in een re-integratietraject van het UWV en zal ik hierbij goed begeleid worden door een jobcoach. Ik wil gewoon zo graag een volwaardige betaalde baan maar wel op mijn niveau.

Ik heb het gevoel dat alle neuzen dezelfde kant opstaan. Nu moet er alleen nog ruimte en budget zijn om een plekje voor mij te creëren als assistent activiteiten coach.

Ondertussen droom en wens ik dat deze plek gerealiseerd gaat worden. De tijd zal het leren!

Ik heb mijn diploma en nu?

De uitreiking

Afgelopen dinsdag was het dan eindelijk zover: Ik kreeg eindelijk mijn diploma uitgereikt. Ik vind sociale verplichtingen altijd erg moeilijk vooral als ik niet weet wat ik kan verwachten. Ik hou niet van onverwachte situaties. Ik was dan ook al dagen van te voren in de zenuwen. Mijn ouders waren er en drie collega’s waren zo lief om tijd vrij te maken. Toen we binnenkwamen wilde ik het liefst alweer weg rennen: het was enorm druk. Veel studenten waren geslaagd en hadden mensen meegenomen, dus veel prikkels.

Eén voor één

De studenten moesten zich verzamelen naast het podium en we werden één voor één opgeroepen, Verschrikkelijk vond ik dat wat een zenuwen. Het was best leuk gedaan er draaide muziek van Europe op de achtergrond met the final countdown en de mensen in het publiek klapten enthousiast voor iedere kandidaat want ja we hadden het allemaal verdiend.

Stomme hoedjes

We mochten in het publiek plaatsnemen en werden gevraagd hoedjes op te zetten ze zagen er uit als van die Amerikaanse hoedjes die studenten in Amerika dragen als ze geslaagd zijn. Ik had er geen zin in om zo’n hoedje op te zetten dus ik deed het niet. Er werd een toespraak gehouden en even later weer een groepsfoto op het podium.

Spanning

Het was tijd om naar een lokaal te gaan met je klasgenoten en SLBer (studieloopbaanbegeleider) om je diploma te ontvangen. Ik was bang dat ik als eerste naar voren zou worden geroepen maar dat was gelukkig niet zo. Ik was bijna de laatste. Eindelijk was ik dan aan de beurt met knikkende knieën liep ik naar voren.

Mijn plekje vinden

De docent vertelde meteen dat ik in het eerste leerjaar heel open was geweest over de beperking die ik had door dit te vertellen aan de klas. Dat het moeilijk was geweest voor mij om mijn plekje te vinden en dat ik in de nieuwe klas me sneller op mijn gemak voelde.

Ik kon aan mijn klasgenoten zien dat ze enigzins verbaasd waren ze hadden niks aan me gemerkt en ik had bijna niemand iets verteld alleen aan een paar klasgenoten met wie ik goed contact had.

Ingewikkeld leerproces

Ik had een ingewikkelde ontwikkeling doorgemaakt en er keihard voor gewerkt. Hij zag ook dat als ik me op mijn gemak voel het leerproces sneller gaat, en dat is een hele belangrijke voor mij. Hij vond het hartstikke stoer dat ik daar zat. Ik kreeg een brok in mijn keel en moest mijn tranen wegslikken. Ik kreeg een luid applaus van mijn klasgenoten en de mensen in het lokaal. Toen was het alweer voorbij.

Bloemen

Ik kreeg allemaal bloemen van mijn ouders en collega’s wat ik superlief vond. Mijn ouders wilden eerst nog wel uit eten om het te vieren maar ik had genoeg prikkels gehad ik wilde graag naar huis om alles te laten bezinken en tot rust te komen. Ik ga nu eenmaal anders met dit soort dingen om dan een ander en daar is niks mis mee.
De volgende dag had ik een gesprek bij het UWV over de start van mijn re-integratietraject. Hoe nu verder? Ik zie de toekomst rooskleurig in. Er komt wel een plekje voor mij ik heb genoeg te bieden. Voor alles is een juiste tijd. Ik ontwikkel mezelf op mijn eigen tempo en ik laat me door niemand opjagen. Deze dame komt er wel :)

Geduld is een schone zaak

Zoektocht
Het is alweer februari, de eerste maand van het jaar is voorbijgevlogen. Mijn opleiding is klaar en mijn stage ook. Het is tijd voor een nieuwe fase in mijn leven. De vraag is alleen: hoe ga ik dit aanpakken? Gelukkig werk ik nog twee dagen als vrijwilliger bij mijn stageplek. Op deze manier val ik niet helemaal in een gat. Ondertussen kijk ik uit naar vacatures voor dagbesteding. Het liefst met ouderen (met dementie) Of mensen met een handicap. Dit is echter geen gemakkelijke opgave. Er is weinig aanbod.

Een eigen plek

Toch weiger ik om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik heb mijn stageplek een open sollicitatie gestuurd met mijn verbeterplan voor de Proeve erbij. Hierbij hoop ik een plekje voor mezelf te mogen creëren op een veilige en vertrouwde plek. In de tussentijd probeer ik mijn dagen nuttig in te vullen. Ik heb weer tijd voor vrienden en het huishouden. Mijn huis glanst als nooit te voren.

Een wens

Ondertussen is één van mijn andere wensen in vervulling gegaan. Ik mag de staatssecretaris Jetta Klijnsma mijn diploma laten zien. Ik heb al een aantal bijeenkomsten van een Wajong klankbordgroep bijgewoond waar zij bij aanwezig was dus we ‘kennen’ elkaar inmiddels. Ik voel me bevoorrecht dat ik haar persoonlijk ga ontmoeten. Ik weet dat veel mensen een hekel aan haar hebben (zacht gezegd) maar ik ben haar sympathiek gaan vinden. In het echt is het toch heel anders dan op televisie of in de media.

Kijk je mee?

Ik hoop haar tevens ook met de vraag: ‘Jetta heeft u al een baan voor mij?’ wakker te kunnen schudden. Volgende week heb ik een gesprek met het UWV dan ga ik een re-integratietraject in. Ik hoop dat hier wat uit gaat komen. Ik wil gewoon zo graag uit die uitkering! Ik kan hierbij alle hulp gebruiken dus wie mee wilt kijken naar vacatures hou me op de hoogte!