De ideale maatschappij

Ik werd afgelopen woensdag door Eenvandaag gebeld dat de uitzending van 25 oktober met het item over Wajongers zeer goed bekeken was. Het item stond zelfs in de top 3 van meest bekeken items. Ik ben flabbergasted maar ik hoop vooral dat de boodschap binnenkomt.

‘Ik ben gewoon Anne’

Ik heb heel lang gehad dat ik niet wilde dat mensen wisten dat ik een beperking had. Ik wil namelijk niet anders behandeld worden dan een ander. Ik heb wel een beperking maar ik ben ook gewoon Anne en ik wil niet betutteld worden als in: ‘ach wat zielig ze heeft een beperking.’ Dit gebeurt namelijk vaker dan je denkt. Het is niet fijn om overschat te worden, maar ik wil ook zeker niet onderschat worden.

Vertel je het wel of niet

Het is dan ook altijd heel lastig en steeds weer de vraag: vertel ik het wel of vertel ik het niet aan collega’s. De ene persoon zal er beter mee om kunnen gaan dan de ander.

Het is een lastig onderwerp, de sociale omgang met iemand die een beperking heeft. Marietje op twitter schreef: De beschaving van een land is afhankelijk van hoe men met kwetsbare groepen omgaat. Zoals ouderen en mensen met een beperking. Dan denk ik: Hoe beschaafd is Nederland dan?

Topje vd ijsberg

Als ik zie hoe politici reageren over mensen met een beperking: Ik noem de korting op een doelgroep die al moeite heeft om rond te komen. Ik noem de uitspraak van Rutte: ‘ Alle normale Nederlanders gaan er op vooruit.’ Dat is gewoon pijnlijk. Ik wil zo graag voor ‘vol’ worden aangezien.

Mijn hele leven wilde ik zo graag ‘normaal’ zijn. Ik wílde niet anders zijn. Al vroeg wist ik dat is not done. Nu ik volwassen ben accepteer ik stukje bij beetje: ik heb een beperking, maar ben daarom zeker niet minder dan een ander!

De ideale maatschappij?

Ik zou zo graag willen dat iedereen er zo over dacht. Dat niemand wordt bevooroordeeld of wordt benadeeld om iets wat hij of zij niet of minder kan dan een ander. Dat je anders mag en kunt zijn. Dat iedereen de hulp krijgt die hij/zij nodig heeft. Dat het vanzelfsprekend is dat je jezelf kunt zijn. Dit is een droom en ik zou zo graag willen dat dit realiteit wordt.

Ik denk ook dat dit iets is wat al bij de opvoeding begint. Geef je een kind mee hoe het op de goede manier met iemand omgaat die ‘een beetje anders’ is? Dan zal deze er later ook met meer respect mee om kunnen gaan. Zo kom je stap voor stap dichterbij mensen accepteren zoals ze zijn.